فلسطین

خانم ها و آقایان محترم مؤسسهء هاینریش بُل،
ما یهودیان، و اسرائیلی ها با شادی بسیار با خبر شدیم که شما یک فستیوال فیلم اسرائیلی در اواخر ماه ژانویهء ۲۰۱۱ در شهر برلن برگزار می کنید. هدف فستیوال تمرکز روی بررسی تاریخی و اجتماعی «میزراحی» ها Misrachi، یعنی کلیمیان مناطق عربی یا کشورهای اسلامی ست. اما زمانی که برنامهء فستیوال به دست مان رسید به مراتب بیشتر سرخورده شدیم.

نه تنها به علت اصطلاحات مسئله بر انگیز بسیاری که در اطلاعیهء شما آمده مانند «شرق»/ «شرقی»، و یا این که خود میزراحی ها برای تعریف خودشان، اصطلاح میزراحی را به کار می برند؛ بلکه به رغم اینکه نژادپرستی علیه اعراب، و نیز علیه برخی یهودیان و غیر یهودیان در اسرائیل سراسر بحث در بارهء میزراحی ها را رقم زده است، در هیچ جای متن شما از «نژادپرستی» سخنی درکار نیست. نادیده گرفتن این واقعیت، مجدداً خود را در برنامهء شما نشان می دهد. برنامه ای که در آن برای مثال فیلمی مانند «صلاح شباتی» Sallah Shabati (کارگردان: افراهیم کیشو) بدون هیچ بحثی نمایش داده می شود و بدین ترتیب کلیشه های نژادپرستانه از اعراب (کلیمی) بر جای می مانند.

بخصوص گفتار شما در مورد میزراحی ها معنی دار است وقتی می گوئید میزراحی ها در کشورهای عربی «یا از سوی دولت ها مجبور به کوچ شده اند، و یا از سوی مردم مسلمان تحت فشار قرار گرفته اند تا کشورشان را ترک کنند». با این جمله شما تنها به تحریف تاریخ می پردازید و در نتیجه، بر جنایت علیه بشریت را سرپوش می گذارید.
شما میزراحی ها را بدون هیچ تمایزی یک دست می کنید، با آن که هر کدام از این جوامع [کلیمی] سرنوشت جداگانه ای داشته اند:

کلیمیان عراقی مجبور بودند به خاطر قراردادی که بین دولتهای اسرائیل و عراق [در اوایل دههء 1950] منعقد شده بود در عرض یک سال کشورشان را ترک کنند، نه به این علت که از آنجا اخراج شده باشند. همان زمان که دولت اسرائیل طرح این قرارداد را می ریخت، دار و ندار یهودیان عراقی به عنوان دارائی دولت اسرائیل در نظر گرفته شد تا، به گفتهء یک جاسوس سابق اسرائیلی، آن را با دارائی های فلسطینیان کوچانده شده ای «که خودشان را با دولت یهودی وفق ندادند» تاخت بزنند. این اطلاعات را می توانستید از فیلم «بغداد را فراموش کن» Baghdad Forget که در برنامه تان دارید، به دست بیاورید.

کلیمیان مراکشی، یعنی بزرگترین گروه میزراحی های اسرائیل را، نیز هم از میهن شان اخراج نکرده اند. تازه بعد از آن که فرستادگان صهیونیست «آلیا» Aliya، که از سوی دولت اسرائیل وظیفه داشتند شهروندان یهودی را به ترک میهن شان و مهاجرت به اسرائیل ترغیب کنند جامعهء یهودی را از هم پاشاندند. آنان مراکش را ترک کردند. به طوری که فرزندان یهودیان مراکشی به سفارش دولت اسرائیل دزدیده شدند. به والدین آن ها گفتند که فرزندانشان را برای تعطیلات به سویس می برند، اما آن ها را دزدیده به اسرائیل بردند. والدین آن ها تنها به این شرط می توانستند فرزندانشان را مجدداً ببینند که خودشان به اسرائیل مهاجرت کنند. تا آن زمان، کودکان را در یک کیبوتص تحت تربیتی از نوع دیگر قرار می دادند. در فیلم مستند «عملیات نقاشی دیواری» Operation Mural که در فستیوال شما نمایش داده نمی شد، نه تنها با جاسوسان اسرائیلی که علیه دولت مراکش عمل می کردند، بلکه با بچه هائی که قربانی آدم ربائی از خانهء پدری و میهن شان شدند نیز مصاحبه صورت می گیرد. دولت اسرائیل به شاه مراکش بابت هر نفر پول پرداخت می کرد. بدین ترتیب نمی توان مدعی شد که مهاجرت بر اثر سرکوبگری های دولت مراکش انجام پذیرفته است، بلکه بیش از هرچیز دولت اسرائیل دست به هر کاری می زد تا یهودیان را از مراکش ریشه کن کند. یهودیان مراکش طی مدتی بیش از بیست سال میهن شان را ترک کردند و معمولا هر فرد خانواده می توانست صد کیلو بار با خودش ببرد. بدین ترتیب نمی توان در مورد مراکش از یک کوچ اجباری مبنی بر اخراج سخن گفت. در اسرائیل هزاران کودک یهودی مراکشی به خاطر یک قارچ کم اهمیت پوستی در معرض اشعه ایکس قرار گرفتند که تأثیرات منفی زیادی داشت و حتی برخی بر اثر آن مردند. همهء این اعمال در چارچوب «درمان» دولتی از سوی پزشکان اسرائیلی معتقد به یوژنتیزم  Eugenetik, در «بخش پزشکی اجتماعی» وزارت بهداشت انجام می پذیرفت. فیلم مستند «بچه های مبتلا به قارچ کچلی» Die Ringworm-Kinder به نحو مؤثری آن را نشان می دهد.»

بخش بزرگی از یهودیان یمنی قبل از برپایی اسرائیل به فلسطین رفتند. اما بسیاری از آنان که بعد به آنها پیوستند وقتی به اسرائیل رسیدند، با ربوده شدن کودکانشان مواجه گردیدند. بچه ها را گاه به خانواده های اشکنازی [یهودیان اروپایی] به عنوان فرزند خوانده می سپردند و به زجر زیادی را که اولیای آنان متحمل میشدند اعتنائی نمی شد. با وجود شهادت دادن خانواده ها و کارمندان ادارهء بهداشت که در این جنایت سهیم بوده، تا به امروز، ادارات دولتی [اسرائیل] از دادن اطلاعات در مورد این آدم ربائی ها خود داری می کنند. در کنار یک رشته ادبیات دانشگاهی، ما «کتاب باتیا گور» را، که این ماجرای وحشتناک را به شکلی ادبی به تصویر می کشد برای اطلاعتان پیشنهاد می کنیم.

لیست جوامع یهودی در کشورهای اسلامی و عربی را که به هیچ رو اخراج و مجبور به مهاجرت نشده اند طولانی تر است:  مثلاً می توان به یهودیان ترکیه اشاره کرد، کشوری که یهودیان آلمانی را که خطر نابودی تهدیدشان می کرد پذیرا شد، یا از یهودیان الجزایری سخن گفت که هنگام عقب نشینی قدرت استعماری فرانسه از الجزایر، بایستی در قربانگاه منافع اسرائیل و فرانسه به دست گلدا ماییر نخست وزیر فرانسه نابود می شدند. یا یهودیان ایران که هنوز هم تا به امروز با وجود تشویق های مالی اسرائیلی از مهاجرت به اسرائیل خود داری می کنند.
هنوز می توان خیلی در بارهء ساختار اداری «غربی» ای حرف زد که به قول متن برنامهء شما توسط هژمونی اشکنازی بر اساس مدل های اروپای شرقی آورده شده و میزراحی ها می بایستی به اصطلاح، خودشان را با آن وفق بدهند. چگونه ممکن است یهودیانی که در طول زمان استعمار در سراسر مغرب و عراق برای انگلیسی ها یا فرانسوی ها کار می کردند، خودشان را با ساختارهای «غربی» یهودیان [اروپای] شرقی وفق بدهند؟ آیا واقعاً  گمان می کنید فقط چون کسی در میان مسلمانان یا عرب ها زندگی می کند، نمی تواند به اندازهء کافی «غربی» باشد تا بتواند یک فرم پرکند؟ و چه چیزی اینقدر در هیستادروت Histadrut، سندیکای اسرائیلی ای که در عین حال به عنوان صاحب کار عمل می کند «غربی» است؟

لازمهء احترام به حقوق بشر افشای نام جنایتکاران است: کسانی که به اخراج باقی ماندهء یهودیان در مصر دست زدند. این جامعهء کوچک یهودی، تنها جامعه ای است در یک کشور اسلامی یا عربی که واقعاً وادار به کوچ شده است.

با این ادعای غلط شما دائر بر اینکه میزراحی ها مجبور به مهاجرت از کشورهایشان شدند، شما لیست بلند بالای جنایت علیه بشریت را که هژمونی اشکنازی مرتکب شده  نفی می کنید. از جمله ربودن کودکان، «درمان» آن ها با شیوهء پزشکی یوژنیک با پیامدهای مرگبارش، تغییر تربیت و تغییر اجباری مذهب آنان.

می بینیم که مؤسسه هاینریش بُل جنایت را آنجا که رخ داده نمی بیند، بلکه بر جنایتها سرپوش می گذارد.

لازم است نه تنها تناقض گویی های تاریخی آنان [اشکنازی ها] نشان داده شود، بلکه باید همچنین آن را در رابطه با «النکبه» (کوچ اجباری فلسطینیان در ۱۹۴۸) دید و بررسی کرد. یک نگاه انتقادی نشان می دهد که این افسانه هژمونی طلبانه اشکنازیِ طبقهء سیاسی اسرائیل چیزی نیست مگر سرپوش گذاشتن روی اخراج غیر قانونی فلسطینیان. بدین وسیله شما با سلطهء همه جانبهء اسرائیل در این که میزراحی ها را به عنوان پناهنده جا بزنند و دارو ندارشان و موقعیت شان را با اهالی فلسطین تاخت بزنند، و بدین وسیله پروندهء اخراج فلسطینی ها را مختومه اعلام کنند، همکاری می کنید.
بدین ترتیب باید هر نوع امکان قانونی بازگشت فلسطینیان به سرزمین و املاکشان غیر ممکن شود. قاعدتاً مؤسسهء هاینریش بُل می داند که دارائی های یهودیان قربانی نازی به درستی به عنوان دارائی شخصی این افراد و نه دارائی دولت اسرائیل برسمیت شناخته می شود.

در مجموع وحشتناک است که مؤسسهءهاینریش بُل از این طریق به نسبی تلقی کردن جنایت علیه بشریت، و در این مورد مشخص ارتکاب جنایت علیه فلسطینیان، خدمت می کند.  مؤسسهء هاینریش بل با « کشف» داستان میزراحی ها به نحوی قبیح مرتکب  تحریف تاریخ می شود. جنایات تخیلی اختراع می کند تا روی جنایات واقعی سرپوش بگذارد.

اگر شما به منابع دیگری در مورد میزراحی ها نیازمندید، فیلمسازان و روشنفکران میزراحی ساکن برلن با کمال میل در اختیارتان قرار دارند.

با احترامات فائقه، امضاها: