شعری از برتولت برشت ‏

لشکر بیداد اکنون با صلابت پیش می راند ‏
ظالمان بَهر ِهزاران سال ِ دیگر‎ ‎نقشه می ریزند
زور، می گوید: آنچه هست این‎ ‎گونه خواهد ماند
هر صدائی جز صدای حاکمان خاموش!‏‎ ‎‏ ‏
بر‎ ‎سر بازارها می غرّد استثمار: ‏
‏                                                   تازه کردم صید خود‎ ‎آغاز
‏ لیک بسیاری به خیل بردگان، نومید، می گویند:‏
‏                                                   آنچه می خواهیم ما هرگز نمی آید.‏

هان و هان تا زندگی باقی است واژۀ هرگز نباید گفت
آنچه محکم بود دیگر‎ ‎نیست ‏
آنچه هست اکنون، این چنین دیگر نخواهد ماند.‏
‏ حاکمان آنگه که حرف خویش بس کردند‏
حرف ِ محکومان شود آغاز. ‏
پس، که را یارای آن باشد که «هرگز» بر زبان آرد؟
دیرپائی ستمکاران، متکی بر کیست؟ ‏
‏                                                       بی گمان بر ما.‏
محو استیلای جباران، متکی بر کیست؟
‏                                                       همچنان برما. ‏
‏ ای فرو افتاده، برپا‏‎ ‎خیز!‏
ای سپر انداخته، بستیز! ‏
‏ کیست بتواند ببندد راه بر آن کس که از وضع خود آگاه است؟‏
‏ پس، تودۀ مغلوب امروزین، فاتح فردا‎ ‎ست
وان زمان، «هرگز»، بی گمان «امروز» خواهد شد.‏

ترجمۀ سهراب شباهنگ، 16 فروردین 1389‏
برگرفته از سایت آذرخش
www.aazarakhsh.org
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
www.azarakhshblog.blogspot.com