جنبشهای اجتماعی
- توضیحات
- نوشته شده توسط استفان ماندار
- دسته: جنبش زاپاتیستی
اعلاميهء مارکوس تاريخ پايان ماه اوت را دارد، اما در آن زمان توجه چندانی جلب نکرد. معاون دوم مارکوس، از کوهستان های جنوب شرقی مکزيک به فوتباليست های اکيپ فوتبال ايتاليا، موسوم به »انترناسيوناله ميلانو« درود فرستاد و از حمايت آنان از جنبش زاپاتيستی سپاسگزاری کرد. علت اين نيست که اين اکيپ، فوتباليست های اسپانيايی ولانس را در ۲۰ اکتبر پنج بر يک شکست داده و مارکوس طرفدار اکيپ ايتاليا شده است، بلکه از اين لحاظ که به خاطر حمايت اين اکيپ از بوميان چياپاس تشکر کرده باشد. چند ماه پيش، »شورای دولت خوب« يعنی دولت خودگردان زاپاتيستی نامه ای از خاوير زانت تی (کاپيتان آرژانتينی اين اکيپ) دريافت نمود که در آن آمده است:
»ما معتقديم که با شما اصول و ايدآل های مشترکی داريم که روحيهء زاپاتيستی را بازتاب می دهد. ما به دنيای بهتری فکر می کنيم، دنيايی که گلوباليزه (جهانی شده) نيست، اما از غنای تنوع فرهنگ ها و سنت های هر خلق سرشار است. از اين نظر است که ما می خواهيم از مبارزهء شما برای حفظ ريشه ها و دفاع از ايدآل ها تان پشتيبانی کنيم«.
همراه با اين نامه، مبلغ ۲۵۰۰ يورو که به نحوی حاصل صرفه جويی بازيکنان اين اکيپ بود برای زاپاتيست ها ارسال شده بود. کاپيتان انترميلان که چند سال پيش بنيادی برای کمک به کودکان بومی آرژانتين تأسيس کرده، وقتی از مدير بخش اداری اکيپ انترميلان، برونو بارتوليجی، شنيد که مناطق چياپاس که پشت جبههء جنبش زاپاتيستی اند در ماه آوريل مورد سرکوب قرار گرفته اند دست به اين کار زد.
در تاريخ ۱۰ آوريل اعضای حزب انقلابی دموکراتيک مکزيک (PRD) به حمايت از زاپاتيست ها تظاهرات مسالمت آميزی برپا کردند. در جريان سرکوب زاپاتيست ها خانه هايی ويران شده، چند صد نفر از ترس انتقام، از مناطق خود به جاهای ديگر فرار کرده بودند. برونو بارتوليچی دست به اقدام زد. وی به روزنامهء ايتاليايی کاردا گفت »ما می خواهيم بخشی را از آنچه آنان در نتيجهء سرکوب و تعقيب از دست داده اند جبران کنيم«. سپس خود با لباس و توپ اکيپ به چياپاس رفت با ۷۵۰ يورو برای کمک به خريد يک آمبولانس.
خاوير زانت تی که در سال ۱۹۹۴ در برابر مبلغ ۲/۵ ميليون يورو به اکيپ انترميلان پيوسته می کوشد بين فوتبال و زاپاتيسم نوعی تشابه برقرار کند. اين ورزشکار طرفدار انقلاب در نامه اش به زاپاتيست ها می گويد: »ما به عنوان فوتباليست و به خصوص به عنوان ورزشکار به کار گروهی باور داريم که همه به خاطر يک هدف مبارزه می کنيم و معتقديم که جمع شدن نيروها در يک جا ما را به پيروزی رهنمون می شود. در اين راه ما متعهديم و با اينکه اهدافمان متفاوت است از شما پشتيبانی می کنيم.
در پاسخِ »شورای دولت خوب« به برادران فوتباليست گفته شده است:
»ما می خواهيم به شما بگوييم که از پشتيبانی شما خشنوديم، زيرا می دانيم که در راه اين مبارزه تنها نيستيم. ما خشنوديم زيرا در سراسر جهان، برادران و خواهرانی هستند که وجدان واحدی دارند و می خواهند دنيايی عادلانه و لايق شأن انسانی برپا دارند«.
استفان ماندار، لوموند ۲۲ اکتبر ۲۰۰۴
ترجمه برای انديشه و پيکار
--------------
* به گمان ما اهميت نامهء مارکوس در کيفيت ارتباط برقرار کردن با اقشار و نيروهای مختلف اجتماعی ست و توجه به اين حقيقت که وقتی جنبش انقلابی از هرسو زير فشار است چکونه می توان و بايد به بيرون نقب زد و حمايتهای توده ای غيرمشروط را پذيرا شد (انديشه و پيکار).
- توضیحات
- نوشته شده توسط فرمانده مارکوس
- دسته: جنبش زاپاتیستی
در ادای احترام به ميگِل اِنريکِز۱
ترجمه بهرام قديمی
کارلوس فاسيو، روزنامه نگار اروگوئه ای از ادواردو گاله آنو نقل می کند : »هر کسی به شيوه ای که حقش است می ميرد...« ميگل پس از هجوم ارتش به قصر »مونِدا« و شهادت رئيس جمهور مشروع و منتخب شيلی، رهبری مقاومت ضدديکتاتوری را به عهده داشت. آلنده وقتی ديگر فشار به »کاخ ملی« آغاز شده بود به دخترش بآتريس Beatris گفت: »حالا ديگر نوبت ميگل است«. ميگل همواره مورد احترام سالوادر آلنده بود.
در روز ۵ اکتبر سال ۱۹۷۴ اين خبر در جهان پخش شد: ميگل انريکز، دبيرکل جنبش چپ انقلابی - مير، در حال نبرد جان باخت. در اين روز ۵۰۰ سرباز تا به دندان مسلح به خانهء تيمی ميگل حمله کردند. دو نفر از رفقا توانستد با شکستن محاصره بگريزند، رفيق و همسر ميگل، کارمِن کاستييو Carmen Castillo زخمی می شود، رهبر مير دوساعت مقامت کرده، دست آخر غربال شده جان می سپارد. ميگل که تنها سی سال عمر کرد، مانند چه گوارا پزشک بود. وی در حالی که در کميتهء مرکزی مير فعاليت می کرد، دانشگاهش را به عنوان دومين دانشجوی برجستهء سال در شيلی به پايان رساند.
در ۸ اکتبر سال ۱۹۶۷ چريک آرژانتينی- کوبائی، ارنستو چه گوارا در بليوی اعدام شده بود. خاطرهء انسان هائی که برای آزادی آمريکا پيکار کردند و جان باختند، جاودان بر جای ماند. همان طور که کارمن کاستييو به هوگو گوسمن گفت: »نبايد فرهنگ مرده پرستی راه انداخت« (روزنامهء لاخورنادا ۶ اکتبر ۲۰۰۴)، اما پيش می آيد که انسان هائی از نوع »چه«، ميگل، سندينو، فابوندو مارتی و... در حافظهء جمعی زنده می مانند. طبيعی ست که به هيچ وجه به مفهوم مطلق ديدن ديدگاه ها و اعمالشان نيست، کما اين که زاپاتيست ها از ميان جنگل های انبوه لاکندونا برخاسته، با ديدگاه های نوينی، با درس گرفتن از اشتباهات انقلابيون گذشته، شيوهء جديدی از مبارزه را عرضه می کنند.
روز جمعه ۸ اکتبر در شهر مکزيک مراسم گراميداشتی به مناسبت ۳۷ مين سالروز اعدام ارنستو چه گوارا و سی امين سالروز به خاک افتادن ميگل انريکز برگزار شد.
در اين مراسم هوگو گوسمن، روزنامه نگار شيليائی، کارلوس فاسيو، روزنامه نگار اروگوئه ای و سرخيو راميرز، عضو جبهه زاپاتيستی آزاديبخش ملی و سردبير نشريهء ربلديا (شورش) سخنرانی کردند. در کنار آن پيام معاون فرمانده شورشی مارکوس با صدای خودش پخش شد. همين پيام در روز ۸ اکتبر ۲۰۰۴ در استاديوم ويکتور خارا در سانتياگوی شيلی، در مراسم گراميداشت خاطرهء ميگل انريکز پخش شد.
در زير ترجمهء پيام فرمانده دوم مارکوس را به ميگل انريکز و همه کسانی که برابر ستم و استثمار پرچم سفيد بر نيفراختند، تقديم می کنيم.
مکزيک، بهرام قديمی - اکتبر ۲۰۰۴
در ادای احترام به ميگِل اِنريکِز۱
ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی
مکزيک
اکتبر ۲۰۰۴
به خلق شيلی:
به جوانان شيليائی:
برادران و خواهران شيليائی،
به نام زنان، مردان کودکان و سالمندان ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی با شما سخن می گويم. ارتشی که اکثريت عظيمش را بوميان مايا تشکيل می دهند که در کوهستان های جنوب شرقی مکزيک دربرابر نئوليبراليسم مقاومت می کنند.
همهء شما جوانان شيليائی درودهای زاپاتيستی ما را پذيرا باشيد.
سپاسگزاری می کنيم از برادران و خواهرانی که امروز اين امکان را در اختيار ما قرار داده اند تا کلام ما به شيلی شورشگر برسد.
از شما می خواهيم کلام مان را در خشمتان، در دردتان و بخصوص در اميدتان جای دهيد.
از زاپاتيست های مکزيک، از مبارزه مان، از مطالبات مان، از رؤياهای مان، از کابوس های مان، و از مقاومت مان حرفی نخواهم زد. به علاوه، در مقايسه با مردان و زنان، به خصوص فرزندان اين آب و خاک، که در آسمان آمريکای لاتين درخشيدند، ما زاپاتيست ها هنوز نور اندکی هستيم از آن دورها.
نه. حالا کلام مان برای وحدت بخشيدن به درودهايمان و ادای احترام مان به يک فرد آمريکای لاتينی ست، به يک شيليائی از جنبش چپ انقلابی- مير Movimiento de Izquierda Revolucionaria- MIR، که در نبرد با ديکتاتوری پينوشه در ۵ اکتبر ۱۹۷۴ به خاک افتاد.
امروز کلام ما برای درود فرستادن به ميگل انريکز اسپينوزا ست.
و امروز، امروز که زير آسمان آمريکای لاتين، آسمانی که از براوو Bravo تا پاتاگونی۲ Patagonia رنج می کشد، قدرتمندان مشتی خاک در دستمان می فشارند و به ما می گويند: »اين آن چيزی ست که از ميهنت باقی مانده«.
و امروز، همان ها، آن بالائی ها، تصويری را نشان مان می دهند از جغرافيائی که بر بخشی از خاکمان تحميل کرده اند:
آن جا که پرچمی بود، امروزه مرکز خريدی ست. آن جا که تاريخی بود، دکه ای ست برای فروش غذای سريع. آن جا که کوپيهوئه۳ می شکفت، امروزه صحرائی ست بی آب و علف. آن جا که خاطره بود، امروزه فراموشی ست، به جای عدالت، صدقه.
به جای ميهن، انبوه ويرانه ها، به جای حافظه، روزمره گی. به جای آزادی، قبر، به جای دمکراسی، اسپوت های تبليغاتی، به جای واقعيت، يک مشت ارقام.
آنها، بالائی ها به ما می گويند: »اين آينده ای ست که قولش را به تو داديم، از آن لذت ببر«.
به ما اين را می گويند، و دروغ می گويند. اين آينده شباهت زيادی به گذشته دارد. و اگر با دقت بنگريم، شايد ببينيم که آنها، آن بالائی ها همان ديروزی ها هستند. همان هائی که، مثل ديروز، از ما می خواهند که صبر، بلوغ، احتياط و تمکين داشته باشيم و حساب پس بدهيم. اين را قبلاً ديديم، قبلاً شنيديم.
ما زاپاتيست ها يادمان هست. از کوله پشتی چريکی مان حافظه مان را در می آوريم، و از جيب اونيفرم عمليات جنگی مان. چيزها به ياد داريم.
زمانی بود که آمريکای لاتين همين جا دم دست بود.
کافی بود دستت را دراز کنی تا بتوانی قلب خلق های آمريکای لاتين را لمس کنی.
کافی بود کمی چشم بچرخانی تا آذرخش گستردهء آمازون، جای زخم محو نشدنی جبالِ آند، هستیِ قد برافراختهء اکونکگوا، بی کرانگیِ خاک آتش، و ناآرامی هميشگی پوپوکاتِپتِل۴ را ببينی. و همراه با آنها، خلق هائی را که به آن ها نام و زندگی بخشيدند.
زمانی بود که شيلی و سراسر آمريکای لاتين بيشتر به مکزيک نزديک بود تا آن امپراتوری ای که از شمالِ جغرافيائی و اجتماعی، ما را از کسانی که در همسايگی تاريخی با آن ها شريک بوديم، بزور دور می کند.
زمانی بود.
شايد هنوز آن زمان باشد.
امروز هم مثل ديروز، پول تکبر را برادر می کند.
امروز هم مثل ديروز، از دست قدرتمندان چند مليتی، قدرت نظامی خارجی می کوشد خاکمان را پايمال کند، گاهی با دام اونيفرم های محلی، و گاهی با مستشار، سفارتخانه، کنسولگری و مأمور مخفی.
امروز هم مثل ديروز، اين پول ها می کوشند مدارک محلی برای گوريل هائی که در خدمتشان بودند جعل کنند و برای شان معافيت از مجازات بخرند. ما می دانستيم وقتی اين گوريل ها از »ميهن« حرف می زدند، منظورشان شيلی، آرژانتين. اروگوئه، بليوی و برزيل نبود. نه، پرچمی را که احترام می کردند راه راه بود و ستارگانش مغشوش بود.
امروز هم مثل ديروز، شمالِ منازعه طلب و وحشی اين ستارهء سوسياليستی را که در دريای کارائيب می درخشد محاصره می کند و می کوشد آن را خفه کند.
امروز هم مثل ديروز، دولتهای بعضی از کشورهای ما همچون نوکرانی نفرت انگيز در تعهدی ناشرافتمندانه برای رام کردن خلق کوبا، به اربابانشان خدمت می کنند.
امروز هم مثل ديروز، آن امپراتوری که نقش پليس جهانی را لغو کرده و قوانين، حقوق و خلق ها را زير پا له می کند، همان امپراتوری سابق است.
امروز هم مثل ديروز، کسی که می کوشد پايه های دولت های محلی قانونی و مشروعی را که تابعش نيستند (ديروز شيلی، امروز ونزوئلا، هميشه کوبا) به لرزه درآورد، همان ديروزی ست.
امروز هم مثل ديروز، همان سيستمی که بنايش بر دروغ، نيرنگ، تقلب و ديکتاتوری پول است، می کوشد به ما درس دمکراسی، آزادی و عدالت بدهد.
امروز هم مثل ديروز، همانی که درد، فقر و مرگ را برای خلق های آمريکای لاتين دمکراتيزه می کند، همان ديروزی ست.
امروز هم مثل ديروز، آن که تعقيب می کند، آن که شکنجه می کند، آن که زندانی می کند، آن که می کشد، همان ديروزی ست.
امروز هم مثل ديروز، با ما می جنگند، گاهی با گلوله، گاهی با برنامه های اقتصادی، هميشه با دروغ.
امروز هم مثل ديروز، ترور واقعی، تروری که از بالا می آيد، برای توجيه خود از خدا ياری می طلبد.
امروز هم مثل ديروز، کوشش می کنند پنهان دارند که خدائی هست که مشوق و برانگيزانندهء آنها ست، ولی اين خدا، خدای پول است.
امروز هم مثل ديروز، در بعضی کشورها بزدل ها دولت اند.
امروز هم مثل ديروز، وظيفه نشناسی ها را با دلايل پيچيده ملبس می کنند، با همه پرسی، با لباس های مارک دار و با آئينه هائی که معکوس نشان می دهند.
شايد هنوز همان زمان است.
شايد نه.
زيرا امروز، با لباس پيچيده و جديدی که بربريت به تن دارد، لباسی که از سود اقليتی، و زيان ديگران تهيه شده، دارد يک جنگ جهانی تمام عيار عليه بشريت به پيش می برد.
کشورهای کاملی ويران شده اند.
سرزمين ها را متصرف می شوند.
جغرافيای جهانی مجدداً تنظيم می شود.
مرزها برای پول فرو می ريزند و دربرابرِ مردم بلندتر می شوند. کوشش بر آن است که فرهنگ های تاريخیِ خلق های ما با جلفيگری های آنی جايگزين شوند.
در برخی نقاط به جای دولت های ملی، کفيل های منطقه ای گمارده اند.
منابع طبيعی، خاک و تاريخ مان به ثمن بخس به فروش می رسند؛ و می خواهند بر فراز رشته کوهستان هائی که آمريکا را از جنوب براوو Bravo تا خاک آتش Tierra del Fuego به هم پيوسته و يکی می کند، تابلوهائی نصب کنند که خبر می دهند، اخطار می کنند و تهديد می کنند: »به فروش می رسد«.
فقرا و بی چيزها، يعنی اکثريت عظيم بشريت توقيف و طبقه بندی شده اند. توقيف شده از شأن انسانی شان، و طبقه بندی شده در حومهء شهرهای بزرگ. در برخی کشورها، در گوشه کنار های برنامه های دولتی از هم اکنون دربارهء زوايای آينده تصميم می گيرند، اما نه در پارلمان و ساختمان های ملی دولتی، بلکه در شوراهای صاحبان بورس شرکت های چند مليتی.
امروزه استثمار وحشيانه تر از هرزمان ديگری در تاريخ بشريت است. امروزه وقاحت، آئين فلسفی کسانی ست که می کوشند بر کرهء ارض حکومت کنند، يعنی آن هائی که همه چيز دارند، بجز شرم.
امروزه جنگ عليه بشريت، يعنی عليه حق، جهانی تر از هر زمانی ست.
امروزه در همهء جبهه ها و در همهء کشورها جنگ است.
اگر ديروز مخالفت، مبارزه و مقاومت در مقابل منطق احمقانهء سود وظيفه بود، امروزه صاف و ساده موضوع بر سر ادامهء حيات فردی، محلی، منطقه ای، ملی، قاره ای و جهانی ست.
برادران و خواهران شيلی:
زمانی بود که آمريکای لاتين همين جا دم دست بود.
شايد هنوز همان زمان باشد.
شايد حافظه ای جمعی که به عنوان آمريکای لاتينی به ما شخصيت می بخشد، از درون تقويم، نام و تاريخ هائی را بردارد تا بگويد، تا به ما بگويد که ميهنی بزرگتر از آن که پرچم به ما می دهد وجود دارد.
تقويم، با چه تعداد از نامهای پرشمار می تواند دردِ خاک هايمان را بپوشاند؟
اگر در آمريکای ما چه گوارا يکی از نام هائی ست که توسط آن اکتبر برمی خيزد، تقويم انسان های اعماق که ما باشيم، درخشان می گردد وقتی خود را اين گونه بنامد: در گواتمالا تورسيوس ليما۵ و يون سوسا، در السالوادر روکه دالتون، در نيکاراگوئه کارلوس فونسِکا، در کلمبيا کميلو تورِز، در برزيل کارلوس لامارکا و ماريگِلا، در بوليوی اينتی و کوکو پِدرو، در اروگوئه رائول سِنديک، در آرژانتين روبرتو سنتوچو، و در مکزيک سزار يانیِز.
و فقط از چند نفر اسم بردم از بسيارانی که در آمريکای لاتينِ ما در زمان و با شيوهء خود مصمم شدند چخماق اميد را بزنند و به مقدار عشقی که آمريکای لاتين از ما ميطلبد، مقداری سرب افزودند... و مقداری خون... خون خودشان را.
مشکل همهء اين چيزهائی که در تقويم ما درد آور اند اين است که به سادگی نمی روند. نه، بالعکس، همچون وامی برجای می مانند، به سان دينی که بايد تسويه حساب کرد تا بدون شرم و بدون رنج نامشان را بر زبان آورد.
کسانی هستند که اشاره می کنند مردان و زنانی که راه شورش مسلحانه را برگزيدند و يا برمی گزينند به نوعی دچار افسون مرگ اند، ذوق شهادت دارند، آرزوهای مسيحانه؛ و فقط و فقط می خواهند در ترانه های اعتراضی جای بگيرند، در شعر، در آوازهای خلقی، روی پيراهن جوانان و در دکه های سوغات فروشیِ توريسم انقلابی.
کسانی هستند که فکر می کنند و می گويند آرمانها شکست می خورند وقتی مبارزين راه شان، يعنی کسانی که آنها را زندگی می کنند، می ميرند.
کسانی هستند که می گويند اکتبر درد آور آمريکای لاتين در شيلی، اروگوئه، آرژانتين، بوليوی، مکزيک و سراسر آمريکای لاتين اميد را شکست و قطعه قطعه کرد.
ممکن است اينطور باشد. اما ممکن است که نباشد.
اين هم ممکن است که کسانی چون ميگل مسلح شدند تا بگويند »نه«، آنها در واقع داشتند به صبحی که آنزمان دور بود، »آری« می گفتند.
ممکن است کسانی مانند ميگل بر کلام خود آتش نهادند، برای آتش زدن مرگ اين کار را نکردند، بلکه برای درخشاندن زندگی.
ممکن است کسانی مانند ميگل فکر و شليک کردند، اين کار را برای ورود به موزهء نوستالژی انقلابی انجام ندادند، بلکه به اين جهت بود که خلق ها همه، جائی در جهان داشته باشند.
ممکن است تقويمی که در آن صبح جريان خواهد داشت، نامی نداشته باشد، يا بهتر از آن، همهء نام ها را داشته باشد.
زيرا ممکن است برای اين باشد که غايبينی که دردشان را در همهء ماه های آمريکای لاتينی می کشيم، در تقويم، ضربدر کوچکی گذاشته باشند، مانند همين ضربدرِ دردآورِ اين روز ۵ اکتبر.
ممکن است، زيرا اين غايبين، به جای استخوان، از خود، عشق به مبارزه و اميد برجای می گذارند، که به قول ما زاپاتيست ها برای »تغيير جهان« است.
ممکن است.
ممکن است که اميد، مانند آمريکای ما از حافظه تغذيه می کند.
و ممکن است که حافظه چيزی نباشد، مگر چسبی برای متحد کردن اميدی که در تقويمی که بالائی ها به ما حقنه می کنند درهم شکسته است.
ممکن است اين حافظه ای که ما را فرامی خواند تا باز آمريکای لاتين را همين جا دم دست بياوريم. ارثيه ای نيست که اين دردها برايمان، همراه با وصيتنامه، برجای گذاشته اند، بلکه وظيفه ای را به ما نشان می دهد.
ممکن است.
شايد برای آن که بدانيم اين جائيم و همراه با آنها که اينجا نيستند.
زيرا ممکن است امروز مثل ديروز نباشد.
يک انقلابی شيليائی، از آن دسته که وقتی گيتاری را به چنگ می گرفتند، زلزله در ميگرفت، ويکتور خارا، شايد در فکر زمانی بود که ما بر دوش می کشيم و گفت، به ما گفت، به ما می گويد: »وقتی خورشيدی که بر ما می تابد رنگ حقيقت را ببرد، يافتن سايه حقيقت سخت است«. و گفت، به ما گفت، به ما می گويد: »انشالله راهی را برای پيمودن بيابم«.
و در خاک های داغ بود، مدت ها پيش، که مانوئل رودريگز، انگار که راه را نشان دهد گفت، به ما گفت، به ما می گويد: »هنوز ميهن داريم، شهروند«.
و يکی ديگر، او هم شيليائی، همين جا در اين نزديکی، و زير ساچمهء توپی که قلبش را می جست، استواریِ انسانی آگاه را داشت که بگويد، که به ما بگويد: »به همين زودی ها، بازهم بلوارهای بزرگی باز خواهد شد که بر آن انسان آزاد گام بزند، تا جامعه ای بهتر بنا کند«.
ممکن است که امروز مثل ديروز نباشد.
ممکن است درس گرفته باشند، بزودی جائی که دفترچه های تاريخ آمريکای لاتين را خط خطی می کردند، حروف خود را اصلاح کنند و به روشنی، بتوان کسانی را ديد که از اعماق به آن می نگرند و تا آخر بتوان خواند که »دمکراسی«، »آزادی« و »عدالت« واژه هايی هستند کليدی و در قلب تأکيد می گذارند، يعنی در قسمت چپ سينه ای کلکتتيو، سينه ای جمعی که ما باشيم.
می خواستم بگويم پيروزی از آن ماست، آينده از آن ما خواهد بود، که هزار زنجير را از هم می گسليم، که آزادی افقی نزديک است؛ اما ما زاپاتيست ها بر اين باوريم که دليل تحقق پيروزی اين نيست که سرنوشتی پنهان يا محتوم آن را رقم زده، بلکه اين است که برايش کار و مبارزه می کنيم.
برادران و خواهران:
کلام ما می خواهد به شما اين را بگويد:
اگر به درستی رگ باز آمريکای لاتين شيلی نام دارد، و در خونش نه آی - تی - تی۶، دارد نه آناکوندا کوپر، نه يونايتد فروت، نه فورد، نه بانک جهانی، نه پينوشه و نه نام های ديگری برای ملبس شدن اين و آن در اين روزها، بلکه در آن خون کارگرانش جريان دارد، خون دهقانانش، دانشجويانش، بوميان ماپوچه اش۷، زنانش، جوانانش، ويکتور خارايش، ويولِتا پارايش، سالوادر آلنده اش، پابلو نِرودايش، مانوئل رودريگِزش، و حافظه اش.
برادران و خواهران شيلی:
درودهای ما را که ستايشگر و دوستدارتان هستيم بپذيريد، درودهای ما زاپاتيست های مکزيکی را.
درود، بر شيلی!
از کوهستان های جنوب شرقی مکزيک
معاون فرمانده شورشگر مارکوس
مکزيک، اکتبر ۲۰۰۴
بعدالتحرير: ببخشيد اگر کلامم خطابه ای نبود، همانندِ خطابهء کسانی که زندگی و مرگشان، سی سال بعد، امروز ما را صلا می زند. در واقع ما تنها می خواستيم از اين برنامه استفاده کنيم تا از همهء شما متواضعانه و محترمانه بخواهيم که به نام ما يک گل کوپيهوئه سرخ بر خاکی بنهيد که حافظش باشد، و به او بگوئيد که اين جا، در کوهستان های جنوب شرقی مکزيک هم اکتبر ميگل نام دارد.
۱- Homenaje a Miguel Enríquez Espinoza, Ejército Zapatista de Liberación Nacional, ۵ de Octubre del ۲۰۰۴
۲ - Valle de Bravoدر مزيک و Patagonia در شيلی قرار دارد.
۳- Copihue ، سمبل شيلی ، نوعی گل شيپوری ست که در افسانه های بوميان ماپوچه Mapuche اين گل در پی عشقی تراژيک بين دونفر از دو قبيلهء بومی دشمن، زاده می شود. نام علمی آن Lapageria rosea است. نک به:
http://www.wordiq.com/definition/Copihue
۴- Amazonas جنگل های آمازون، Andes کوهستان های آند در پرو، Aconcagua کوهستان های اکونکاگوا در بوليوی، Popocatéptl آتشفشان پوپوکاتپتل در مکزيک
۵- Ernesto Che Guevara, Turcios Lima, Zon Sosa, Roque Dalton, Carlos Fonseca, Camilo Torres, Carlos Lamarca, Carlos Marghela, Inti, Coco Peredo, Raúl Sendic, Roberto Sntucho, César Yáñez
۶- ITT, Anaconda Copper, United Fruit, Ford, Pinocht
۷- Mapuche, Víctor Jara, Violeta Parra, Salvador Allende, Pablo Neruda, Manuel Rodríguez, Miguel Enríquez
- توضیحات
- نوشته شده توسط فرمانده مارکوس
- دسته: جنبش زاپاتیستی
قسمت دوم: دو عیب
ترجمهء بیتا منصوری و مصطفی ناصر
خب، درست است. در برابر آینه خیلی دست و دل بازم.ولی منظورم این نیست که بگویم ما طی سال اول فعالیت حلزون های زاپاتیستی و شورای دولت خوب، در علت وجودی سیاسی مان فقط دو عیب، ایراد یا لغزش داشتیم (این جا می گویند دو جا «کم» آوردیم) که به نحوی جنایت آمیزبا پرنسیپ هایمان در تضاد است: یکی مربوط می شود به موقعیت و جایگاه زنان و دیگری به رابطه بین ساختار های سیاسی ـ نظامی با دولت خود مختار.
اما از نگاه آنهایی که با حلزون های زاپاتیستی و یا شورای دولت خوب درتماس بوده اند، احتمالآ اشتباهات از اینها بیشتر است. معذالک مقداری از این اشتباهات از دینامیزم مقاومت ناشی می شود، حال آن که برخی از همین لغزش ها خیلی وقت است که درون پروسه ای به سمت حل شدن پیش می رود - دست کم این گرایش وجود داردـ. اما اشتباهات دیگری هم هست که نمی توان گفت اشتباهند (وگویی عمدی هستند). شاید مطمئن نباشم اما اشتباهات دیگری وجود دارد که ناشی می شود ازمسائلی حول وحوش جنگ ، مقاومت ومبارزه مخفی.
برای مثال، بی احترامی ما که دیگر به سنت بدل شده: غالبآ بعضی ها به حلزون های زاپاتیستی می آیند و درصددند تا با شورای دولت خوب باب مراوده بگشایند، خواه نا خواه مدتی در حالت انتظار باقی می مانند. خواستها و مشکلات، مکرر با آنها در میان گذاشته می شود اما پاسخی شنیده نمی شود («دست کم می توانند جواب بدهند که جواب نخواهند داد»، یکی از اعضای جامعهء مدنی این طور غرولند می کرد).
این مسأله شاید کمی حیرت آور به نظر رسد، اما، برای کسانی که گاهی اوقات اقیانوس ها را پشت سر می گذارند (به شکل حقیقی) تا به خاک ما بیایند، عجیب است که چیزی از آنها شنیده نشود. من «مدل» اینجائی هاست. اما حالا دیگر دارد حل می شود؛ الآن کمیسیون ایجاد شده است ـ کمیسیونی که وظایف اش را فعلآ شورای دولت خوب انجام می دهد ـ از آنهایی است که به مناطق ما می آیند استقبال می کند. (البته تا وقتی اعضای ارگان های دولت فدرال نباشند). با این وجود «کمیسیون پذیرایی» (که تقریباً همیشه از اعضای کمیته مخفی انقلابی بومیان تشکیل شده است) درهمه حلزون ها از کارکردی مشابه وهمسطح برخوردارنبوده است، و تعداد افراد جامعه مدنی که می بایستی منتظر بمانند، بیش از یک نفر است. ولی باور کنید می کوشیم تا این موضوع تکرار نشود... یا به این شدت تکرار نشود.
ازسوی دیگر باید قابل فهم باشد که ما درحال پیش بردن یک جنبش در حال شورش و مقاومت ایم. این را نیز باید اضافه کرد که چندین نسل پی در پی و به شکل مداوم قربانی تسلیم و خیانت و دروغ بوده اند، بنا براین نوعی بدگمانی طبیعی نسبت به تازه واردها می تواند قابل فهم باشد. همچنانکه در مورد کم وکیف اطلاع یافتن از قصد وغرض بازدید کردن تازه واردها از این نظر است که بدانیم که تازه وارد خبر بد یا خوب دارد. آنچه که برخی ها آن را نشانه گرایش های بورکراتیک در درون شورای دولت خوب ویا بخشداری های خودمختارمی دانند، در حقیقت، ناشی از دینامیزم تحت تعقیب قرار داشتن و خشونت های بی وقفه علیه این ارگان ها است.
اما یکی دیگراز «اشکالاتی» که سازمان های «جامعه مدنی» و به ویژه سازمان های غیر دولتی فعال در روستاها پیش می کشند و در واقع نمی توان آن را اشکال دانست:
منظورم این است که اعضای شورای دولت خوب در حال تغییرو جابجایی مداوم اند. بعد از این «گارد» که دوره اش هشت تا پانزده روز است (متناسب با اوضاع هرمنطقه متفاوت است)، شورای دولت خوب جایگزین می شود؛ اعضای سابق به کارشان در بخشداری ها باز می گردند ومسئولین جدید جای آنها را در شورا می گیرند.
افراد «جامعه مدنی» می گویند: «وقتی با یک گروه یکدیگر را درک می کنیم، آنها گروه را جابجا می کنند و باید همه چیز را دوباره از اول از سر بگیریم، تداومی وجود ندارد، چرا که ما این هفته با یک شورا به توافق می رسیم ولی در هفته بعد سروکار ما با یک شورای کاملآ جدید ومتفاوت است». افرادی هستند که به جزئیات وارد نمی شوند و این طور نسخه می پیچند: «شورای دولت خوب درهرج ومرج و بی نظمی کامل غرق شده است».
یکی از «کمیته های امنیتی» ( متشکل ازکمیته مخفی انقلابی بومیان که در هرمنطقه وظیفه کمک کردن به شورای دولت خوب را به عهده دارد) به من می گفت: «ما به طور روزمره با مشکلات دست وپنجه نرم می کنیم، وقتی دسته ای در جریان این جابجایی ها آبدیده می شود و در زمینه اداره وظایف شورا از خود کارآمدی نشان می دهد ، به منظوراستمرار این تجارب با دسته ای دیگر جایگزین می شود. مسأله به همین جا خاتمه نمی یابد، بیا و ببین! گاهی اتفاق می افتد که تمام پیکره بخشداری هاهمراه با مسئولین آن جابجا می شوند و روز از نو، روزی از نو».
شاید به نظر برسد دارم مبالغه می کنم، اما واقعیت این است که این طوری برنامه ریزی شده. واضح است که طرح این نیست که شوراها ـ اگراصطلاح جامعه مدنی را وام بگیریم ـ هرج ومرج و بی نظمی ایجاد کنند. هدف این طرح ها این است که کارکردهای شورای دولت خوب بر محور فعالیت های کلیه اعضای شوراهای خودمختاردر هر منطقه بچرخد. مقصود این است که کار حکومت کردن محدود به دسته ای خاص باقی نماند، و که دولتمرد «حرفه ای» در کار نباشد تا برای همه فرصت آموزش و فراگیری شیوه های حکومت کردن به وجود آید، و این نوع اندیشه که مدعی است حکومت کردن منحصر به « نخبگان» است کنار گذاشته شود.
درعمل، تقریباً همیشه تا همهء اعضای یک شورای خودمختاریاد بگیرند منظوراز دولت خوب چیست، انتخابات جدید درون روستاها برگزار می شود، وهمه اولیاء امورتغییر می کنند. آن هائی که یاد گرفته اند، به مزارع خود باز می گردند و افراد جدیدی وارد کار می شوند.... و روز از نو. اگر به کنه این تحلیل پی ببریم، معلوم می شود قضیه بر سر پروسه ای است که با آن کل روستا حکومت کردن خواهد آموخت.
مزیت آن چیست؟ یکی از مزیت های این کاراین است که برای مسئولین سخت تر شده که پا از گلیم خود فراتر بگذارند و به بهانهء «بغرنج» بودن وظایف حکومتی، از گزارش به روستاها در مورد استفاده از منابع و امکانات واتخاذ تصمیم ها شانه خالی کند.
هرچه بیشتر توده ها بدانند قضیه از چه قرار است، گمراه کردن و فریب آنها سخت تر خواهد بود. و کنترل حکومت شوندگان بر حکومت کنندگان بیشتر می شود.
این رویکرد زمینه های فساد وانحراف را کم می کند. اگر شما موفق به فاسد کردن یکی از اعضای شورای دولت خوب شوید، باید کل مسئولین خودمختار، به عبارتی همهء شیفت ها را فاسد کنید. چون اگر فقط با یک نفر «قرار و مداری» گذاشته شود، هیچ چیز تضمین شده نیست (فساد هم «ادامه کاری» لازم دارد). وقتی موفق شدید تمام شورا را فاسد کنید، تازه باید از اول شروع کنید، چون تا آن موقع، مسئولین عوض شده اند و کاری که با یکی «ترتیب دادید»، دیگر عمل نمی کند. بدین گونه باید همهء ساکنین بالغ روستاهای زاپاتیست را فاسد کنید. با آن که، به خوبی روشن است که وقتی موفق شوید، دیگر کودکان دیگر رشد کرده اند و بنا بر این باید کار را از نو شروع کنید....
ما به خوبی آگاه ایم که این نوع شیوه ها پیش بردن برخی ازپروژه ها را می تواند با دشواری روبرو سازد، اما آنچه در پشت سربا خود داریم، مکتبی است که درمسیریک راه پیمایی بزرگ، بذرهای شیوه های نوین حکومت کردن درآن به بار خواهد آمد. وانگهی، این «اشتباه» فرصتی است که ما می توانیم با هر نوع فسادی که ممکن است درون ارگان ها بوجود آید، مبارزه کنیم.
می دانم که وقت می گیرد. اما برای کسانی مانند ما زاپاتیست ها که طرح های درازمدت می ریزیم، ماه و سال زمان زیادی نیست.
یک «اشکال» دیگر، که اشکال نیست این است که بعضی وقتها کسانی به شورای دولت خوب رجوع می کنند تا بیانیه ای در حمایت از این جنبش یا آن سازمان بگیرند که پذیرفته نمی شود. یا از شورای دولت خوب دعوت می شود تا در یک آکسیون سیاسی شرکت کند و شورا دعوت را رد می کند. این امتناع شورا ناشی از بی علاقگی یا عدم تمایل به این حمایت ها یا مشارکت ها نیست. آخر، این نوع کارها به حوزهء فعالیت شورای دولت خوب مربوط نمی شود. برای این که این مسأله همه توده های زاپاتیستی است. نه به خاطراین که این مسائل در حوزه قضایی و یا قدرت شوراها نیست، ویا این که شورای دولت خوب نمی تواند مسئولیت نمایندگی هایی را تقبل کند که به آن ها مربوط نیست. بعلاوه، بیشتر وقتها دعوت ها ودرخواست ها به ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی مربوط می شود، ولی ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی یک چیز است و شورای دولت خوب چیز دیگر. پس سخت نگیرید و آشفته نشوید، همه ما درحال فراگیری هستیم.
برخلاف آنچه می توان پنداشت، آن اشکالاتی که ما مسئول آن هستیم به سادگی حل نمی شوند. همچنانکه در آغازقسمت دوم این ویدئو گوشزد کردم، جایگاه زنان یکی ازاشکال هایی ست که داریم، و مدت هاست آن را به دنبال خود می کشیم، وهنوز ازآن خلاص نشده ایم. سطح مشارکت زنان درمدیریت سازمانی هنوز بسیار پایین است، و درعمل حضور آنها دربخشداری های خود مختار و شورای دولت خوب وجود ندارد. با وجود آن که این موضوع محصول شراکت ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی در روستاها نیست، بلکه مسئولیتش به گردن ما نیز هست.
در حالیکه میزان مشارکت وحضور زنان در کمیته مخفی انقلابی بومیان بین 33 تا 40 درصد است، دربخشداری های خودمختار و شورای دولت خوب این میانگین به کمتر از1 درصد می رسد. زنان هنوز هم درنمایندگی شهرداری ها ویا درسطح اعضای هیئت های سرپرستی نادیده گرفته می شوند. پهنه حکومتی هنوز هم جولانگاه مردان است. موضوع از حد طرفداری از زن «سالاری» ـ امری که درمیان بالائی ها مد است [اشاره به همسر رئیس جمهور است که کوشش دارد کاندید ریاست جمهوری شود- مترجم]ـ فراترمی رود، مسأله این است که فضاهای آزادی برای بازتاب دادن مشارکت زنانی که پایه های توده زاپاتیستها را تشکیل می دهند درجایگاه حکومتی وجود ندارد.
قضیه به همین جا ختم نمی شود. با اینکه زنان زاپاتیستی نقشی بنیادین درمقاومت داشته اند و دارند، اما دربرخی مسائل اینها فقط درحد مشتی شعر وشعارباقی مانده اند. این حقیقت دارد که خشونت خانگی کاهش یافته است، اما این مسأله بیشتر به خاطرپایین آمدن مصرف الکل بوده است تا اینکه ناشی از شکل گرفتن مناسبات خانوادگی نوین یا فرهنگ نوین جنسیت باشد.
همچنین تعاون و همکاری زنان در عرصه فعالیت هایی که به خاطرشان باید روستاهایشان را ترک کنند، با محدودیت مواجه است.
موضوع این نیست که چیزی در این باره نوشته شده باشد، بلکه زنی که بدون شوهر ویا بدون بچه اش بیرون برود، به چشم بد دیده می شود و در باره اش فکرهای بد می کنند. منظورم فعالیت های «غیر زاپاتیستی» نیست، که در آن محدریت های جدی از جمله برای مردان وجود دارد. اشاره من به جلسات و دوره های آموزشی است که ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی، شورای دولت خوب و شهرداری های خودمختار، تعاونی های زنان و خود روستاها سازماندهی می کنند.
این مایه شرم است ودر شأن ما نیست اما ما باید با صداقت و پاکبازی اقرار کنیم که هنوز در موضوع زنان ما نمی توانیم خوب حساب پس بدهیم، ماهنوز درایجاد وضعیتی که زن در آن رشد کند و ایجاد فرهنگی جدید که ظرفیت و استعدادهای زنان را درعرصه هایی شکوفا کند که ادعا می شود متعلق به مردان ویا درانحصارآنهاست، توفیق نیافته ایم.
با وجود آگاهی به اینکه این وضعیت حالا حالاها ادامه خواهد داشت، امید است که یک روز با انبساط خاطرشایسته آن باشیم که دست کم بگوییم ما با ترسیم دنیای دیگری گسست با چهره کنونی دنیا را تحقق بخشیده ایم. فقط به این خاطر هم که باشد، به زحمتش می ارزد.
حقیقتآ آنچه ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی در رایطه اش با روستاها وپروسه خودگردانی آنها درآن سهیم است (وقطعآ سهم بدی نیز می باشد) رابطه ساختارهای نظامی ـ سیاسی اش با حکومت مدنی خود مختار است.
دراصل هدف این بود که ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی مردم را در فرایند خودمختاریشان همراهی ومساعدت نماید. معذالک این اشتراک گاهی اوقات به مدیریت، توصیه ودستور، فرمان و کمک های مزاحم ختم شد.
قبلآ یادآوری کردم که شیوه های سازمانیابی هرمی و مبتنی بر سلسله مراتب خصلت نمای روستاهای بومی نیست. این واقعیت که ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی سازمانی سیاسی – نظامی و مخفی ست، هنوز پروسه هائی را که باید دمکراتیک باشند آلوده می کند.
در برخی از شوراها و حلزون ها مسائلی بروز می کند که ناشی از تصمیم های فرماندهان کمیته مخفی انقلابی بومیان است، در حالی که اتخاذ این نوع تصمیم ها ومداخله درکارشوراها درحیطهء اختیارات آنها نیست. «فرمانبرـ فرمانده» گرایشی ست که سرش به دیوار می خورد، دیواری که ما خود بنا می کنیم.
این دو اشکال توجه خاص ما را طلب می کند، و مشخصا عزم ما را برای مقابله با آنها محک می زند. ما نمی توانیم تقصیرها را بر گردن محاصرهء نظامی، مقاومت، دشمن، نئولیبرالیسم، احزاب سیاسی، رسانه های جمعی، ویا بدخلقی خودمان که حاصل فراق یار و دیار است، بیاندازیم.
همین. تا آنجا که ممکن بود خلاصه کردم، چراکه آنچه که باید فشرده وموجز باشد پذیرفتن اشتباهاتی است که راه حل هایش روبه گسترش دارد.
بله، بدرود، و می فهمم که هنوزهم نفهمیده اید. ازهمین روست که من با «صبر و شکیبایی و کیفیت رزمندگان» سخن آغاز کردم.
از کوهستان های جنوب شرقی مکزیک
معاون فرمانده شورشی مارکوس
مکزیک، اگوست 2004 ، 20 و 10
بعدالتحریر:
یا شاید وقتی که سکوت می کنیم و خاموشیم، خوشکل تریم؟
چاره ای نیست، ما هر آنچه را فکر می کنیم و احساس بر زبان می آوریم. و چند نفر و چند سازمان می شناسید که بتوانید در موردشان همین حرف را بزنید؟
- توضیحات
- نوشته شده توسط فرمانده مارکوس
- دسته: جنبش زاپاتیستی
قسمت سوم : سه شانه
ترجمهء بیتا منصوری و مصطفی ناصر
کمترازیک لحظه، ماه برشانه های شب نمایان شد. ابرها ازهم پراکنده شدند، بسان پرده ای که کنارکشیده می شود، وسپس رد نورانی جسمی شبگرد برپهنه شب خرامیدن آغازکرد. آری، بسان داغی که دندانی برشانه می نشاند. به هنگامی که، دراوج آرزوها نمی دانی که فرو می افتی یا بالا می روی.
بیست سال پیش، درکشاکش بالا خزیدن ازاولین تپه ها به هوای بالا رفتن از کوهستان های جنوب شرقی مکزیک، درپیچ وخم جاده ای نشستم. ساعت؟ دقیقآ به یاد نمی آورم، اما گویی زمانی بود که شب لبریزاز صدای جیرجیرکها ندا می داد: بهترآن است بروم بخوابم، چنان خوابی که هیچ خورشیدی توان بیدارکردن کسی را نداشته باشد. شاید هم سحربود وآغازسپیده دم.
وقتی که می کوشیدم نفسی تازه کنم وتپش های قلب ام را آرام سازم، دراین فکربودم که آیا انتخابی کاری بی هیاهو آرام ترنخواهد بود؟ با این همه، این کوهستانها تا اکنون که پای من بدانها رسیده بدون من به خوبی روزگار گذرانده اند. از نبودنم هم دلتنگ نخواهند شد.
تا یادم نرفته باید بگویم که هنوزچپق ام را روشن نکرده بودم. درحقیقت، حتی ازجایم هم نجنبیدم. نه به خاطرمراعات دیسیپلین نظامی، بلکه ازاین جهت که تمام وجودم و هیکل زیبای آن زمانم درد می کرد. با شروع ضوابط جدید (و خود انضباطی پولادین) که تا همین امروزنیزدرمن باقی مانده است شروع کردم به لعن ونفرین استعدادم در به زحمت ودردسرانداختن خودم.
درحالی که مشغول تمرین نق نق زدن سرخودم بودم، آدم شریفی را دیدم که با کیسه ای ذرت بردوش ازتپه بالا می رفت. کیسه سنگین به نظر می رسید، و آن مرد با کمری خم شده راه می رفت. همراهان درنیمه های سربالائی تپه بارم را ازمن گرفته بودند تا از راهپیمایی عقب نیفتنم. اما آنچه سنگینی می کرد، بار زندگی بود، نه کوله پشتی. به هرصورت نمی دانم برای چه مدتی آنجا نشسته بودم که مدتی بعد آن مرد دوباره رد شد، این بار ازتپه پایین می رفت و بار نداشت. اما بازهم آن مرد شریف خمیده خمیده راه می رفت. فکرکردم «عجب!» (این تنها کاری بود که می توانستم انجام دهم بدون آن که سراپایم به درد آید)، «با گذشت زمان این طور خواهم شد، رفتارمردانه ام ازدست خواهد رفت و آینده ام همچونتصویر بمب جاذبهء جنسی به انتخابات شباهت پیدا خواهد کرد، یعنی دوز و کلک».
ودقیقآ همانطورکه انتظارمی رفت درعرض چند ماه، هنوزهیچ نشده مثل یک علامت سئوال راه می رفتم. اما نه به خاطرسنگینی کوله پشتی ام، بلکه به این دلیل که نمی خواستم دماغم در قلاب شاخه ها و پیچک ها گیر کند.
حدود یک سال بعد آنتونیوی پیررا دیدم. سحرگاهی به کلبه اش رفتم تا برایش ترتیای تست شده و «پینوله» ببرم [ذرت را اول تست کرده، بعد آردش می کنند. گاهی اوقات آن را با شکر شیرین کرده، به آن کاکائو، رازیانه و دارچین نیز می زنند. در گذشته خوردن این آرد تنها در میان بومیان شمال مکزیک مرسوم بود.- مترجم] . آنموقع ما ازآفتابی شدن بین اهالی روستاها خودداری می کردیم و فقط تعداد بسیاراندکی ازبومیان از ما خبر داشتند. آنتونیوی پیرتعارف کرد که تا اردوگاه همراهیم کند، وسپس او محموله را به دولنگه بارتقسیم کرد و کیسهء خودش را به پیشانی بندش آویخت. من بار وبندیل ام را درکوله پشتی چپاندم، چون نمی توانستم از پیشانی بند استفاره کنم. مدتی را به کمک نورچراغ قوه طی کردیم تا لب چراگاه رسیدیم، آن جا که درختها شروع می شد. کنار جویباری توقف کردیم ودرانتظارماندیم تا سپیده بدمد.
دقیقآ به یاد ندارم که چه حرف هایی بین من و آنتونیوی پیرردوبدل شد، اما آنتونیوی پیربرایم تعریف کرد که بومیان همیشه به حالت خمیده راه می روند حتی اگرباری بردوش حمل نکنند، زیرا که آنها بار دیگران را برشانه می کشند.
پرسیدم یعنی چه؟ آنتونیوی پیرگفت که نخستین خدایان، آن ها که جهان را زائیده اند، مردان و زنان را ازذرت درست کردند، این است که آنها همیشه جمعی گام برمیدارند. و ادامه داد که راه رفتن کلکتیو، یعنی اندیشیدن به دیگران، به رفیق. ». آنتونیوی پیرادامه داد: «به همین خاطراست که بومیان خمیده – خمیده راه می روند ، زیرا قلب خود و قلب های همه را برشانه هاشان حمل می کنند».
ازهمین رو فکرکردم که برای حمل چنین باری دوشانه کافی نخواهد بود.
زمان گذشت، و با آن، گذشت آنچه گذشت. ما برای پیکار آماده شدیم و اولین شکستمان هنگامی بود که با این بومیان روبرو شدیم. آنها وما خمیده راه می رفتیم، ولی این کارما ازسرغروربود ومباهات، درحالی که آنها به این خاطر که ما را حمل می کردند (اگرچه حالیمان نبود). بعد، به آنها بدل شدیم، و آن ها به ما بدل گشتند. شروع کردیم خمیده راه رفتن، خمیده ولی آگاه از این که برای این همه باردو شانه کافی نخواهد بود. پس ما دریک اول ژانویه در سال 1994 دست به قیام مسلحانه زدیم... تا شانه ی دیگری بیابیم که درگام برداشتن، یعنی در به انجام کار، یاری مان دهد.
شانه سوم
همچنان که پیرامون منشاء ملت مکزیک سخنان زیادی گفته می شود، تأسیس روستاهای بومی زاپاتیستی نیزدر تاریخ معاصر، افسانه های خود را دارد: ساکنین این خاک اکنون سه شانه دارند. درمقایسه با آدم های معمولی که دوشانه بیشترندارند، زاپاتیست ها شانه ی سومی را به آن افزوده اند: شانهء «جامعه مدنی» داخلی وبین المللی را.
دریکی ازقسمت های بعدی این ویدیوی «عجیب وغریب» از پیشرفت هایی که برای روستاهای زاپاتیستی بدست آمده صحبت خواهم کرد. پس خواهید دید که چه دستاوردهای عظیمی هستند، عظیم ترازآنچه ما رؤیایش را درسرمی پروراندیم.
اما حالا می خواهم برایتان تعریف کنم که این امرمقدورشد چون «کسی» شانه اش را به ما داد.
معتقدیم که بخت یارمان بود. ازهمان روزی که جنبش مان آغازگشت ازسراسر پنچ قاره جهان صدها هزارنفرازما حمایت کردند وبرای مان مایه دلگرمی فراهم کردند. به رغم همه محدودیت هایی که وجود دارد هنوزهم این جانبداری ازما ولطفی که وجود دارد فروکش نکرده است، محدودیت هایی که مربوط می شود به دوری ومسافت، تفاوت های فرهنگی و زبانی، مرزها و گذرنامه ها، اختلاف نظرهای سیاسی، مانع هایی که دولت های فدرال و ایالتی ایجاد می کنند، پست های بازرسی نظامی، اذیت و آزار و خشونت، تهدید وحملات گروه های شبه نظامی، بدگمانی ها وسوء ظن خودمان، بی ادبی ما، عدم درک دیگران توسط ما، ونیز ازناشیگری وشلختگی مان.
نه، با وجود همه این محدودیت ها (وهمه آن چیزهای دیگری که می دانیم) «جامعه مدنی» مکزیکی و بین المللی هرچه ازدستشان برآمده، برای ما وبا ما انجام داده اند.
اقداماتی که آنها انجام داده اند نه ازسردلسوزی وترحم بوده، نه ازسرنیکوکاری، نه سیاست مد روز، ونه ازسرسودای تبلیغاتی، بلکه به این دلیل که آنها به این یا آن شکل قضیه ای را از آن خود کرده اند که که برای ما به تنهائی بزرگ است: بنای دنیایی که در آن همهء دنیا ها بگنجند. یعنی جهانی که قلب همهء انسان ها را حمل کند.
دراین یک سال افراد ویا سازمانهایی دست کم ازچهل و سه کشور و نیزازسرزمین خودمان مکزیک، ازگوشه وکنارهای بسیار دورافتاده مکزیک و جهان، از جزایری کوچکی که با وجود توفان های نئولیبرال خود را حفظ کرده اند، آمدند تا ازحلزون های زاپاتیستی دیدارکنند و با شورای دولت خوب حرف بزنند (چه درمورد پروژه ها باشد، یا اهدای کمک، یا برای گفتگو و تبادل نظر، و یا صرفآ به منظور آشنا شدن با پروسه خودمختاری).
مردان و زنان بسیاری به شکل منفرد یا به عنوان سازمان ازکشورهای اسپانیا، آلمان، سرزمین باسک، اسلوانی، ایتالیا، سویس، اسکاتلند، ایالات متحده آمریکا، دانمارک، بلژیک، فنلاند، استرالیا، آرژانتین، فرانسه، کانادا، لهستان، سوئد، هلند، نروژ، برزیل، گواتمالا، ترکیه، شیلی، کلمبیا، السالوادور، پرو، یونان، پرتغال، ژاپن، افریقای شمالی (براساس آنچه درگزارش آمده، نمی دانم دقیقآ ازکدام کشور)، نیکاراگوئه، انگلستان، اروگوئه، بولیوی، اتریش، زلاند نو، اسرائیل، ایران، جمهوری چک و همه ایالت های جمهوری مکزیک. همگی شانه هایشان را به دو شانهء روستاهای ما داده اند تا ازاین طریق شرایط زندگی بومیان زاپاتیست را به شکلی رادیکال بهبود بخشند.
بنابراین، درعرض یکسال هزاران نفربه شکل منفرد یا سازمانهای توده ای، سازمانهای غیردولتی، سازمانهای امدادرسانی انساندوستانه، سازمانهای مدافع حقوق بشر، شرکت تعاونی، مقامات بخشداری در ایالتهای دیگر مکزیک و گوشه وکنار دنیا، هیئت های دیپلماتیک دیگرملتها، محققان دانش وفن، هنرپیشه، موسیقی دان، روشنفکر، مذهبی، صاحب مغازه و کارگاه کوچک، کارمند، کارگر، زن و «مرد» خانه دار، کارگر مرد و زن صنعت سکس، کسبه، فروشنده دوره گرد، فوتبالیست، دانش آموز، معلم، دکتر، پرستار، صاحب شرکت، پیمانکار، مقامات ایالتی و ازاین قبیل به حلزون ها و شوراهای دولت خوب سفر کرده اند ( گاهی با طرح های تولیدی، گاهی با کمک مالی، گاهی با گوش شنوا و با احترام تمام، گاهی با کلام برادرانه، گاهی ازسرکنجکاوی، گاهی با حمایت علمی، گاهی با امید به حل وفصل مسائل توسط گفتگوهای محترمانه و قرارداد بین طرفین برابر).
فقط از حلزون «اوونتیک» Oventic گزارش رسیده که درطی یکسال آنها با 2921 نفر ازکشورهای دیگر و 1537 نفر ازمکزیک نشست داشته اند، بدون به حساب آوردن رفقای پایه های کمک رسانی زاپاتیستی اعم از زن و مرد که به منظور حل وفصل مشکلاتشان به شورای دولت خوب مراجعه کرده اند.
شانه سوم مبارزهء زاپاتیستی رنگهای بسیار دارد، به زبانهای متعددی حرف می زند، با نگاه های گوناگونی می بیند. وهمراه با بسیاری گام بر می دارند.
با همه آنها حرف می زنیم و دوستشان داریم، می خواهیم از آنان قدردانی کنیم با سپاس.
حساب مالی
خوب، وقت حسابرسی ست. خواهش می کنم حوصله داشته باشید، زیرا بررسی حساب و کتاب همه شوراها به گردن من افتاده ، تا این گزارش را تهیه کنم. هر کدام از این شوراها «شیوه» خاص خودش را دارد که چه چیزی در جدول «دریافتها» و«پرداختها» بگذارد. به هر حال این مسألهء ساده ای نبود ولی همهء جزئیات آن را می توانید از تاریخ 16 سپتامبر همین سال از هریک از حلزون های مربوطه بخواهید.
در مجموع، پنج شورای دولت خوب که در مناطق زاپاتیستی عمل می کنند، گزارش می دهند که تقریبا دوازه میلیون و نیم پزو وارد صندوق شده است، هزینه ها و مخارج تقریباً ده میلیون، و تتمه آن حدود دو میلیون ونیم پزو است.
درهر یک از موارد مشخص اختلافات قابل ملاحظه ای در گزارش حسابرسی امور مالی شورای دولت خوب مشاهده میشود. به این دلیل است که بعضی از شوراها تمام پولی که از آن مطلع شدند گزارش کردند، یعنی، شامل حساب هایی میشود که یا آنها مستقیما دریافت میکنند و یا آن مبالغی که بخشداری های خود مختار شورشگر زاپاتیستی طبق مصوبه های شورای دولت خوب دریافت کرده اند.
گزارش شورای دولت خوب دیگر مناطق شامل آن چیز هایی است که خود آن ها مستقیما در دست داشتند، بدون حساب آن کمکهایی که بخشداری های خود مختار شورشگر زاپاتیستی دریافت کرده اند.
هم چنین اختلافات قابل ملاحظه ای در رابطه بادرآمدهای شورای دولت خوب هم وجود دارد، ودر حقیقت این امر به خاطر گستردگی شورای دولت خوب این مناطق است (مثل منطقهء لوس آلتوس و منطقه جنگل- مرز) که قلمرو وسیعی را در بر میگیرد؛ در موارد دیگر به خاطر آن است که این شوراها توسط «جامعه مدنی» بخوبی شناخته شده اند (مثل اوونتیک و لا رئالیداد)، و در برخی موارد دیگراین تفاوت ها بر میگردد به رشد و گسترش سازمانی در آن مناطق که هنوز چشمگیر و آشکار است.
با این حال به شکل تقریبی آمار و ارقام (اینجا سرراست و روند شده است، زیرا رفقا حتی یک شاهی را هم گزارش کرده اند)، این برخی اطلاعات است که در گزارش هر یک از شوراها در عملکرد یکسال شان آمده:
شورای دولت خوب دریافت سالانه پرداخت سالانه
آر. باریوس Roberto Barrios یک میلیون و ششصد هزار پزو یک میلیون پزو
مورلیا Morelia یک میلیون و پنجاه هزار پزو نهصدهزار پزو
لا گاروچا La Garrucha ششصد هزار پزو سیصد هزار پزو
اوونتیک Oventic چهارونیم میلیون پزو سه و نیم میلیون پزو
لا رئالیداد La Realidad پنج میلیون پزو چهار میلیون پزو
با این پول چه کرده اند؟ خوب، زمان حساب پس دادن می رسد. الان اجازه بدهید از پیش بگویم که هیچ بخشی از این پولها برای استفاده شخصی مصرف نشده است.
احتیاجات شخصی مسئولین حکومت خود مختاریعنی کسانی که به نوبت دولت شورای خوب را هدایت میکنند، روزهائی که در حلزون ها مشغولند، توسط روستاها و یا ارتش زاپاتیستی آزادیبخش ملی برآورده می شود. برای مثال میانگین مخارج روزانه (بدون حساب کردن حمل و نقل و یا رفت و برگشت از روستاهای محل اقامت تا بخشداری خود مختار) یک عضوشورای دولت خوب لاگاروچا کمتراز هشت پزو است (در دیگر مناطق مقداری بیشتر می شود). در مورد اوونتیک این مخارج صفر پزو است، بخاطر اینکه مسئولین امورترتیای تست شده، لوبیا و قهوهء خود را با خودشان همراه دمی آورند، البته اگر داشته باشند(اگر هم که نداشته باشند، خوب، علف دم کرده می خورند).
شما این موضوع را مثلاً با آن چه رئیس IMSS [انستیتوی مکزیکی بیمه های اجتماعی] درمکزیک در می آورد مقایسه کنید (که مزدش را برای ازمیان بردن دستاوردهای کارگران این انستیتو می گیرد)، و یا بعنوان مثال قیمت چند حوله در اقامتگاه ریاست جمهوری کشورمان [نشریات مکزیک پرده از خرید حوله به مبلغ دو میلیون دلاربرای اقامتگاه رئیس جمهور برداشته اند- مترجم]، یا برای نمونه آنچه که پرداخت میشود برای چند تشک خانهء یک کارمندان دولت فوکس در خارج [یکی دیگر از موضوعاتی که سر و صدا راه انداخت، خرید تشک های چند هزار دلاری برای اقامتگاه نمایندهء دولت مکزیک در یکی از ارگان های اروپا در پاریس بود - مترجم]، و یا در مقایسه با حقوق نمایندگان و سناتورهای دولتی.
مثل روز روشن است که مسئولین بخشداریهای خودمختارنه محافظ شخصی دارند و نه چیزی به مشاورین پرداخت می کنند، نه هر سال ماشین های نو می خرند، نه در رستوران های شیک وپر زرق و برق غذا می خورند، و نه اعضای خانوادهء خود را در لیست حقوقی وارد می کنند.
به عبارتی تجمل وزرق وبرق از ملزومات حکومت کردن نیست.
شانهء کسی که اکنون جشن تولدش برپا ست
تجلیل از«شانهء سوم» مستلزم نام بردن از کسانی است که، به رغم سکوت ما که میتوانست دلیلی بر بیراهه رفتن، ناپدید شدن، درگیری های داخلی، غیبت ، و یا شایعاتی که در این روزها مد است باشد، هشیارانه و مصمم کوشیده اند تا هدف مبارزه ای را که اینجا در جریان است درک کنند (و شیوه ها و شرایط زمانی ای که در آن مبارزه می شود را).
گوش سپردن به آن چه آن دیگری می گوید، و بخصوص به آن چه درباره اش سکوت می کند، تنها از طریق کسانی ممکن بوده است که در مسیر مشترک با ما همراه اند و گاهیبار آن را به دوش می کشند.
اشاره من به همه آنهایی است که مسلمآ کارهای مهمتری دارند، و با این همه با دقت فراوان فرصت می کنند که ببینند و گوش بسپارند به کسانی که معمولاٌ نادیده گرفته می شوند و کسی صدای شان را نمی شنود (مگر آنگاه که رویداد های «مهمی» اتفاق بیفتد).
از کسانی حرف می زنم که مثل خود ما دراین ماه سپتامبر بیست ساله می شوند. در بخش اول فقط به شکلی گذرا از آن ها نام برده ام، زیرا برای ما آن ها فقط یک وسیلهء ارتباط جمعی نبوده اند. پس می دانید که از کسانی حرف می زنم و در باره شان می اندیشم که روزنامهء مکزیکی «لاخورنادا» را هدایت، یا در آن کار می کنند.
همچون بسیاری مردان و زنانی که از مبارزات خلق های بومی حمایت می کنند (و حمایت شان از زاپاتیستها به همین دلیل است) این «خورنالِه رو» [«آفتاب نشینان» در زبان اسپانیائی Jornamerol برابر است با آفتاب نشین، و Jornaleo به مفهوم شخصی ست که به «خورنادا»، و یا روزنامهء «لاخورنادا» تعلق داشته باشد. مارکوس با این شیوهء بازی با کلمه، در واقع کنایه به آن دارد که دست اندرکاران این روزنامهء، مانند کارگران آفتاب نشین از فردای خود با خبر نیستند.- مترجم] به خاطر مد روز، یا منفعت جوئی به توده های زاپاتیست نمی نگرند و یا به حرف هایشان گوش نمی سپارند. راه و روش آنها چیزی فراتراز کار صرفآ روزنامه نگاری است، قضیه برمیگردد به آنچه بعضی ها آن را «تعهد اخلاقی» می نامند، مسأله برسر زنده نگهداشتن خواست وآرزوی تغییری واقعی وعادلانه است، ونه صرفآ اشتیاق منفعت طلبی های مادی یا سیاسی یا هردو. نمی خواهم با گفتنن وقتی می گویم «خورنالِه رو» قصد ندارم بی عدالتی کرده، بگویم فقط آن ها دست و دلباز بوده اند، برعکس منظورم این است که آنها پیگیرند، ونظیراین آدمها زیاد نیستند ، تعداد افرادی که بتوانند این گونه حرف بزنند، و بیست سال کلامشان را حفظ کنند خیلی کم است.
شاید کمی تعجیل کردم، اما مطمئنآ آن روز، روز جشن تولد، وقتی که روزنامه «لاخورنادا» اززیرچاپ بیرون آید پرخواهد بود ازپیامهای تبریک به مناسبت بیستمین جشن تولدش، آنقدرکه پیدا کردن یک جای خالی برای چاپ پیام تبریکی که ما، کوچکترین برادرهایتان برایتان می فرستیم مشکل باشد.
هم ازاین رو ما زمان را جلوترمی اندازیم و پیشا پیش دراین روز«نه ـ جشن تولد» همگی تان را درآغوش می فشاریم. فقط یکبار، اما یکبار از آن نوعی که فقط بین برادران وجود دارد، که با آن به یکدیگر چیزهائی را می گویند که نمی توان با زبان گفت. به همان اندازه نیزامیدوارم قادر باشم خالصانه ترین آرزوی قلبی ام را (نه بعد ازمرگ) که رودرو به یکایک شما، وابستگان «خورنادا» تقدیم کنم.
و همان طور که «سیلی نقد به ازحلوای نسیه» است (آیا اینطوری نیست؟ ببخشید، پرت و پلا گوییهای کابینه دولت واگیردار است)، ما هم وقت کیک بریدن سهم مان را می خواهیم، البته می دانیم کیک هراندازه هم که بزرگ باشد، هرگز به اندازه قلبی که شما درسینه دارید نخواهد بود.
دست آخر آرزو داریم که جشن تولدتان به خوشی وسعادت برگزار شود (خودتان را زیاد خسته نکنید، چون اتفاقات زیادی خواهدافتاد که برای دیدن و شنیدن شان، به انسان های صادق نیاز خواهد بود).
به همه افراد «جامعه مدنی» تولد حلزونها وشوراهای دولت خوب را تبریک می گوئیم، و از بابت شانه سوم سپاسگزاریم.
بله، بدرود، و اگر چهرهء «پینیاتا»[Piñata عروسکی ست کاغذی که آن را با آب نبات و شیرینی جات دیگر پر می کنند. در مراسم مختلف، بخصوص در جشن های تولد، آن را با طناب آویزان می کنند و بعد به نوبت، چشمان افراد را بسته، آن ها را چند دور به گرد خود می چرخانند. بعد او باید با چوب به این عروسک آویخته بزند. آنقدر افراد عوض می شوند تا این عروسک بر اثر ضربه های چوب دستی از هم بپاشد و شیرینی های درونش روی زمین بپاشد. در اصل این سنت را اسپانیائی ها به مکزیک آوردند. در آن دوره به جای عروسک، ستاره ای با هفت شاخک، به عنوان هفت گناه کبیره آویزان می کردند. امروزه آن را به شکل افراد و یا حیوانات، می سازند.- مترجم] شبیه به بوش بود، از شما خواهم خواست دستی برسانید.
از کوهستانهای جنوب شرقی مکزیک
معاون فرمانده شورشی مارکوس
مکزیک، اوت 2004 ، 10 و 20
بعدالتحریر:
جشن تولد من آسانتر خواهد بود. کمی پوسول تلخ [نوشیدنی ست که با ذرت و شکر درست می کنند. و روستائیان آن را به عنوان غذا با خود به مزارع می برند. طبیعی ست که در صورت فقر، این پوسول یا با مقدار کمی شکر، و یا بدون آن تهیه شود. – مترجم] خواهیم خورد، نه به خاطراینکه من آن را دوست دارم، بلکه به این خاطرکه دهن بچه ها را ببندم.
- توضیحات
- نوشته شده توسط Super User
- دسته: جنبش زاپاتیستی
مکزيک ۲۰ ژوئن ۲۰۰۵
ترجمهء بهرام قديمی
به خلق مکزيک:
به خلق های جهان:
برادران و خواهران:
اولين و تنها نکته: به اطلاعتان می رسانيم که از اواسط سال ۲۰۰۲ ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی وارد فرايندی جهت سازماندهی مجددِ ساختار سياسی - نظامی خود گشت. اين سازماندهی مجدد داخلی ديگر به پايان رسيده است.
ما در مقابل يک حمله و يا عملياتی از دشمن که باعث از ميان رفتن رهبری فعلی مان شود، و يا بخواهد ما را بطور کامل از ميان بردارد، از شرايط لازم برای ادامهء حيات برخورداريم. رده های فرماندهی و توالی مسئوليت ها به روشنی مستقر شده اند. به همين شکل، در صورت حملهء نيروهای دولتی و شبه نظاميان به ما، گام هائی که بايد برداشت روشن گشته است.
کميتهء مخفی انقلابی بوميان- فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی به اطلاع می رساند که از شرايط رهبری مبارزهء زاپاتيستی برخوردار است، حتا اگر به دليل زندان، مرگ، و يا مفقودالاثر شدن، يک بخش از رهبری فعلی و شناخته شده خود و يا کل آن را از دست بدهد.
فقط همين.
دمکراسی !
آزادی!
عدالت!
از کوهستان های جنوب شرقی مکزيک
از سوی کميتهء مخفی انقلابی بوميان- فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی.
معاون فرمانده شورشی مارکوس
مکزيک، ماه ششم سال ۲۰۰۵
Comunicados del EZLN - 20.06.2005 , en el idioma Farsi (Persa) por Bahram Ghadimi
- توضیحات
- نوشته شده توسط Administrator
- دسته: جنبش زاپاتیستی
ما راه‌اندازی یک کارزار جهانی علیه جنگ‌های سرمایه را پیشنهاد می‌کنیم
۱۱ مارس ۲۰۲۲
- توضیحات
- نوشته شده توسط Super User
- دسته: جنبش زاپاتیستی
مکزيک ۲۰ ژوئن ۲۰۰۵
ترجمهء بهرام قديمی
به خلق مکزيک:
به خلق های جهان:
برادران و خواهران:
نخست - همان طور که به اطلاع رسانديم، از روز ۱۹ ژوئن ۲۰۰۵ ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی حالت آماده باش سرخ عمومی را در مناطق شورشی برقرار کرد.
دليل اين آماده باش سرخ عمومی اين است که کميتهء مخفی انقلابی بوميان - فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی تمام نيروهای شورشگر، فرماندهان، مسئولين محلی و منطقه ای و پايه های کمک رسانی اش را به مشورت فراخوانده است.
اين آماده باش سرخ ابزار دفاعی احتياطی ست. همان گونه که به خاطر داريد، در فوريهء ۱۹۹۵ در حالی که ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی داشت يک نظرخواهی درونی به پيش می برد، از سوی نيروهای دولتی مورد حمله قرار گرفت. در آن مورد عوامل خيانت ارنستو زدييو پونسه دِ لئون (در آنزمان رئيس جمهوری و امروز کارمند شرکت های چند مليتی) و موکتسوما بررَگان (آنزمان وزير دولت و امروز کارمند سليناس پليه گو) بودند.
دوم - رهبری ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی از فداکاری، استعداد و قهرمانی های پايه های کمک رسانی، مسئولين، ميليشيا و شورشگرانش به خاطر اين جنگ و مقاومت تقريباً ۱۲ ساله قدردانی می کند. هر عمل خوبی که انجام داديم و دستاوردهای مان نتيجهء تلاش آنان بود. مسئوليت همهء اشتباهات فقط بر عهدهء رهبری زاپاتيستی ست.
کميتهء مخفی انقلابی بوميان - فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی بيلانی از مرحله ای که سازمان ما در آن بسر می برد همراه با تجزيه و تحليلی از شرايط فعلی کشور را به نيروهای شورشگر ارائه می دهد. به علاوه به پايه های کمک رسانی يعنی همان ها که فرماندهی عالی جنبش ما را تشکيل می دهند، گام جديدی را برای مبارزه پيشنهاد می کند. گامی که از جمله به معنی به خطر انداختن برخی ازدستاورد های کوچک و يا بزرگ مان و تشديد تهديد و تعقيب عليه روستاهای زاپاتيست است.
به همين دليل وقتی با ساکنين شان حرف زديم، ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی رشتهء کلام را همان گونه که از اول ژانويهء ۱۹۹۴ به آن متعهد شده، به خود آن ها باز گرداند. حالا همهء زاپاتيست ها اخلاقاً آزادند که در گام بعدی، اگر اين گام در همه پرسی توسط اکثريت پذيرفته شود، همراهی با ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی را ادامه دهند، يا نه.
سوم - وقتی اين همه پرسی به اتمام رسيد، نتيجه اش را به اطلاع افکار عمومی ملی و جهانی خواهيم رساند.
دمکراسی !
آزادی!
عدالت!
از کوهستان های جنوب شرقی مکزيک
از سوی کميتهء مخفی انقلابی بوميان- فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی.
معاون فرمانده شورشی مارکوس
مکزيک، ماه ششم سال ۲۰۰۵
- - - - - - - - - -
Ernesto Zedillo Ponce de León
Mocteyuma Barragán
Salinas Pliego
Comunicados del EZLN - 20.06.2005 , en el idioma Farsi (Persa) por Bahram Ghadimi
- توضیحات
- نوشته شده توسط Administrator
- دسته: جنبش زاپاتیستی
۹ مارس ۲۰۲۲
یکشنبه سیزدهم
خطاب به ششمین کنگره ملی و بین‌المللی:
خطاب به امضا کنندگانِ بیانیه برای زندگی:
خطاب به مردمان شرافتمندِ سراسر جهان:
در توافق با افراد، گروه‌ها، سازمان‌ها و جنبشهای SLUMIL K'AJXEMK'OP [سرزمین نافرمان - این نامی‌ست که زاپاتیستها روی اروپا گذاشته‌اند]، همبودهای زاپاتیست موافقت کرده‌اند که برای بسیج و تظاهرات علیه تمام جنگ‌های سرمایه‌داری که در حال حاضر در گوشه و کنار کره زمین در جریان است، فراخوان دهند. این جنگ فقط در اوکراین نیست؛ در فلسطین، کردستان، سوریه، سرزمین‌های مردم ماپوچه و خلق‌های بومی در سراسر کره زمین نیز در جریان است، و بسیار هستند جنبشهای آزادی‌خواهانه‌ای که مورد حمله، آزار و اذیت، قتل، خاموش شدن و تحریف قرار می‌گیرند.
در پاسخ به فراخوان مذکور، قرار گذاشتیم در بسیج روز یکشنبه ۱۳ مارس ۲۰۲۲ شرکت کنیم و بدین ترتیب به آکسیون‌های مختلف علیه جنگ‌هایی که سیستم در سراسر جهان به راه انداخته، ادامه دهیم.
بنابراین، ما راه‌اندازی یک کارزار جهانی علیه جنگ‌های سرمایه را پیشنهاد می‌کنیم؛ از هر نوعی و در هر جغرافیایی که می‌خواهد باشد. سازماندهی انواع کنسرت‌ها، همایش‌ها، جشنواره‌ها، جلسات و غیره. خلاصه، هنر علیه جنگ.
از همه انسان‌های شریف، گروه‌ها، جمع‌ها، سازمان‌ها و جنبشهای درون مکزیک و جهان می‌خواهیم تا مطابق با زمان و روش خود - و با حفظ استقلال و خودمختاری خود - از روز یکشنبه ۱۳ مارس به فعالیت‌هایی که هدف‌شان مطالبه اتمام جنگ‌هاست بپیوندند.
همبودهای زاپاتیست هم به نوبه خود، در روز یکشنبه ۱۳ مارس ۲۰۲۲ در حلزون‌های خود، در سرفرمانداری‌های سن‌کریستوبال دِلاس کازاس، یاخالون، پالنکه، اوکوسینگو، لاس مارگاریتاس، آلتامیرانو و در روستاهای سر جاده‌ها، با چند هزار زاپاتیست دست به تظاهرات بزنند.
علیه همه جنگ‌ها: تمام هنرها، تمام مقاومت‌ها، تمام شورش‌ها!
از کوهستانهای جنوب شرقی مکزیک.
ششمین کمیسیون زاپاتیستی
مکزیک مارس ۲۰۲۲
- توضیحات
- نوشته شده توسط Super User
- دسته: جنبش زاپاتیستی
۱۹ ژوئن ۲۰۰۵
ترجمهء بهرام قديمی
به خلق مکزيک:
به خلق های جهان:
برادران و خواهران:
امروز ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی به تمام نيروهای اين ارتش شورشگر فرمان زير را صادر می کند:
آماده باش عمومی سرخ
بر اين اساس به اطلاعتان می رسانيم:
۱- در اين لحظات درحال تعطيل کردن حلزون ها و دفاتر شوراهای دولت خوب، واقع در روستاهای زاپاتيستی اونتيک، لارئاليداد، لاگاروچا، مورليا و روبرتو برريو هستيم. در مورد مراکز بخشداری های مختلف خود مختار شورشی زاپاتيستی نيز وضع بر همين منوال است.
۲- همچنين در حال ارزيابی شرايط اعضای شوراهای دولت خوب و ديگر ارگان های خود مختار هستيم تا بتوانيم امنيت شان را تضمين کنيم. اين افراد از امروز و برای مدتی نامعلومی به شکل مخفی و با تعويض مکان انجام وظيفه خواهند نمود. اگرچه شرايط با آن چه تا به حال بوده، تغيير کرده، با اين حال هم کار پروژه ها به پيش برده خواهد شد و هم دولت خود مختار کارش را ادامه خواهد داد.
۳- در حلزون های مختلف خدمات اوليهء بهداشتی در خدمت مردم کارشان را ادامه خواهند داد. مديريت اين کار به دست افراد غير نظامی ست که کميتهء مخفی انقلابی بوميان- فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی نسبت به آن ها از هرگونه عملياتی در آينده، رفع مسئوليت می کند. و از نيروهای دولتی می خواهيم با ايشان به عنوان غيرنظامی رفتار کرده و به جان، آزادی و اموالشان احترام بگذارند.
۴- از همهء عناصر ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی که به خدمات اجتماعی در روستاهای زاپاتيستی مشغولند می خواهيم تا در صفوف خود متشکل شده، در اردوگاه های نيروهای منظم مان متمرکز گردند. در همان حال تمام برنامه های راديو شورشگر »صدای بی صدايان« بر روی امواج متوسط و کوتاه برای مدت نامعلومی قطع می گردد.
۵- همزمان با انتشار اين اطلاعيه، افراد وابسته به جامعهء مدنی ملی و بين المللی را که در اردوگاه های صلح و پروژه های مختلف در روستاها مشغول به کارند، فرا می خوانيم که مناطق شورشی را ترک کنند. و اگر تصميم آزادانه و داوطلبانهء خودشان بر ماندن باشد، با قبول خطر در چهار ديواری حلزون ها بمانند. در مورد افراد کم سن و سال خروج از مناطق زاپاتيستی اجباری ست.
۶- ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی اعلام می کند که »مرکز اطلاعات زاپاتيستی « CIS تعطيل می شود. ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی از افراد جامعهء مدنی که از روز تشکيل آن تا به حال در آن فعاليتی داشتند، سپاسگزاری می کند. کميتهء مخفی انقلابی بوميان- فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی رسماً از آن ها نسبت به عمليات آتیِ ارتش زاپاتيستی آزديبخش ملی رفع مسئوليت می کند.
۷ـ ارتش زاپاتيستی آزديبخش ملی از هر فرد و سازمان جامعهء مدنی ، سازمان های سياسی، فرهنگی، شهروندی، سازمان های غير دولتی، کميته های همبستگی و گروه های ياری دهنده ای که از سال ۱۹۹۴ به آن [ارتش زاپاتيستی] نزديک شده اند، از هر نوع عملياتی که در آينده داشته باشيم رفع مسئوليت می کند. ما از همهء اين افرادی که با صداقت و درستکاری در اين تقريباً دوازده سال به مبارزات مسالمت آميز و صلح آميز بوميان زاپاتيست جهت رسميت يافتن قانونی حقوق و فرهنگ بوميان ياری رسانده اند، سپاسگذاريم.
. دمکراسی !
آزادی!
عدالت!
از کوهستان های جنوب شرقی مکزيک
از سوی کميتهء مخفی انقلابی بوميان- فرماندهی کل ارتش زاپاتيستی آزاديبخش ملی.
معاون فرمانده شورشی مارکوس
مکزيک، ماه ششم سال ۲۰۰۵
- - - - - -
Oventik, La Realidad, La Garrucha, Morelia, Roberto Barrios
Radio Insurgente “La Voz De Los Sin Voz”
Comunicados del EZLN- 19.06.2005- en el idioma Farsi (persa) por Bahram Ghadimi
- شما اینجا هستید:
-
خانه
-
فهرست مطالب
-
جنبشهای اجتماعی
- جنبشهای اجتماعی
