جنبشهای اجتماعی

توضیحات

نوشته شده توسط Super User

دسته: فلسطین

منتشر شده در 17 فروردين 1389

توضیحات

نوشته شده توسط منیژه صبا

دسته: فلسطین

منتشر شده در 17 فروردين 1389

توضیحات

نوشته شده توسط Super User

دسته: فلسطین

منتشر شده در 14 اسفند 1388

از اول تا سوم ماه مارس آينده، نخستين اجلاس دادگاه راسل دربارهء فلسطين در شهر بارسلون (اسپانيا) تشكيل مى شود.
خانم رانيا برّو عضو ناظر جلسات اين دادگاه در مصاحبه اى با راديو اوريان در ۲۲ فوريه ۲۰۱۰ مى گويد:
در سال گذشته، در ۴ مارس ۲۰۰۹، در بروكسل اعلام شد كه يك دادگاه راسل دربارهء فلسطين تأسيس شده است. هدف عبارت است از محاكمهء كسانى كه در اسرائيل، مرتكب جنايات جنگى عليه مردم فلسطين، به ويژه در غزه شده اند. نمونه و سرمشق اين دادگاه، دادگاهى ست به همين نام كه در سال ۱۹۶۷ برتراند راسل، فيلسوف انگليسى، و ژان پل سارتر، فيلسوف فرانسوى براى محاكمهء ايالات متحده به علت تجاوز و جنگ در ويتنام برپا كردند. هدف از دادگاه راسل دربارهء فلسطين احقاق حقوق فلسطينى ها برپايهء موازين حقوقى بين المللى ست، موازينى كه مى تواند پايهء هر گونه تلاش براى حل نزاع فلسطين ـ اسرائيل باشد؛ برپايى اين دادگاه تأكيد بر اين مسأله است كه نقض حقوق مردم فلسطين توسط اسرائيل و رنجى كه فلسطينيان طى ساليان دراز برده اند اجراى قوانين مزبور را ضرورى مى سازد.
اجلاس بارسلون كه از اول تا سوم مارس منعقد خواهد شد يك كميتهء دادرسى تشكيل خواهد داد، متشكل از ۹ شخصيت حقوقى جهانى كه در قانون بين المللى مرجع به شمار مى روند. براى مثال، مايريد كوريگان ماگوير برندهء نوبل ۱۹۷۶ از ايرلند شمالى، خوان تاپيا گوسمان قاضى شيليايى، خانم ژيزل حليمى وكيل دعاوى و سفير اسبق فرانسه در يونسكو، خوزه آنتونيو قاضى اسپانيايى، خانم سينتيا ماك كينى سياستمدار آمريكايى از حزب سبزها، رونه كاسريل نويسنده از آفريقاى جنوبى،خانم آميناتا ترائوره نويسنده و سياستمدار از كشور آفريقايى مالى و ...
كميتهء سازماندهى و تدارك عبارتند از: استفان هسل سفير فرانسه و يكى از نويسندگان بيانيهء حقوق بشر و شهروند مصوب ۱۹۴۸، پى ير گالان سناتور سابق بلژيكى، فرانسوا ماسپرو نويسنده و ناشر سابق در فرانسه، مارسل فرانسيس كان شركت كننده در دادگاه سابق راسل دربارهء ويتنام، كوستاگاوراس سينماگر، اريك كانتونا فوتباليست سابق و بازيگر سينما، ايلان پاپه نويسنده و مورخ اسرائيلى، ميشل ورشوفسكى مبارز صلح طلب اسرائيلى، ژان زيگلر جامعه شناس و نويسنده و نمايندهء مجلس در سويس...
كسان ديگرى هم هستند كه از نظر بين المللى مشهورند و از تشكيل دادگاه حمايت مى كنند. تا كنون بيش از صد نفر از شخصيت هاى جهانى در اين كميته عضويت دارند مانند بطرس بطرس غالى دبير كل اسبق ملل متحد، خانم دومينيك شوميليه ژاندرو استاد حقوق بين المللى در پاريس، نوآم چامسكى انديشمند و زبان شناس، احمد بن بلا نخستين رئيس جمهورى الجزاير، سوزان جرج شهروند آمريكايى ـ فرانسوى نويسنده و فعال مشهور آلترموندياليست، ادواردو گاليانو نويسندهء اوروگوئه يى، خوزه ساراماگو برندهء نوبل ادبيات از پرتغال...
بايد توجه داشت كه اين دادگاه جنبهء سمبليك دارد كه مصوباتش لازم الاجرا نيست، بگذريم كه مصوبات دادگاه بين المللى لاهه هم كه رسمى ست، اسرائيل حكم آن را در مورد غير قانونى بودن «ديوار جداسازى» در فلسطين، به هيچ گرفته است. از آنجا كه ارادهء سياسى در غرب به ويژه در اروپا براى محاكمهء جنايتكاران جنگى وجود ندارد، دادگاه راسل دربارهء فلسطين كار خود را از بروكسل كه مركز اتحاديهء اروپا ست آغاز كرد. بدين منظور كه مقامات دولتى اتحاديهء اروپا را از طريق فشار توده اى و شهروندى به انجام وظايفى كه براى اجراى قوانين بين المللى دارند وادارد.
اجلاس بارسلون نيز مباحث روز اول خود را به نقش اتحاديهء اروپا كه شريك و همدست اسرائيل در ادامهء اشغال فلسطين است متمركز خواهد كرد.
۲۲ فوريه ۲۰۱۰

توضیحات

نوشته شده توسط Super User

دسته: فلسطین

منتشر شده در 16 دی 1388

جنبش مردمى در ايران و فلسطين: يك سنگر
اسرائيل در سالگرد تجاوز به غزه باز هم كشتار كرد

چه كسى مى تواند باور كند كه تصادفى ست؟ صبح شنبه ۲۶ دسامبر، در آستانهء نخستين سالگرد يورش مرگبار عليه غزه، اسرائيل شش فلسطينى را به قتل رساند. سه تاى اول عبارتند از: بشير سليمان موسى، محمود جمعه ابراهيم و هانى سالم ابوغزال در حالى كه هيچ سلاحى با خود نداشتند در روستاى بيت حانون در نزديكى «مرز» اسرائيل هدف خمپاره اى اسرائيلى قرار گرفتند و كشته شدند و سه تن ديگر: غسان ابوشيخ، رائد زرقى و عنان زربق اعضاى گروه الاقصى بودند كه به رغم بخشوده شدن قربانى «اعدام هاى هدفمند» قرار گرفته پيش چشم خانواده شان در نابلس (ساحل غربى) كشته شدند. خانوادهء آنها مى گويند اسرائيلى ها مى توانستند آنها را دستگير كنند ولى آنها را به گلوله بستند [آخر اسرائيل «تنها دموكراسى» خاورميانه است و خيلى متمدن است و مجازات اعدام هم ندارد بنابر اين حتى نصف شب در خانه ها را مى شكند و افراد را تيرباران مى كند!] ايالات متحده از اسرائيل توضيح خواسته و از اينكه مأمورين اسرائيلى بدون اطلاع «مقامات فلسطينى» وارد مناطق آنان شده اند ابراز تعجب و نگرانى كرده است. [توجه كنيد به ميزان استقلالى كه اسرائيل براى تشكيلات خودمختار فلسطين قائل است كه هر وقت خواست در خانه ها را مى زند يا مى شكند و وارد مى شود براى بازجويى، دستگيرى يا قتل] در واقع، اين قتل ها كه با خونسردى و با زيرپا گذاردن قوانين بين المللى انجام شده تأييدى ست بر گزارش كميسيون حقوق بشر ملل متحد به رياست گلد استون كه صريحاً گفته بود: «اسرائيل به منظور تحميل قوانين خود بر فلسطينى ها هيچ ترديدى به خود راه نمى دهد كه به «جنايات جنگى و ضد بشرى» دست بزند». قاضى گلد استون فرستادهء ملل متحد براى بررسى وضعيت حقوق بشر در غزه پس از تجاوز اسرائيل در سال گذشته خود يهودى تبار و حتى صهيونيست است، با وجود اين، گزارش تكان دهنده اى نوشت كه اسرائيل را صريحاً به ارتكاب جنايات جنگى متهم كرد [و البته براى اينكه «عدالت و ابژكتيو بودن و بى طرفى» هم رعايت شود طرف فلسطينى يعنى حماس را هم به جنايت جنگى متهم نمود هرچند تناسبى بين دو طرف كه يكى اشغالگر و ديگرى اشغال شده است وجود نداشته باشد]. اين گزارش كم نظير را كميسيون حقوق بشر و نيز مجمع عمومى ملل متحد تأييد و تصويب كردند (البته بدون مشاركت فرانسه در رأى دادن)، اما اسرائيل، معاف از هر مجازاتى، همچنان به اشغال، مستعمره سازى و كشتار فلسطينى ها ادامه مى دهد. همچنين به رغم اينكه شوراى وزيران امور خارجهء اروپا در قبال سياست اسرائيل سخنان قاطعانه اى گفته اند، اما نتانياهو نخست وزير اسرائيل كوچكترين اعتنائى بدان ندارد. برخى مى گويند با بسيج مردمى در اروپا و آمريكا براى واداركردن دولتهاشان جهت فشار آوردن بر اسرائيل، مى توان آن را مجبور كرد حقوق ملى فلسطينى ها را به رسميت بشناسد؛ اما مصالح دول غربى و اسرائيل چنان ماهيت واحدى دارد و در هم تنيده است كه فشار آوردن بر اسرائيل دور از تصور به نظر مى رسد. شاهدش احتمالاً تلاش اوباما در اين زمينه باشد كه ناگزير شد عملاً از آن دست بردارد، تلاشى كه هدفش قبل از هرچيز حفظ منافع آمريكا ست نه حمايت از فلسطينى ها كه مثل همهء ملت ها و آدم هاى ضعيف «مرغ عروسى و عزا» هستند.

«غزه را آزاد كنيد
محاصره را لغو كنيد
اسرائيل را معاف از مجازات ندانيد»


بيش از ۱۳۰۰ شهروند از ۴۸ كشور جهان از تاريخ ۲۷ دسامبر در راهپيمايى به سوى غزه شركت دارند تا بر ضرورت لغو محاصرهء غير انسانى و مرگبارى پافشارى كنند كه زمامداران اسرائيل بدون هيچ ترسى از مجازات بر يك و نيم ميليون فلسطينى تحميل كرده اند. صدها تن از فرانسه و ديگر كشورهاى اروپايى در اين كاروان هستند كه به فراخوان اتحاد سازمان هاى ملى براى صلحى عادلانه بين اسرائيل و فلسطين و نيز فراخوان كميته هاى همآهنگى اروپايى در حمايت از فلسطين پاسخ مثبت داده اند.
يك سال از تهاجم مرگبار اسرائيل عليه مردم نوار غزه مى گذرد. باران بمب عليه جمعيت انبوه اين منطقهء جغرافيايى كوچك [۳۶۰ كيلومتر مربع با يك و نيم ميليون جمعيت يعنى بيشترين تراكم دموگرافيك در جهان] باعث قتل ۱۴۰۰ فلسطينى ــ و ۱۳ اسرائيلى ــ و ويرانى صدها خانه و مغازه و كارگاه و زيربناهاى شهرى به ويژه بيمارستان ها و مدارس شد، مزارع و منابع آب با خاك يكسان گشت و هزاران نفر زخمى شدند.
يك سال بعد، شوراى حقوق بشر ملل متحد (به رغم عدم مشاركت فرانسه در رأى دادن) و مجمع عمومى ملل متحد (باز به رغم عدم مشاركت فرانسه) گزارش قاضى گلد استون را تصويب كردند و بر جنايات جنگى و احتمالاً جنايات ضد بشرى تأكيد ورزيدند و در اين باب توصيه هايى كردند. كسانى كه در راهپيمايىِ حمايت از غزه شركت دارند و صدها هزار شهروند همداستان با آنان در سراسر جهان، خواستار آن اند كه به معافيت اسرائيل از مجازات خاتمه داده شود و محاصرهء غزه توسط اسرائيل كه همچنان مردم را آزار مى دهد پايان يابد.
در اثر اين محاصره كه چندين سال است ادامه دارد و مدام سخت تر شده ۸۵ درصد از مردم غزه به كمكهاى بين المللى وابسته شده اند. اسرائيل از ورود كليهء مصالح ساختمانى كه بازسازى خانه ها و تأسيسات ويران شده را امكان پذير سازد جلوگيرى مى كند و آنان كه خانه و سرپناه خويش را از دست داده اند ناگزيرند كه در زمستان هم زير چادر بسر برند. طى يك سال، تنها ۴۱ كاميون حامل مصالح ساختمانى توانسته وارد غزه شود، حال آنكه به صدها كاميون نياز بوده است. آب و برق و گاز كم است و كفاف نيازها را نمى دهد همين طور است مواد غذائى و دارو، همچنين كفش كودكان كه زمامداران اسرائيل اجازهء ورود آن به غزه نمى دهند يا لباس. تنها از طريق تونل هاى مخفى كه بين نوار غزه و خاك مصر حفر شده بخشى از مواد حياتى وارد مى شود آنهم به بهاى جان كسانى كه از اين تونل ها عبور مى كنند و گاه با بمباران آنها زنده زير خاك دفن مى گردند. دولت مصر نه تنها در همدستى با اسرائيل و آمريكا، در محاصرهء غزه شريك است، بلكه انكار نمى كند كه مشغول ساختن ديوارى پولادين بين غزه و مصر است تا از ساختن تونل ها جلوگيرى كند و مانع عبور محصولات ضرورى زندگى از تونل ها گردد. و باز همين دولت مصر است كه اخيراً نشان داده قصد دارد از عبور كاروان همبستگى با غزه جلوگيرى كند. كاروان هم اكنون بر ضرورت لغو چنين تصميمى پافشارى مى كند. امروز غزه نه تنها يك زندان بزرگ، بلكه زندان گرسنگى هم هست، اما زندانى كه مقاومت مى كند و شهروندان جهان مصمم اند به همبستگى با مردم آن بشتابند
وقت آن رسيده كه به اين محاصرهء طاقت فرسا پايان داده شود. اتحاديهء اروپا اخيراً بيانيه اى صادر كرده و در آن خواستار لغو محاصره شده است؛ اما دول اروپا و آمريكا به رغم سخنانى گهگاه از اين دست، جرأت اجراى تصميمات خود را در اين مورد ندارند.
اسرائيل و منافع آن، طمع ورزى ها و توسعه طلبى هاى آن فراتر از قوانين بين المللى ست. در اين باره توضيحاتى را در دو مقالهء زير مى توانيد ملاحظه كنيد:
http://www.peykarandeesh.org/felestin/Lobby-or-Mekanisem.html
http://www.peykarandeesh.org/felestin/Elam-e-Esteghlal-az-Israel.html

خانمى ۸۵ ساله، از نجات يافتگان اردوگاههاى مرگ نازيها
و اعتصاب غذاى وى در حمايت از مردم غزه


قاهره ــ خبرگزارى فرانسه AFP
خانمى ۸۵ ساله از نجات يافتگان اردوگاه هاى مرگ هيتلرى و طبعاً يهودى تبار جزء گروه مادربزرگ هايى ست كه روز دوشنبه ۲۸ دسامبر در قاهره دست به اعتصاب غذا زده اند تا مراتب اعتراض خود را به دولت مصر اعلام كنند كه از عبور كاروان همبستگى با غزه جلوگيرى مى نمايد.
خانم هدى اپستاين (Hedy Epstein) فعال اجتماعى آمريكايى و ديگر مادر بزرگ هايى كه در راهپيمايى آزادى غزه شركت دارند، امروز ۲۸ دسامبر از ساعت ۱۰ صبح (به وقت گرينويچ) دست به اعتصاب غذا زده اند.
خانم اپستاين در حالى كه روى صندلى چرخدار نشسته و صدها تن از معترضين مانند او در بيرون ساختمان ملل متحد در قاهره وى را در ميان گرفته بودند به خبرگزارى فرانسه گفت: «من هرگز به چنين كارى دست نزده ام ونمى دانم كه واكنش بدنم چه خواهد بود ولى اين كار را مى كنم هرچه مى خواهد بشود»!
مقامات مصرى گفته بودند كه به هيچ يك از ۱۳۰۰ معترضى كه از ۴۲ كشور به مصر آمده اند تا در راهپيمايى به سوى نوار غزه شركت كنند اجازه نخواهد داد كه از مرز رفح (شهر مرزى مصر با نوار غزه) كه تنها راه ورود به غزه خارج از محدودهء اسرائيل است بگذرند.
اين مبارزان اميدوارند كه روز پنجشنبه (۳۱ دسامبر) خود را به فلسطينى هاى غزه برسانند تا در سالگرد تهاجم ويرانگر اسرائيل عليه غزه در كنار آنها باشند؛ جنگ و تهاجمى كه ۱۴۰۰ تن از فلسطينى ها ــ و ۱۳ اسرائيلى ــ در آن كشته شدند.
افسران عالى رتبهء مصرى و پليس ضد شورش روز دوشنبه (۲۸ دسامبر) در ساحل نيل كه مقر ملل متحد در آنجا ست، مستقر شده بودند. صدها تن از شركت كنندگان در راهپيمايى آزادى غزه، از ملل متحد مى خواهند كه بين آنها و مقامات مصرى ميانجى شود تا بتوانند كاروان خود را به غزه برسانند.
سناتور فيليپينى، والدن بلو (Walden Bello) خطاب به معترضين گفت: «ما با همآهنگ كنندهء دائمى ملل متحد در قاهره، جيمس رولى (James Rawley) ملاقات كرده ايم و منتظر پاسخ هستيم». و افزود: «تا هروقت لازم باشد منتظر خواهيم ماند».
معترضين تى شرت هايى پوشيده بودند كه روى آن اين عبارات نوشته شده بود: «گستاخى جنايت هاى جنگى» و «ما ساكت نخواهيم ماند» و پرچم بزرگى از فلسطين برافراشته بودند در حالى كه جمعى ديگر با آواز و رقص و فرياد به زبان هاى مختلف شعار مى دادند: «غزه آزاد بايد گردد».
يك مأمور امنيتى به خبرگزارى فرانسه گفته است كه «مصر نيروهاى امنيتى خود را در طول ۳۸۰ كيلومتر تا مرز رفح (غزه) تقويت كرده و دهها پست مراقبت و كنترل برپا نموده است. اين اقدامات از اين لحاظ تشديد شده تا نگذارند مبارزان شركت كننده در «راهپيمايى آزادى غزه» در بين راه دست به تظاهرات بزنند».
اين مبارزان به خبرگزارى فرانسه گفتند «مقامات مصرى ۵ اتوبوس حامل ۲۰۰ فعال فرانسوى را به بندر العريش برگردانده اند».
سازمان دهندگان يك كاروان جداگانهء كمك به نام «زنده باد فلسطين (Viva Palestine) كه تحت مسؤوليت جرج گالووى (George Galloway) نمايندهء پارلمان در مصر حركت كرده گفتند كه اين كاروان پس از پنج روز معطلى در بندر اردنى عقبه، روز دوشنبه به سوريه خواهد رفت تا از آنجا به مصر برود.
تركيه روز شنبه هىأتى به مصر فرستاد تا نزد مقامات مصرى ميانجى گرى كرده آنها را قانع كند تا اجازه دهند كاروان «زنده باد فلسطين» با عبور از درياى سرخ و بندر نُوَيبع (كه مستقيم ترين راه است) خود را به غزه برساند ولى مصر پافشارى كرده كه كاروان تنها از طريق العريش يعنى ساحل مديترانه اى مصر مى تواند عبور كند.
دست كم ۳۰۰ فرانسوى كه در راهپيمايى «آزادى غزه» شركت دارند يكشنبه شب را در چادر جلوى سفارت خودشان در قاهره به صبح رساندند و يكى از شاهراه هاى پايتخت مصر را به صورت توقفگاه درآوردند، چون پليس ضد شورش دور آنها نرده هاى ضخيم پلاستيكى كشيده بود.
سخنگوى وزارت خارجهء مصر حسّام زَكى معترضين فرانسوى را متهم به دروغگويى كرد كه مى كوشند مصر را در مخمصه بيندازند. خبرگزارى مصرى «مِنا» از قول وى نقل كرده است: «فرانسوى ها ادعا مى كنند كه حامل كمك براى فلسطينى هاى غزه هستند كه دروغ است. آنها در واقع مى خواهند با حادثه آفرينى در رسانه هاى گروهى، دولت مصر را تحت فشار و مخمصه بگذارند». برگزاركنندگان راهپيمايى گفتند كه روز يكشنبه پليس مصر ۳۸ تن از شركت كنندگان بين المللى را در شهر العريش (در شبه جزيرهء سينا) موقتاً بازداشت كرد و همان روز يكشنبه، پليس ۲۰۰ تن از معترضين انترناسيوناليست را از اجاره كردن قايق روى نيل مانع شد مبادا به بزرگداشت كسانى بپردازند كه در جنگ غزه كشته شده اند! سران رژيم هاى عرب نيز مانند جمهورى اسلامى جز به زيان مردم مبارز فلسطين قدم برنداشته اند. همه كوشيده اند از آن به سود خويش بدوشند. و از آن به دروغ سند مبارزهء ضد امپرياليستى و گواهى حسن اخلاق بجويند.
ملاحظه مى كنيد كه فلسطينى ها براى احقاق حقوق انسانى شان چقدر تنها هستند ولى ۶۰ سال است مى رزمند. اسرائيل مثل هميشه، هم از پشتيبانى امپرياليسم و سرمايه دارى جهانى برخوردار است و هم از حمايت وقيحانهء ارتجاع عرب. تنها مردمان ستمديده و آگاه جهانى هستند كه با فلسطينى ها در عمل نيز ــ چنانكه در اين كاروان ها مى بينيم ــ حمايت مى كنند. سرانجام پاسخ سركوب ها از همين مقاومت و همبستگى انترناسيوناليستى برخواهد خاست.

(تنظيم براى انديشه و پيكار ۲۹ دسامبر ۲۰۰۹)

با استفاده از سايت هاى زير:

http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5juepzZ-b۰wLkYbpEJGjlY1QhsE2g
http://europalestine.com/MarchePourGaza/
www.france-palestine.org

توضیحات

نوشته شده توسط بهروز عارفى

دسته: فلسطین

منتشر شده در 16 دی 1388

برگرفته از آرش شماره ۱۰۳ (مرداد ۱۳۸۸ / اوت ۲۰۰۹)
ديوار آپارتايد و پيآمدهاى فاجعه بار آن براى ملت فلسطين
 
هنگامى كه در ۹ نوامبر ۱۹۸۹، ديوار برلين فروريخت،جهانيان هورا كشيدند و جشن گرفتند. فروپاشى اين ديوار زمينه هاى اتحاد دو آلمان را فراهم كرد. ديوار برلين كه در سال ۱۹۶۱ ميلادى كشيده شد، دو نيمه شرقى و غربى شهر برلين را از هم جدا مى كرد و نيمهء غربى را چون جزيره اى دربر مى گرفت. ديوار ۱/۴۳ كيلومتر طول داشت و ارتفاع آن به سه متر مى رسيد. ساختمان اين ديوار كه در چارچوب «جنگ سرد» مى گنجيد، اعتراض ها و نفرت هاى فراوانى برانگيخت و «جهان آزاد» را سخت بر آشفت. هنگام فروپاشى ديوار برلين، كمتر كسى تصور مى كرد كه با گذشت زمانى نه چندان دراز، دولتى جرات كند كه ديوارى بلند تر، طولانى تر، مجهز به همه ابزار مدرن كنترل و با برج و باروهاى فراوان در وسط سرزمين ديگران بكشد و با اين اقدام، بخش بزرگى از خاك آنان را نيز غصب كند، اما آب از آب تكان نخورد!
چنين رخدادى با پيشنهاد اهود باراك (نخست وزير پيشين اسرائيل) و تصميم آريل شارون نخست وزير جنايتكار اسرائيل در ژوئن سال ۲۰۰۲ انجام شد. ساختمان ديوارى به طول ۷۰۹ كيلومتر (و شايد كمى هم بيشتر) و با بودجه ى ۲ ميليارد يوروئى آغاز شد كه سرزمين هاى كرانه باخترى را از هم گسسته و زندگى روزمره فلسطينيان را تيره و تار ساخت و اما همان «جهان آزاد» يا به زبان رايج روز، «جامعه بين المللى» فقط به موضع گيرى هاى توخالى و اعتراضات بى آب و رنگ بسنده كرد. اين دو برخورد متناقض نسبت به دو پديده مشابه، نمونه بارز وجود سياست يك بام و دوهوا در سطح جهان است.
پس از آن كه دولت هاى پى در پى اسرائيل، «روند صلح اسلو» را به شكست كشانيدند، گسترش شهرك هاى استعمارى (كولونى ها) را در كرانه باخترى رود اردن و منطقه بيت المقدس تشديد كردند، بارها به سرزمين هاى فلسطينى لشكركشى كردند و فاجعه هائى چون كشتار جنين بوجود آوردند، انزوا و قتل ياسر عرفات را تدارك ديدند، نوميدى و ياس جاى اميد به آينده را در دل تك تك فلسطينى ها و بويژه جوانان گرفت و روزگار تاريك ترى براى فلسطينيان آفريد كه به از سرگيرى انتفاضه دوم منجر شد و در پى آن بر تعداد عمليات انتحارى نيز در اسرائيل افزوده شد. دولت اسرائيل كه در تمام دوران مذاكرات، از «امنيت اسرائيل» همچون شمشير داموكلس بر فراز سر فلسطينى ها استفاده مى كرد، به بهانه پيشگيرى از «عبور تروريست هاى فلسطينى» طرح ساختمان ديوار را به اجرا گذاشت.
ساختمان ديوار «حائل» يا «جدائى» كه فلسطينيان نام «ديوار ننگ» بر آن نهادند، از شمال كرانه باخترى و دهكده سلم مجاور جنين شروع شد و به سوى جنوب كشيده شد. با تغيير مسير ديوار بدستور شارون، ديوار كه در شش كيلومترى داخل سرزمين هاى فلسطينى كشيده مى شد در نزديكى هاى قلقيليا تا ۲۲ كيلومتر وارد كرانه باخترى مى شد. اين ديوار ۴۷ شهرك استعمارى مهاجرنشين را كه بر روى زمين هاى غصب شده بنا شده اند، دور مى زند. در شمال فلسطين، بويژه در جنين، تولكرم و قلقيليا تا ۵۰ درصد زمين هاى فلسطين به اسرائيل الحاق مى شود. زندگى ۸۵۰ هزار نفر مستقيما مختل شده و امكان رفت و آمد (از آزادى تردد سخن نمى گوييم!) را از دست داده اند. از ژوئن ۲۰۰۲ تا پايان سال ۲۰۰۳، ۱۴۰۲ خانوار از زمين هاى خود اخراج شدند و در حدود ۲۶۳ هزار نفر – دو هزار خانوار- ساكن ۴۲ دهكده در محاصره قرار گرفته اند. ۱۱۵ هزار فلسطينى ميان ديوار و مرز سال ۱۹۶۷ محبوس شده اند.
در قلقيليا در اطراف «خط سبز»، ۵۰ هزار نفر زندگى مى كنند كه ۸۰ درصدشان پناهنده اند. زمين هاى اين محل بسيار حاصلخيز است. اسرائيلى ها در ابتدا، در سال ۱۹۹۶ سى هكتار از زمين ها را براى ايجاد جاده امنيتى غصب كردند. در سال ۱۹۹۷، ده هكتار ديگر براى تاسيس يك اردوگاه نظامى غصب شد. در سال ۲۰۰۲ با ايجاد منطقه «واسط» از دسترسى زارعان قلقيليا به مزرعه هايشان جلوگيرى كردند. از ۶۷ روستاى واقع در شمال فلسطين، دست كم ۱۵ روستا ميان خط سبز و ديوار زندانى شده اند.
از كل ۷۰۹ كيلومتر ديوار فقط ۱۵ درصد بر روى مرزسبز (خط آتش بس ۱۹۴۷) قرار دارد و بر طبق نقشه «دفتر هماهنگى امور انسانى سازمان ملل (OCHA)»، اسرائيل ۵/۹ درصد از سرزمين هاى فلسطينى (از ۲۲ درصد سرزمين تاريخى فلسطين كه به فلسطينى ها وعده داده اند) را با تمام منابعش به خود ضميمه مى كند. اين ديوار مانع دسترسى بخش هاى بزرگى از كرانه باخترى به منابع آب نيز مى گردد. دره رود اردن نيز از دسترسى فلسطينيان خارج مى شود.
وجود پاسگاه هاى نظامى كه به چك پوينت شهرت دارند، ارتباط اهالى را با يكديگر قطع كرده است. و چون اين پاسگاه ها به هنگام شب بسته اند، دسترسى اهالى به پزشك و بيمارستان كاملا غير ممكن است. تازه هنگام روز نيز، هميشه باز نيستند و براى گذر از آنان، فلسطينيان بدترين بى حرمتى ها و توهين ها و استهزاها را تحمل مى كنند و اغلب نيز مجبور به بازگشت مى شوند. گذر از آنان كارى شاق است.
اين ديوار علاوه بر الحاق سرزمين هاى فلسطينى، گاه روستاها را نيز به دونيم تقسيم مى كند. براى ساختمان آن، مزارع فلسطينيان را در هم كوبيدند، درختان زيتون را از ريشه كندند، از دسترسى زارعان به آب جلوگيرى كردند تا آنان را وادار به تسليم كنند ولى فلسطنيان با دستان خالى مقاومت كردند و زمين هاى خود را رها نكردند. ديوار با تكه تكه كردن سرزمين هاى فلسطينى، آن ها را محبوس كرده و از آنچه از فلسطين تاريخى بجا مانده، تكه هائى از بانتوستان هاى جدا از هم مى سازد. و به همين دليل است كه آن را ديوار آپارتايد يا تبعيض نژادى نيز مى خوانند. تنها فلسطينى ها و پشتيبانان خستگى ناپذير هميشگى آنان نيستند كه ديوار را محكوم كرده اند. كم نبودند شخصيت هاى مشهور غربى كه فلسطين را با بانتوستان هاى آفريقاى جنوبى دوران آپارتايد مقايسه كرده اند. براى نمونه ميتوان از جيمز كارتر رئيس جمهورى پيشين آمريكا نام برد.
هرچند، مراجع بين المللى به موضعگيرى هاى صورى بسنده كردند ولى افكار عمومى جهان و بويژه نيروهاى مترقى در چهارگوشه جهان به نكوهش از ديوار برآمدند و در اين مبازره نابرابر فلسطينان را تنها نگذاشتند.
در درون اسرائيل نيز، به رغم پشتيبانى اكثريت مردم از طرح دولت اسرائيل، با اين گمان نادرست كه ديوار موجب توقف سوءقصدها مى شود و براى آنان «امنيت» مى آورد، انجمن ها و سازمان هاى طرفدار حقوق بشر و صلح طلبان اين كشور براى يارى مردم فلسطين در مبارزه با ديوار در كنار آنان قرار گرفتند.
در اين مبارزه، يكى از روستاها با مبارزه اى بى پايان و بدون توسل به خشونت زبانزد شد. روستاى بلعين واقع در نزديكى رام الله با كشيدن ديوار، تكه تكه شده است و روستائيان قادر به رفتن به مزرعه و حتى ديدار همديگر نيستند. ديوار ۶۰ در صد از اراضى دهكده را به اسرائيل ضميمه كرده است. روستائيان با يارى تشكلاتى نظير «گوش شالوم» (مجموعه صلح به رهبرى اورى آونرى)، «آنارشيست ها عليه ديوار»، «انجمن بلعين» و ... چندين سال است كه با اشغالگران اسرائيل به پيكار برخاسته اند و در اين راه شهيد هم داده اند. تا كنون ۱۶ فلسطينى و از جمله ۱۱ كودك در تظاهرات عليه ديوار آپارتايد با گلوله سربازان اسرائيلى كشته شده اند. آخرين آن ها ابراهيم ابورحمه از اهالى بلعين بود كه جمعه ۱۷ مارس ۲۰۰۹ به قتل رسيد.
براى پشتيبانى از مردم بلعين در مبازره با ديوار، كنفرانسى بين المللى بوجود آمده كه دومين آن از ۱۸ تا ۲۰ اوريل ۲۰۰۷ در همان روستا برگزار گرديد. در اين كنفرانس شخصيت هائى چون دكتر عزمى بشاره (فلسطينى-اسرائيل و نماينده پيشين مجلس)، ماريد كوريگان ماگوير (برنده جايزه صلح نوبل- ايرلندى)، دكتر ايلان پاپه (از جريان مورخين جديد اسرائيل و نويسنده كتاب «پاكسازى قومى در فلسطين»)، لوئيزا مورگانتينى (ايتاليائى- عضو پارلمان اروپا)، استفان اسل (يكى از دو نويسنده منشور حقوق بشر سازمان ملل، مبارز خستگى ناپذير صلح عادلانه)، اميره هس (روزنامه نگار مترقى اسرائيلى)، ژان كلود لوفور (نماينده مجلس از فرانسه) و نماينده كميته مردمى بلعين شركت داشتند.
در سال گذشته، سومين كنفرانس با پيام جيمى كارتر آغاز شد. امسال نيز كنفرانس بين المللى بلعين در روزهاى ۲۲ تا ۲۴ آوريل ۲۰۰۹ برگزار شد. در قطع نامه پايانى كنفرانس خواسته شده است : HYPERLINK "http://www.bilin-village.org/francais/decouvrir-bilin) " http://www.bilin-village.org/francais/decouvrir-bilin) (
* محصولا ت اسرائيل بايكوت، سرمايه گذارى در اين كشور متوقف و مجازات هائى عليه آن تعين و عملى شود
* جنايات اسرائيل در فلسطين به عنوان جنايت جنگى شناخته شوند
* مقاومت بدون خشونت مردمى گسترش يافته و از آن پشتيبانى گردد
* ايجاد جنبش بين المللى همبستگى با فلسطين
از نهادهائى كه عليه ديوار به مبارزه برخاسته، دادگاه راسل در مورد فلسطين است. در نشست اين دادگاه، در روز چارشنبه چهارم مارس ۲۰۰۹، استفن اسل چنين گفت:
«دادگاه راسل در مورد فلسطين قصد دارد بر تقدم حقوق بين المللى به عنوان ركن راه حل مناقشه اسرائيل- فلسطين تاكيد كند... ديوان داورى بين المللى در ابراز نظر درمورد پيامدهاى كشيدن ديوار در سرزمين هاى اشغالى فلسطين، مواد مناسب حقوق بين المللى بشردوستانه و نيز حقوق بشر از منظر حقوق بين المللى و ده ها قطع نامه بين المللى را در مورد فلسطين چنين تحليل مى كند: وظيفه اين ديوان، توجه به عدم اجراى حقوق است در حالى كه اين مسئله بوضوح به اثبات رسيده است. كار ما از آن جا شروع مى شود كه ديوان داورى بين الملى متوقف شده است: تاكيد بر مسئوليتى كه حقوق بين الملل تعيين مى كند، از جمله مسئوليت جامعه يبن المللى. اين جامعه نمى تواند همچنان از وظايفش شانه خالى كند. (...)
حقوق بين المللى نبايد ملعبه دست سياست يك بام و دو هوا شود. ...
نكوهش از نقض حقوق بشر كافى نيست، بايد براى پايان بخشيدن به آن تلاش كرد. در حالى كه دولت هاى ما، نه فقط با بى عملى خود دچار خطا مى شوند، بلكه همچنين گاهى با كمك مستقيم يا غير مستقيم به ثبات بى عدالتى ها نيز چنين خطائى مرتكب مى شوند. لذا، بسيج ما براى وادشتن اين دولت ها براى اتخاذ تصميم هاى ضرورى، امرى اساسى است. (...)
ادامه مصونيت از مجازات، ادامه اشغال را تشويق مى كند، چشم انداز ايجاد دولت فلسطين پايدار را نابود ساخته، بى عدالتى را دائمى مى كند و ستمديدگان را ناگزير به خشونت سوق مى دهد. با برخاستن و اعتراض عليه اين مصونيت از مجازات، كه شصت سال است ادامه دارد، ما ميخواهيم كه اين منطقه سرنوشت ديگرى بيابد....»
دولت اسرائيل به موازات ساختمان ديوار، تلاش به عربى زدائى شهر بيت المقدس كرده و تلاش مى كند كه به اين شهر، كه براى سه مذهب يكتاپرست «مقدس» بشمار مى آيد، هويتى يهودى بدهد. در كنار ديوار، با گسترش شهرك هاى استعمارى، دويست هزار نفر را در اين شهر اسكان داده اند تا بازگشت به شرايط پيشين بيش از پيش دشوار و يا حتى غير ممكن گردد. دولت اسرائيل با همدستى شركت هاى فرانسوى و از جمله آلستوم در حال ساختن تراموائى در اين شهر است كه با جداكردن كامل مناطق فلسطينى نشين و يهودى نشين، زمين هاى بيشترى از فلسطينى ها را غصب كرده و در واقع شهر بيت المقدس را مصادره مى كند.
ديوار آپارتايد علاوه بر غصب زمين هاى فلسطينى، ناممكن ساختن زندگى روزمره فلسطينى ها، امكان ايجاد هر دولت پايدار و قابل دوامى را براى فلسطينى ها ناممكن مى سازد. هدف اصلى اسرائيل از ساختن ديوار، علاوه بر كنترل فلسطينى ها در دو سوى ديوار، زدن ضربه كارى به ايجاد هر دولت مستقل و پايدار فلسطينى است. اسرائيل با محبوس كردن فلسطينى ها در آن سوى ديوار، در واقع اسرائيلى ها را نيز زندانى مى كند.
سيلوان سيپل، كه دوازده سال خبرنگار لوموند در اسرائيل بود، در كتابى با عنوان «زندانى ها، جامعه اسرائيل در بن بست» تصوير بسيار درستى از جامعه اسرائيل بدست مى دهد و نشان مى دهد كه اين جامعه با سياست دولت هاى اسرائيل در واقع خود را «محبوس» ساخته است. او تلاش كرده تا اسرائيل را از نگاه «پائينى هاى» جامعه بررسى كند. در يك سوم از كتاب، رودرروئى جامعه اسرائيل با تاريخ خودش مورد بررسى قرار مى گيرد. «ماجراى تانتورا و فراتر از آن، تكان حاصل از پژوهش هاى «مورخين جديد» اسرائيلى در مورد اخراج فلسطينى ها. گفتار سنتى نفى و خودخواهى، برداشت هاى امنيتى از محيط زيست، شرق شناسى اسرائيلى، تحول بنى موريس مورخ «نمونه»، محتواى كتاب هاى درسى ديروز و امروز ...» . سپس نويسنده از فسادى سخن مى گويد كه جامعه اسرائيل را فراگرفته است...
آنچه سيلوان سيپل از عوارض فساد توضيح مى دهد ، براى تكان دادن انسان ها كافى است. تأثير فساد برروحيه مردم ، تجاوز به آزادى ها و مك كارتيسم ، استعمارگرائى جامعه اسرائيل ، خشونت بار شدن آن، تيز تر شدن ناسيوناليسم ، آن جامعه را تا سرحد جنگ داخلى و حتى كودتاى نظامى پيش برده است (همانطوريكه واكنش ها در رابطه با عقب نشينى از غزه نشان ميدهد ) به يقين اكثريت اسرائيلى ها خواهان پايان كشمكش هستند و اقليتى از آنان شجاعانه براى رسيدن به آن مبارزه مى كنند. اما آن ها بيش از آن «زندانى» خويش اند كه بتوانند پيروز شوند؟»
ديوار ننگ، فقط فلسطينى ها را از اسرائيلى ها جدا نمى كند، اين ديوار بويژه فلسطينى ها را از فلسطينى ها جدا كرده، روابط اقتصادى، اجتماعى و حتى خانوادگى جامعه فلسطين را بر هم زده، كشاورزى و تجارت آن را داغان كرده و بر فقر آنان مى افزايد. يكى از اهداف ساختمان ديوار، نابودى شالوده اجتماعى – اقتصادى فلسطين است.
اين ديوار، اسرائيلى ها را نيز در زندانى كه خودشان ساخته اند«زندانى» مى كند.
با اين كه دولت كنونى اسرائيل، راست ترين دولت تاريخ شصت ساله اين كشور است و وزير امورخارجه آن، آويگدور ليبرمن دست كمى از نئو فاشيست هاى اروپائى ندارد و در سر، فكر اخراج همه فلسطينى ها را از سرزمين آباء و اجدادى شان مى پروراند. دو واقعه تاثير تعيين كننده اى در چشم انداز سياسى منطقه خاورميانه و خصوصا كشمكش فلسطين- اسرائيل دارد. موضوع مهم، تجاوز اسرائيل به غزه در زمستان سال گذشته است كه جهانيان را عليه اين كشور و سياست هاى استعمارى و تجاوزكارانه آن بر انگيخت. سازمان ملل اسرائيل را به ارتكاب جنايت هاى جنگى متهم كرد.عامل ديگر انتخاب اوباما و تغيير سياست دولت او در قبال اسرائيل در مقايسه با سياست رئيس جمهور پيشين امريكاست. براى نخستين بار، به نظر مى رسد كه ايالات متحده تمايل ندارد دنباله رو كور سياست هاى دولت اسرائيل باشد. آمريكا مهم ترين منبع مالى و تسليحاتى اسرائيل و نزديك ترين متحد آن است ولى اين بار تمايل دارد به فكر حفظ منافع خود در اين منطقه حساس و نفت خيز و رابطه با كشورهاى عربى و جهان اسلام نيز باشد.
«ايالات متحده، فرانسه، اتحاديه اروپا و روسيه از دولت اسرائيل خواستند تا به مستعمره سازى در فلسطين خاتمه دهد». دانى آيالون معاون وزارت خارجه اسرائيل در اطلاعيه اى چنين واكنش نشان داد: «اسرائيل بر حسب منافع ملى و بويژه در امورى كه به بيت المقدس مربوط مى شود، عمل كرده و خواهد كرد. نمى توان حق اسرائيل را بر بيت المقدس و توسعه آن ناديده گرفت.» (لوموند، ۲۱ ژوئيه ۲۰۰۹)
همان طورى كه اشاره شد، شرايط تا حدى تغيير كرده است:
بمناسبت پنجمين سالگرد اعلام نظر مشورتى ديوان داورى بين المللى كه ديوارى را كه اسرائيل براى جدا كردن آن كشور از كرانه باخترى كشيده، غيرقانونى خواند، دفتر هماهنگى امور انسانى سازمان ملل روز چهارشنبه ۸ ژوئيه چگونگى وضعيت فلسطين را منتشر كرد و نوشت: «اين حصار ابزارى براى محدود كردن رفت و آمد و زندگى فلسطينى هاست». «اين ديوار بخشى از نظم عمومى بن بستى است ... كه بر تحرك فلسطينى ها تاثير گذاشته و فضاى آنان را محدود تر كرده و بر قطعه قطعه شدن كرانه باخترى رود اردن مى افزايد. ...» (لوموند، ۸ ژوئيه ۲۰۰۹) آيا، اين همه اسرائيل را وادار به عقب نشينى خواهد كرد؟ نبايد زياد خوش بين بود. از حوادث شصت سال گذشته، چنين چيزى بر نمى آيد.
آيا زمان آن فرا نرسيده كه بر بى قانونى بين المللى در اين سرزمين كوچك نقطهء پايانى گذارده شود؟ با توجه به پراكندگى سياسى در درون فلسطين، و بويژه توازن نيرو در منطقه و جهان، نمى توان در مورد آينده كشمكش فلسطين-اسرائيل خوش بين بود. ولى روزنه هايى به چشم مى خورد كه هر چند ناچيز، خبر از آرزوى جهان دگرى مى دهد. آيا شرايط اجازه خواهد داد كه رنج مردم فلسطين نيز نقطه پايانى بر خود ببيند؟ اين را مبارزه ملت ها به ويژه خود اعراب و در نتيجه، تغيير در توازن قواى بين المللى تعيين خواهد كرد.
۲۵ ژوئيه ۲۰۰۹

---

شرم آوراست
تعصب دينى براسراييل مسلط شده است
شولاميت آلونى *
ترجمهى محمد ربوبى

مدت زيادى ازسخنرانى هاى نژادپرستانه ى رابين ، ماير كانان ، سپرى نشده بود كه از نويسنده و روزنامه نگار فقيد، آموس الون، رونوشت نامه اى را كه لرد روتشيلد، در اوت ۱۹۰۲ به هرتسل [ بنيان گذار صيهونيسم و سازمان دهنده نخستين كنگره صيهونيستى در سويس ] نوشته بود دريافت كردم . در اين نامه، روتشيلد توضيح داده است كه چرا از تاسيس دولت اسراييل در اين سرزمين پشنيبانى نمى كند. او در اين نامه نوشته است :
« تصور تاسيس يك مستعمره يهودى برايم دهشتناك است . ايجاد اين مستعمره، دولتى خواهد بود در داخل دولت . دولت كوچكى خواهد بود، ارتودوكس و كوته بين كه مسيحى ها و غير يهودى ها را محروم مى كند ».
بااين وجود وعليرعم پديده هايى مانند كانان ، ساليانى در اين سرزمين اميد وار بوديم كه پيش بينى روتشيلد تحقق نخواهد يافت . اميدوار بوديم كه اسراييل واقعا « حقوق اجتماعى و سياسى همه شهروندانش را ، صرفنظر از دين و مذهب شان ، نژادشان ، و جنسيت شان تضمين مى كند.» و نيز « آزادى دين و مذهب، معتقدات ، زبان، آمورش و فرهنگ همه شهروندانش را تضمين مى كند. » همان طور كه در اعلاميه استفلال اسراييل ذكر شده است .
سال ها سپرى شده و كانان جانشين هايى داشته است . نه تنها در بين جمعى آدم هاى حريص و بى پروا ، بلكه حتى در بين « نمايندگان منتخب درمجلس ( كنست ) » و دربين گروه كوچكى در درون حكومت .
حال اين گروه كوچك، دست اندركاراست، قوانين آشكارا نژادپرستانه اى وضع كند و دستجات پليس را روانه كند تا جلسات فرهنگى بين المللى را كه فلسطينى ها سازمان داده اند برهم زنند. زيرا، به نظر اين حكومت، فلسطينى هاى بومى اين كشور ، شهروندان درجه دوم محسوب مى شوند . وضع كنندگان اين قوانين معتقد نيستند كه حقوق بشر شامل اعراب نيز مى شود. از حقوق فرهنگى آنها ، از حق مسكن ، و حتى از حق داشتن زمين نيز صرفنظر كنيم . چرا چنين است ؟ چون، گويا چند هزارسال پيش، خداوند ، مالكيت اين سرزمين را به قوم برگزيده ى يهود و فرزندان آنها وعده داده است !
جاى بسى تاسف وشرم آوراست ، آن چه روتشيلد پيش بينى كرده بود، دراين ميان به وقوع پيوسته است . پس از مبارزات به خاطر تاسيس دولت ، حتى در خطيرترين لحظات زندگى و در تيره و تارترين خواب و خيالات خود ، نمى توانسنيم تصور كنيم طرفداران ياكونسكى در صددند با وضع قوانين نژاد پرستانه ترس و وحشت ايجاد كنند .
ما هرگز نمى توانستيم تصور كنيم، اينان ازطريق دست كارى در نظام قضايى، تلاش مى كنند عدالت اجتماعى و حقوق بشر را از بين ببرند ـ ارزش هايى كه ضرورترين مبانى و اصول جامعه دمكراتيك هستند و همه مردان و زنان و كودكان ، صرفنظر از نژاد و كيان ، دين و مذهب يا جنسيت، از آن ها برخوردارند.
چهل و دوسال است در سرزمينى كه به ما تعلق ندارد، اشغالگر و سركوب كننده شده ايم. آيا واقعا بايستى قزاق هاى چپاوگرى شويم كه مزارع و باغستان ها را نابود كنيم ، زنان و كودكان و كهنسال ها را زجر دهيم ؟
در ترانه اى چنين سروده شده :
« ما مالك اين سرزمين هستيم ، اين سرزمين ازآن ماست »
اما اين ترانه مى بايست چنين سروده شود:
« ما صاحب قدرت هستيم ، قدرت از آن ماست . ما پول داريم ، پول از آن ماست . ما مجازيم هركارى بكنيم . »
يعنى: قومى را از گرسنگى از پا درآوريم ، زندانى كنيم ، و سرانجام با بمباران هوايى ، با پرناب بمب هاى خوشه اى و فسفرسفيد نابودشان كنيم . چون، ما صاحب و حاكم اين سرزمين هستيم و خداوند ما را برگزيده است! . سلطه ى تعصب دينى بر اسراييل شرم آوراست .
* Shulami Aloni،‌ در سال ۱۹۲۸ در تل آويو متولد شد ه است. در جوانى به سازمان دفاع از خود ( هاگانا ) پيوست و در جنگ هاى استفلال طلبانه شركت كرد . در كابينه رابين وزير آمورش و پرورش بود . آلونى كه در رشته حقوق تحصيل كرده است ، از سال ۱۹۹۶ براى بازگردانيدن زمين هاى اشغالى به فلسطينى ها و دولتى سكولار مبارزه مى كند .
برگرفته از روزنامه هارتس ، تل آويو، ترجمه از متن آلمانى در فرانكفورتر روند شو ، شماره ۱۳۴ ، ژوئن ۲۰۰۹

«ديوار ننگ» و گفته هايى در باره ى آن
نوآم چامسكى

«چيزى كه در بحث مربوط به شهرك هاى استعمارى (مهاجرنشين هاى يهودى) فراموش مى كنند، اين است كه حتى اگر اسرائيل مرحله نخست «نقشه راه» را هم بپذيرد، كليه طرحهاى مستعمره سازى كه با بهره گيرى از پشتييبانى ايالات متحده، گسترش يافته است، همچنان باقى خواهد ماند. از اين طريق اسرائيل زمين هاى حاصلخيزى را كه در نتيجهء اين ديوار غير قانونى جداسازى به اسرائيل الحاق شده (از جمله منابع آب منطقه، و نيز دره رود اردن كه بخاطر گسترش مستعمره ها بسوى شرق، تكه تكه شده) همه را از آنِ خود مى كند.»
سازمان ملل متحد و«ديوار جداسازى»
از سال ۱۹۹۶، دولت اسرائيل طرحى را براى جلوگيرى از ورود غير مجاز به اسرائيل از نواحى مركزى، و شمالى كرانه باخترى مورد بررسى قرار داد.
در بهار ۲۰۰۲، شوراى وزيران اسرائيل به بهانهء عمليات مقومت و نفوذ مبارزان فلسطينى به داخل اسرائيل طرح ايجاد يك ديوار «پيوسته» در برخى نقاط كرانه باخترى و يبت المقدس را به تصويب رساند.
مجمع عمومى سازمان ملل در ۲۱ اكتبر ۲۰۰۳، اعمال خشونت بار، تروريسم و تخريب را محكوم كرده، و چون اين خطر وجود دارد كه مسيرديوارى كه اسرائيل در سرزمين هاى اشغالى فلسطين از جمله بيت المقدس شرقى و اطراف آن مى سازد، در مذاكرات آينده اخلال ايجاد كرده و عملا راه حل دو دولت را غير ممكن سازد، ابراز نگرانى كرد [توجه شود كه مقاومت مبارزان فلسطينى همه تروريسم است و بايد محكوم شود؛ اما تروريسم دولتى اسرائيل كه تمام حقوق و معيشت و حتى هستى يك ملت را دارد به نابودى مى كشد فقط ابراز نگرانى «جامعهء بين المللى را بر مى انگيزد. م.]. مجمع عمومى از اسرائيل خواست تا كارهاى مربوط به ساختمان ديوار را متوقف كرده و نسبت به انهدام اين ديوار كه از خط ترك مخاصمه ۱۹۴۹ فاصله گرفته و با حقوق بين المللى در تناقض است، اقدام كند [البته اسرائيل به اين توصيه نيز مثل همهء توصيه هاى ديگر كوچكترين اعتنائى نكرده است و همه اينها بدون كوچكترين مجازات و حتى سرزنشى. م.].

نظر مشورتى ديوان داورى بين المللى

در نوامبر ۲۰۰۳، مجمع عمومى سازمان ملل از ديوان داورى بين المللى (دادگاه لاهه) خواست در مورد پى آمدهاى كشيدن ديوار از منظر حقوق بين المللى نظر مشورتى فورى بدهد.
اين دادگاه در ۹ ژوئيه ۲۰۰۴ اعلام كرد:
ساختمان ديوارى كه اسرائيل، نيروى اشغالگر در سرزمين هاى اشغالى فلسطين مى سازد و از جمله در داخل و پيرامون بيت المقدس شرقى، ووضعيتى كه ساختمان اين ديوار به وجود مى آورد، خلاف قانون بين المللى است.
ديوان مزبور سپس ادامه مى دهد:
«اسرائيل موظف است كليه خسارت هائى كه ساختمان ديوار در سرزمين هاى اشغالى فلسطين و از جمله در داخل و پيرامون بيت المقدس شرقى وارد آورده، جبران كند.» [معلوم نيست چرا رأى دادگاه لاهه وقتى به اسرائيل مربوط مى شود معناى توصيه به خود مى گيرد. چرا درباره ميلوزويچ لازم الاجرا بود ولى براى اسرائيل چنين نيست. «سياست يك بام و دو هوا» هر مفهومى را از عدالت بين المللى بى اعتبار كرده است. م.]

اتى ين باليبار (فيلسوف و استاد داتشگاه پاريس) و هانرى كورن (زيست شناس و عضو آكادمى علوم فرانسه) در بيانيه اى با عنوان «بايد ديوار آپارتايد را در فلسطين نابود ساخت» (لوموند، ۹ اوت ۲۰۰۲) مى نويسند:
...
«اين ديوار، يا مستقيما جمعيت را جا بجا مى كند يا بطور غيرمستقيم با جلوگيرى از دسترسى مردم به امكانات زندگى، آنان را از سرزمين شان بيرون مى راند، بطورى كه اهالى مجبور به ترك روستاها و نهايتا كشورشان شوند، چنان كه برخى در اسرائيل علنا آن را بر زبان مى آورند.
براى فراهم كردن زمينه ساخت اين ديوار و براى ساختن آن، خانه ها را ويران، جاده ها را بسته، درختان را قطع و زمين ها و منابع آب را غصب مى كنند. با ساختمان ديوار، كودكان نمى توانند به مدرسه بروند، مردم بيكار مى شوند و خانواده ها بى خانمان مى گردند. تخمين زده مى شود كه بين نود تا دويست و ده هزار تن از اهالى كرانه باخترى هم اكنون از ديوار صدمه ديده اند....
اين ديوار، وجود مستعمره ها را هميشگى مى كند . يادآورى كنيم كه اين شهرك ها از نگاه حقوق بين المللى غيرقانونى اند... با منزوى ساختن بيت المقدس شرقى، ديوار الحاق آن را به اسرائيل تدارك مى بيند.... با وجود ديوار ارتباط ميان فلسطينيان غير ممكن مى گردد....
اين ديوار بتونى با تمام تجهيزات، برج هاى ديده بانى، نگهبانان و لوازم الكترونيكى مراقبت، فلسطينى ها را زندانى مى كند، فلسطينيانى كه دوام آورده و موفق شده اند تا بر روى تكه زمين ناچيزى در سرزمين خودشان ، مقاومت كنند. ديوار باعث اسارت يك خلق است. از پيامدهاى آن، كه طعنه تلخى است زاييدهء طرح فتوحات و سيطره اسرائيل، اين است كه مردم اسرائيل را با همه «نيروهاى دفاعى» اش ، به زندانبانان يك اردوگاه تبديل مى كند. به همين جهت درك اين موضوع ساده است كه چرا شمار قابل توجهى از جوانان اسرائيل زندان را بر خدمت سربازى ترجيح مى دهند. ...
با دوره جديدى از فاجعهء فلسطين، يعنى با «النكبه» جديدى روبرو هستيم. بجاى «دولت فلسطنيى پايدار» كه جامعه بين المللى وعده اش را داده بود .... وصله پينه هائى از بانتوستان و اردوگاه هاى پناهندگان خواهيم داشت. نه تنها چنين «دولتى» از نظر اقتصادى، فرهنگى و ادارى قابل دوام نمى باشد، بلكه از نظر انسانى نيز قابل زندگى نخواهد بود. ضربه اى كه از نقطه نظر موجوديت به خلق عرب فلسطين وارد مى شود، با ابعاد اخراج سال ۱۹۴۸ و اشغال ۱۹۶۷ قابل مقايسه است. لابد، براى از پا درآوردن خلقى كه نمى خواهد از ميان برود، بايد به شديدترين شيوه ها متوسل شد...
شاهديم كه چه براى حال و چه آينده، ديوار آبستن چيزى نيست جز فقر و اخراج فلسطينى ها از ميهنشان، وحشت وترور و جنگ بى پايان.
در مقابل اين فاجعه چه خواهيم كرد؟ به بهانه اصل عدم مداخله، تماشاگر بى عملى خواهيم ماند تا بعد ها بگوئيم كه شاهد عينى جنايت عليه بشريت بوديم.. اين ننگ است...
... بايد سياست تخريب و الحاقى كه اسرائيل دنبال مى كند، متوقف شود... سياست هاى دولت شارون وضع را وخيم تر نيز كرده است»

پاپ و «ديوار جداسازى»
پاپ بنديكت شانردهم، در سفر به سرزمين هاى اشغالى فلسطين (ماه مه ۲۰۰۹) ، از ديوار آپارتايدى كه اسرائيل در فلسطين مى كشد، ديدن كرد و با اهالى اردوگاه «عيده» گفتگو كرد و گفت «روايت انان از شرايط زندگى شان در كرانه باخترى و غزه، تكان دهنده است.» او افزود «با نگرانى خاطر شاهد زندگى پناهندگانى بودم كه چون خاندان مقدس مجبور به فرار از خانه و كاشانه شان شدند.» . ... «نزديك اردوگاه و در بخشى برآمده از بيت لحم، من همچنين ديوار را ديدم كه به سرزمين هاى شما تجاوز كرده، همسايگان را از هم جدا و خانواده ها را از هم رانده است»
پاپ پس از بازديد ازديوار، ضمن پشتيبانى از ايجاد دولت مستقل فلسطين، گفت «مى توان ديوار ها را ويران ساخت» و از جمله «اين ديوار تراژيك را».

«ديوار» و اسرائيلى ها
گوشه اى از گفته هاى اسرائيليان طرفدار صلح
اورى آونرى، ۲۵ اوت ۲۰۰۷

... سال هاست كه سازمان ملل متحد طرح تقسيم فلسطين را تصويب كرده است. در اولين طرح سال ۱۹۴۷ ، بخش بزرگترى براى فلسطينى ها در نظر گرفته شده بود كه در طرح هاى بعدى بين المللى كمتر و كمتر شد.. راه حل دو دولت كه در اوايل سال هاى دهه ۱۹۹۰ مورد توافق واقع شد تا كنون به جائى نرسيده است... آخرين فصل از غصب فلسطين به دست اسرائيل كشيدن ديوارى است كه در مناطقى از كرانه غربى رود اردن در اعماق سرزمين هاى فلسطينى پيش مى رود و بيت المقدس شرقى را كاملا از فلسطين جدا مى كند.
در چنين شرايطى نه امكان دارد يك دولت فلسطينى با برخوردارى از حقوق برابر در كنار اسرائيل ايجاد شود و نه زمينه هاى مذهبى اختلاف در اين منطقه از بين خواهد رقت.
اگر روزى دولت مستقل فلسطين در بخشى از سرزمين تاريخى فلسطين ايجاد شود، اين دولت كوچك دقيقا در ميان ديوار ها محصور خواهد بود و از لحاظ اقتصادى به هيچ وجه دوام نخواهد يافت و زندانى اسرائيل و كشور هاى عربى مجاورخواهد بود. ...
و از مقاله اى تحت عنوان ديوار شيطان، ۳ مه ۲۰۰۳:
«افكار عمومى بدون اين كه بدانند، از «ديوار جداسازى» پشتيبانى مى كنند.... بايد بدون هيچ ابهامى گفت كه اين ديوار هيچ ربطى به امنيت ندارد.
ديوار شيطان تنها وسيله اى براى پراكنده ساختن فلسطينى هاست... اين ديوار، بيش از همه، مانعى براى اسرائيل است. ديوارى در مقابل صلح آينده، امنيت و رفاه. »

بخش هائى از مقاله ديوار ننگ،
نوشته ماتيو بروباچر (لوموند دپيماتيك، نوامبر ۲۰۰۲)

«ديوار امنيتى» كه دولت اسرائيل گرداگرد سرزمين هاى كرانه باخترى رود اردن و بيت المقدس مى كشد چشم انداز جغرافيائى و سياسى خاورميانه را از اساس تغيير خواهد داد. اسرائيل با كشيدن حصارى كه ارتفاعش سه برابر ديوار برلين و پهنايش دو برابر آن است (ديوار برلين را آلمان شرقى «ديوارصلح» مى ناميد و آلمان غربى ديوار ننگ) به طور يك جانبه بخش قابل توجهى از ساحل غربى را به خود ملحق كرده و موانع نظامى دور شهرهاى فلسطينى را تنگ تر ساخته و در نتيجه اهالى را كاملا محبوس كرده است.
فلسطينيان كرانه باخترى به سرنوشت فلسطينى هاى غزه دچار خواهند شد. هدف اولين مرحلهء اين طرح جدا سازى اسرائيل از بخش اعظم شمال سرزمين هاى كرانه باخترى ست... [با اين ديوار مناطق متعددى از همين ۲۲ در صد از خاك فلسطين تاريخى را ــ كه گفته اند قرار است «دولت فلسطين» در آن برپا شود ــ غصب مى شود] نواحى فلسطينى مانند دهكدهء كفين از ٦٠ درصد از اراضى كشاورزى خود محروم شده و نواحى ديگرى مانند شهر قلقيليا نه تنها زمين هاى كشاورزى خود را از دست ميدهد، بلكه به خاطر وجود اين حصارها ارتباطش هم از سرزمين هاى ساحل غربى و هم از اسرائيل قطع مى گردد. هر كيلومتر از ديوار اين بخش، براى دولت اسرائيل يك ميليون دلار تمام مى شود. اين ديوار توسط جدارهاى بتونى ٨ مترى و برج هاى ديدبانى در فاصلهء هر ٣٠٠ متر و نيز با خندق هايى با عمق ٢ متر، سيم هاى خاردار و جاده هاى انشعابى (كه محلات فلسطينى را دور مى زند) تقويت مى گردد.
اولين قسمت ديوار (ازشمال) به طول ٩٥ كيلومتر از سلم تا كفرقاسم كشيده شده و ٦/١ درصد از اراضى كرانه باخترى را عملا به اسرائيل الحاق مى كند كه شامل ١١ مستعمره (كولونى) اسرائيلى ست و ١٠ هزار فلسطينى. دولت يهود در نظر دارد اين ناحيه را به گونه اى به اسرائيل ملحق كند كه هنگام از سرگيرى مذاكرات بر سر وضعيت نهائى فلسطين، بازگشت به عقب آن چنان از نظر سياسى گران تمام شود كه اين الحاق غيرقابل برگشت تلقى گردد. اينجاست كه با استراتژى تغيير مكان خط سبز (مرزهاى ١٩٦٧) روبرو هستيم.
دولت يهود براى تحكيم كنترل بيت المقدس بزرگ برنامهء ساختمان سازى را در اين منطقه متمركز ساخته است. در «نقشهءتوسعهء اورشليم» كه در آغاز سال به تأييد شارون رسيده است، ديوار بر اساس محدوده اى از بيت المقدس كشيده ميشود كه اسرائيلى ها آن را پس از الحاق بيت المقدس شرقى در ١٩٦٧ تعيين كرده اند و علاوه بر آن دو ناحيهء بزرگ مجتمع استعمارى گيوون و معال آدوميم را بيرون از منطقه الحاقى قرار دارند دربر مى گيرد.
آن چه را كه ساخته شده براى خود حفظ خواهيم كرد
در حال حاضر، توجه اسرائيل متمركز است بر ساختن موانعى كه مناطق اسرائيلى را از اهالى فلسطينى جدا مى كند. در شمال، اسرائيل ديوارى ساخته است كه از منقطهء قلنديه مى گذرد، به منظور آن كه بيت المقدس را از رام الله جدا سازد. در شرق، به موازات جبل الزيتون يك ديوارهء بتونى ساخته شده تا مناطق فلسطينى ابوديس و عزاريه را از بيت المقدس جدا سازد. در جنوب، يك ديوار و خندق، بيت اللحم را از بيت المقدس جدا مى كند و علاوه بر آن بخش قابل ملاحظه اى از زمين هاى شهرى فلسطينى را به اسرائيل ملحق مى سازد. بدين ترتيب، اسرائيل محوطه اى را كه به مقبرهء راشل معروف است – و هم براى يهوديان و هم براى مسلمانان مقدس به شمار مى رود – به خود الحاق مى كند، در حالى كه اين ناحيه كاملا در داخل بيت اللحم و در حاشيهء اردوگاه پناهندگان قرار دارد.
با پايان ساختمان ديوار از شمال ساحل غربى تا بيت المقدس، دولت يهود ٧ درصد از اراضى ساحل غربى را به خود ملحق مى سازد كه ٣٩ مستعمره (كولونى) و تقريبا ٢٩٠ هزار فلسطينى را دربر مى گيرد. از اين عده هفتاد هزار نفر به طور رسمى، حق اقامت در اسرائيل نداشته و لذا حق سفر يا استفاده از خدمات اجتماعى اسرائيلى را ندارند. آن هم در حالى كه اسرائيل امكان زيست آنان را در سرزمين هاى كرانه باخترى به كلى از بين برده است. شرايطى كه اين ٧٠ هزار نفر در آن بسر مى برند فوق العاده آسيب پذير است و شك نيست كه آنان به تدريج مجبور به مهاجرت خواهند شد. اگر ديوار به سمت جنوب تا الخليل (هبرون) ادامه يابد، تخمين زده مى شود كه اسرائيل ٣ درصد ديگر از اراضى را نيز به خود ضميمه كند.
دولت اسرائيل بنا بر اين اصل كه مى گويد :« هرآنچه را كه امروز ساخته شود، فردا براى خود حفظ خواهيم كرد » ساختمان ديوار و گسترش كولونى ها را عملى مى سازد. هر چند اين اعمال برخلاف قوانين بين المللى و از جمله ده ها قطعنامهء سازمان ملل متحد است، اما در قطعنامه ها هيچگونه ساز و كارى براى جلوگيرى از اين خلاف قانون ها وجود ندارد. اگر پارامترهاى پيشنهادى پرزيدنت كلينتون را در دسامبر ٢٠٠٠ به خاطر بياوريم كه مى گفت «هر آن چه در بيت المقدس يهودى ست اسرائيلى خواهد شد و آن چه عربى ست فلسطينى»، خواهيم ديد كه چرا گسترش و تقويت مستعمره ها موجب مى شود كه برچيدن آن ها گران تر و بازهم دشوارتر گردد.
گرد آورى و ترجمه : بهروز عارفى

اسناد و مراجعى در مورد ديوار آپارتايد:
نقشه ها:
نقشه ديوار جداسازى ميان اسرائيل و فلسطين (از سازمان حقوق بشرى اسرائيل بت سلم)
http://www.populationdata.net/images/cartes/asie/proche-orient/israel/palestine_israel_mur_octobre_2003.jpg
نقشه ديوار جدائى در بيت المقدس شرقى (لوموند ديپلماتيك)
http://www.populationdata.net/images/cartes/actus/palestine-jerusalem-est-fev07.jpg

فلسطين: مظهر تمام عيار بى عدالتى غرب و اسرائيل
مصاحبهى مجله آرش با آلن گرش
عضو تحريريه ماهنامهء لوموند ديپلماتيك

- ميخواستم نظر شما را در مورد تحولات اوضاع فلسطين و بويژه در رابطه با «ديوار امنيتى» به گفتهء اسرائيل يا «ديوار تبعيض نژادى» به گفتهء فلسطينى ها كه در سرزمين هاى اشغالى كشيده شده بدانم. آيا هدف اصلى اسرائيل اين نيست كه نخستين بار مرزى براى خودش درست كند؟

* بايد در ابتدا گفت كه ديوار بر روى «مرزى» كه منطبق بر خط آتش بس ۴ ژوئن ۱۹۶۷ باشد، قرار ندارد. طول اين «مرز» ۳۵۰ كيلومتر است در حالى كه طول ديوار به ۷۰۰ كيلومتر مى رسد. ديوار كاملا در داخل خاك فلسطين قرار دارد و بخشى از سرزمين هاى فلسطينى را در بر مى گيرد. به عقيده من خط جديد مرزى را ترسيم نمى كند. بنظر من اين ايده كه گويا اسرائيل مى خواهد بر سر مرز جديدى مذاكره كند، درست نيست. براى اسرائيل، ديوار يكى از راه هاى كنترل سرزمين هاى فلسطين و تقسيم آن سرزمين هاست. اصلا به اين معنى نيست كه آن چه در شرق ديوار قرار دارد از كنترل اسرائيل خارج است. زيرا در اين منطقه، اسرائيل به ساختمان شهرك هاى استعمارى ادامه مى دهد، ايجاد جاده ها و شبكه بندى استراتژيكى سرزمين ها ادامه دارد. در ساختارى قرار داريم كه عمل انجام شده را تثبيت و هرگونه ايجاد دولت فلسطين مستقل، منسجم و پايدار را بيش از اندازه غيرقابل تصور مى كند.
- نخستين هدف اسرائيل در ساختمان ديوار، زير سوال بردن ايجاد فلسطين نبود؟

* ابتدا استدلال امنيتى را بكار بردند يعنى ديوار مانع گذر به اسرائيل مى شود. اسرائيل مى گويد، خوب نگاه كنيد سوءقصدها كمتر شده است. ولى اين ادعا درست نيست، دليل اين امر، نابودى سازمان هاى فلسطينى در كرانه باخترى است. نقش ديوار، اعمال سياست سركوب است . و يكى از دلايل هم سياست تشكيلات خودمختار است كه كم كم منسجم مى شود و براى كنترل سرزمين ها، با كمك آمريكاا، و نيز اسرائيل و اردن نيروى پليس ايجاد مى كند. اسرائيل هميشه استدلال امنيتى را بزرگ جلوه داده است. استدلال امنيتى يك استدلال تبليغاتى است. مردم اسرائيل آن را باور دارند به اين معنى كه معتقدند از آنان حفاظت مى كند. اگر ديوار بر روى مرز قرار داشت، اين استدلال منطقى بود ولى بر روى مرز [۴ ژوئن ۱۹۶۷] نيست. اثر عينى كشيدن ديوار نفوذ در عمق سرزمين هاى فلسطينى و دشوار تر كردن ايجاد دولت فلسطين است. موضع اسرائيل نسبت به فلسطينى ها دو پهلو و اساسا گنگ است . از يك طرف الحاق همه سرزمين هاى فلسطينى را در مد نظر دارد، كرانه باخترى رود اردن را «ارض اسرائيل» مى داند، و از سوى ديگر نمى تواند جمعيت فلسطين را به خود ضميمه كند. زيرا از به هم خوردن تناسب جمعيت هراس دارد كه به سود اعراب است. اين تضاد، از يك طرف از ايجاد دولت فلسطين جلوگيرى مى كند و از طرف ديگر مى خواهد از دست فلسطينى ها خلاص شود. چند امكان وجود دارد. تا قبل از تشكيل دولت فعلى نتانياهو، حكومت هاى پى در پى اسرائيل، ايجاد دولت فلسطين را مى پذيرفتند، گرچه هيچ اثر مشخصى در عمل نداشت. مى خواستند از دست مردم فلسطين خلاص شوند ولى هيچ قدمى در راه ايجاد دولت فلسطين بر نمى داشتند. امروز گفتمان تغيير يافته است و منسجم تر است. نتانياهو مى گويد كه ايجاد دولت فلسطين را نمى پذيرد و ساختمان شهرك هاى استعمارى را ادامه مى دهد. البته در گذشته هم ديده ايم كه نتانياهو موضعش را تغيير داده است. الان مى گويد كه در شرايطى مشخص، ايجاد دولت كاملا غير نظامى را مى پذيرد. اما اساسا اين پذيرش صورى هيچ مفهومى ندارد. اگر امروز صحبت از شناسائى دولت فلسطين بدون مرز هاى معين است، به اين دليل است كه وضعى ايجاد كنند كه فلسطينى ها نتوانند درخواست مليت اسرائيلى بكنند، يعنى اگر بگويند، خوب، امكان تشكيل دولت فلسطين وجود ندارد، پس ايجاد دولتى دموكراتيك مورد نظر است كه مسلمانان، يهوديان و مسيحيان بتوانند در كنار هم زندگى كنند.
- آيا اين نظر شانسى دارد كه عملى شود؟

* ببينيد، شانسى ندارد زيرا كه نه در ميان فلسطينى ها و نه در ميان اسرائيلى ها انعكاسى ندارد. در محل، هيچ حركت واقعى ومعينى براى تحقق آن وجود ندارد. اين ديدگاه بخت زيادى ندارد. نظريه اى كه روشنفكران فلسطينى نيز طرح كرده اند، اگر دولتى دموكراتيك نظير آن چه در افريقاى جنوبى رخ داد، مى خواهيد، به مبارزره مشترك يهوديان، مسلمانان و مسيحيان نياز است. آن چه «كنگره ملى آفريقا» موفق شد در آفريقاى جنوبى عملى كند، نبرد سياهان عليه سفيدپوستان نبود، با اين كه تناسب جمعيت سياهان نسبت به سفيد پوستان، ۶ يا ۷ بر يك بود، بلكه نبرد مشترك سياهان و سفيد پوستان نفش اساسى را ايفا كرد كه سفيدپوستان نيز نقشى به عهده گرفتند . امروزه اين امر امكان پذير نيست، يعنى براى ايجاد دولتى دموكراتيك، نبرد مشترك يهودى، مسيحى و مسلمان ضرورى است. شايد سؤال ابلهانه اى باشد، ولى اين مسئله پيش مى آيد كه آيا اين دولت مى تواند عضو جامعه عرب گردد يا نه؟ ايده جذابى است. اينجا در اروپا، ايده يك كشور با همه شهروندانش، جذاب است ولى بطور روشن، ايده اى نيست كه بتوان پياده اش كرد. كسانى كه از ديدگاه دولت واحد دفاع مى كنند، مى گويند كه نظريه دو دولت نيز قانع كننده نيست. گرايش من اين است كه فكر كنم كه ايجاد دولت فلسطينى بيش از پيش دشوار شده است. ولى ، استدلال برخى اين است كه شايد وجود دولت اوباما آخرين بخت باشد. و شايد هنوز بتوان دولت فلسطين را ايجاد كرد. وزراى پيشين امورخارجه آمريكا چنين عقيده اى دارند و وزراى خارجه پيشين اروپائى نظير اوبر ودرين، (وزير خارجه پيشين فرانسه) نيز از آن حمايت مى كنند . آنان مى گويند كه اين آخرين فرصت است است ولى به هر حال اگر اوباما سريعا به راه حلى نرسد، با بن بست مواجه خواهيم شد، آن هم براى مدتى طولانى و حتى بر روى بخشى از سرزمين تاريخى فلسطين نيز دولت فلسطين تشكيل نخواهد شد.
- براى اجراى چنين طرحى نظر مساعد اسرائيلى ها ضرورى است، آيا فكر مى كنيد در شرايط موجود چنين امكانى وجود دارد؟

* فكر مى كنم كه بزرگترين اشتباه استراتژيكى رهبران فلسطين در سى سال گذشته اين بود كه ارزيابى نادرست كردند. آنان درك نكردند كه كليد حل مسئله در دست مردم اسرائيل است و نه در واشينگتن بجز زمان كنفرانس اسلو، تلاش واقعى وجود نداشت كه مسئولان فلسطينى بجاى مذاكره مستقيم با دولت اسرائيل، مستقيما مردم اسرائيل را خطاب قرار دهند. يعنى اكثر فلسطينى ها كه به صلح تمايل داشتند مى بايست تلاش مى كردند كه روى چند دستگى جامعه اسرائيل حساب كنند.مطلبى كه ويتنامى ها زود درك كردند. پيروزى ويتنامى ها به اين دليل نبود كه از نظر نظامى نيرومند تر بودند بلكه انان توانستند ميان امريكائيان شكاف بيندازند.اين امر در مورد الجزاير هم صادق است. آنان نيز به همين دليل پيروز شدند. در سال ۱۹۶۰، الجزايرى ها از نقطه نظر نظامى در درون كشورنابود شده بودند و فقط در طول مزرهاى مراكش و تونس حضور داشتند. آنان از نظر نظامى فروپاشيدند. براى حفظ موقعيت، فرانسه مجبور بود نيم ميليون نظامى را بسيج كند ولى بدلايل مسائل داخلى فرانسه، قادر به اين كار نبود. البته شرايط يكسان نيست، بشرطى به راه حلى خواهيم رسيد كه فلسطينى ها بتوانند گفتمان وعملكرد ديگرى در قبال اسرائيلى ها داشته باشند كه اين اتحاد را تقويت كند. درست است كه سوءقصدها اسرائيلى ها را يك پارچه كرد و آنان را حول دولت اسرائيل متحد كرد. هنگامى كه «كنگره ملى آفريقا» مبارزه مسلحانه را شروع كرد، خواستند از سلاح تروريسم هم استفاده كنند، ولى ديدند كه بر ضد هدف هاى خودشان عمل خواهد كرد كه مى خواستند بخشى از اهالى سفيد پوست آفريقاى جنوبى را با خود همراه كنند.
- به عقيده شما اگر فلسطينى ها يك جانبه دولت فلسطين را اعلام مى كردند، به رغم مخالفت اسرائيل و آمريكا مى توانستند تاييد مردم اسرائيل را بدست آورند و نتيجه اى بدهد؟ آيا اين عمل درست بود يا آن كه جرات نكردند؟

* آن ها جرات نكردند. اين يك حركت سياسى قوى بود. در سال ۲۰۰۰ - ۱۹۹۹ مى توانست اهميت داشته باشد. ولى امروز بى معنى است. يكى اين كه تشكيلات خود مختار را تغيير شكل خواهد داد كه هم اكنون نيز چندان قدرتى ندارد. اگر اين تشكيلات به يك دولت در تبعيد تبديل شود و دولت فلسطين بدون مرزهاى معين اعلام شود، خطرناك است. دولت بدون مرز و ارجاع تعيين آن به آينده نامعلوم بى معنى است. آنچه اهميت دارد و تعيين كننده است، مسئله مستعمره سازى و گسترش آن است. هم اكنون نيم ميليون مهاجر يهودى در اين شهرك ها ساكنند، ۲۰۰ هزار در بيت المقدس، ۳۰۰ هزار در كرانه باخترى و بر تعداد آنان دائما افزوده مى شود. اين مشكل غير قابل برگشت بنظر مى رسد. در غزه كه ۶ هزار مهاجر زندگى مى كرد، اين كار را كردند ولى در بعضى جاها نميتوان اين كار را كرد. هيچ دولت اسرائيلى ۳۰۰ هزار كولونى كرانه باخترى را اخراج نخواهد كرد تازه صحبتى از ۲۰۰ هزار مهاجر مقيم بيت المقدس نمى كنيم.
- تخريب ديوار، توقف مستعمره سازى،مسئله پناهندگان و پذيرفتن بيت المقدس شرقى به عنوان پايتخت از شرايط اوليه تشكيل دولت فلسطين است، سران اسرائيل هميشه گفته اند، آنچه را مى سازيم، حفظ مى كنيم. بنظر شما اين وضع برگشت پذير است؟ اسرائيل با زمان بازى نمى كند؟

* بايد اذعان كنم كه با انتخاب اوباما شرايط ويژه اى ايجاد شده است. پس از مدت ها، براى نخستين بار دولتى در امريكا بر سر كار است كه به بيانيه هاى دولت اسرائيل اكتفا نكرده و عمل مى خواهد. از مدت هاى مديد، چنين فشارى واقعى بر روى اسرائيل نيامده بود. دولت آمريكا معتقد است كه مناقشه اسرائيل- فلسطين مسئله مركزى خاورميانه است و از نگاه كل سياست آمريكا، حل اين مناقشه حتى نسبت به ايران و سوريه و غيره اهميت بسيارى دارد. پيش بينى تحولات اوضاع دشوار است. آنچه را مى خواهند واقعا نشان نمى دهند. آيا براى نيل به صلح كفايت خواهد كرد. دولت اسرائيل وضعيت محكمى ندارد، اكثريت شكننده اى دارند، آلترناتيو هم وجود دارد كه يكى، ائتلاف كاديما – حزب كار است. شايد. نميدانم در ماه هاى آينده چه پيش آيد. هيچ نيروى سياسى مايل نيست در مقابل اوباما بايستد. دولت او در داخل آمريكا محبوبيت زيادى دارد . فشار هاى لابى طرفدار اسرائيل كمى سبك تر شده است.او در منطقه هم محبوب است زيرا گفتار جديدى دارد.
- با اين كه دولت اسرائيل، از زمان روى كارآمدن اوباما، با پيش كشيدن خطر ايران و طرح هسته اى اين كشور، مى خواهد مسئله فلسطين را در درجه دوم اهميت قرار دهد.

* بله، بله، اما اين گفتمان كارائى ندارد، شايد مسئله انتخابات ايران تغييرى بوجود آورد. ولى عمدتا اين گفتمان بى اثر است حتى در امريكا، جريان بسيار محدودى آن را مى پذيرند. و از بمباران ايران توسط اسرائيل حمايت نمى كنند. جان بولتن (سفير پيپشين امريكا در سازمان ملل) از اسرائيل خواسته بود تا ايران را بمباران كند ولى اين نظريه بسيار محدود است. اين همان خط استراتژيكى است كه به آمريكا بقبولاند كه فلسطين اهميت زيادى ندارد و بايد به ايران حمله كرد. خط اروپا و امريكا اين است كه اگر ميخواهيم در مواجهه با ايران موضع بهترى داشته باشيم بايد در مسئله فلسطين-اسرائيل به پيشرفت هائى برسيم. در آنصورت دولت احمدى نژاد نمى تواند به عنوان مدافع فلسطين ظاهر شود اگر روند صلح در جريان باشد.
- تغييرات دولت اسرائيل چه تاثيرى در اوضاع به نفع يكى از دو طرف مخاصمه مى تواند داشته باشد؟

* به نفع كى، ايران؟
- نه اسرائيل

* دولت اسرائيل مخالف صلح است، راست ترين حكومت اسرائيل را در تاريخ آن كشور داريم.
- با وجود شكاف درجامعه اسرائيل، اكثريت جمعيت با فلسطينى ها مخالف است
.
* مشكل اينجاست كه نه فلسطينى ها و نه اسرائيلى ها، البته نه به دليل مشابه، به صلح اعتقادى ندارند. عملا هيچ نتيجه اى نمى بينند. ميگويند كه هيچ راهى وجود ندارد. به همين جهت استراتژى اوباما مبنى است بر لزوم تغيير وضع در صحنهء واقعيت. از جمله رفع محاصره غزه، حذف پاسگاه هاى كنترل (چك پوينت ها) و توقف مستعمره سازى. و نيز تشكيلات خود مختار نشان بدهد كه قادر به تامين امنيت شهرها و جلوگيرى از سوءقصد هاست . ايجاد جوى جديد براى ايجاد پويائى (ديناميك) صلح نيز از همين شروط است.
- آن چه «جامعه بين المللى» ناميده مى شود، همواره به سود اسرائيل عمل كرده، شايد تهاجم به غزه وضع را تغيير داده باشد، ولى فكر نمى كنيد كه «جامعه بين المللى» در وخيم تر شدن وضع مسئوليتى دارد؟

* البته، به يقين. بطور كلى، از يك تا دو سال پس از انتقاضه دوم، «جامعه بين المللى» و عمدتا اتحاديه اروپا و ايالات متحده، نه چين و نه روسيه، از دولت اسرائيل پشتيبانى كرده و دولت بوش با پشتيبانى از شارون، سياست نابودى فلسطين و انزواى ياسر عرفات و عدم مذاكره با وى را در پيش گرفت. در ادامه سياست شارون در منزوى كردن ابو مازن و قطع مذاكرات، «جامعه بين المللى» مسئوليت مهمى دارد. چيزى كه تغيير يافت موضع اروپا بود و گرنه آمريكا همان سياست پيشين را ادامه داد. قبلا، اروپا در مورد خاورميانه، موضع سنتى حفظ توازن ميان اعراب و اسرائيل را داشت. به دو دليل اين سياست به سود طرفدارى از اسرائيل تغيير كرد. ورود كشورهاى اروپاى شرقى در اتحاديه اروپا موجب اتخاذ سياستى نزديك تر به اسرائيل شد. قبلا سياست مشابه در مورد ايران داشتند. آنان گفتند كه چون دولت هاى قبلى كه ما درقدرت شريك نبوديم، طرفدار فلسطين بودند ما از اسرائيل طرفدارى مى كنيم. سياست فرانسه هم تغيير كرد. غزه چيز مهمى را تغيير داد. اين تغيير در افكار عمومى بيشتر از دولت هاست. آن چه در مورد دولت ها تغيير كرده است، دولت اوباماست. آن چه حيرت آور است ، نقشى است كه دولت هاى اروپائى پشت سر اوباما قرار گرفته اند، بويژه در مورد فلسطينى ها.
در مورد ديوار، اقليتى از اسرائيلى ها در كنار فلسطينى ها قرار دارند. در صحنه سياسى كدام يك از دو حالت زير مى تواند وضع را بطور موثر تغيير دهد: افزايش همبستگى اسرائيلى ها يا سياست هاى بين المللى؟
* هر دو باهم، آنها را نمى توان از هم جدا كرد. آنهائى كه فكر مى كنند صلح را مى شود تحميل كرد، تا حدودى حق داشتند . بايد بر اسرائيل فشار آورد و حتى مجازات هائى عليه سياستش تعيين كرد. ديديم كه گزارش عفو بين المللى در مورد غزه اسرائيل را بخاطر تجاوز متعدد به حقوق بشرمحكوم كرد و اين كشور بايد بخاطر اين اعمال مجازات شود. اما اين فشار ها بايد با درون جامعه هم آهنگ باشند.
بار ديگراشاره كنم كه نمونه آفريقاى جنوبى اهميت بسيار دارد. مواضع بين المللى مهم بودند ولى اگر از درون كشور تقويت نمى شد، نمى توانست اثربخش باشد. بايد بصورتى قرارداهاى اسلو را ورق زد و شكست ها را فراموش كرد. و همچنين آن چه را كه بر مردم سنگينى كرد، براى ساختن چيزى از نو تغيير داد. فكر مى كنم كه بايد در اين زمينه جنبشى ايجاد شود. كار مشترك اسرائيلى ها و فلسطينى ها بر روى موارد مشخص، اهميت بسيار دارد.
نقش مخرب ديوار را همه مى دانيم. بنظر شما پشتيبانان فلسطين بايد مسئله ديوار را جداگانه طرح كرده و نابودى آن را بخواهند يا اين كه مسئله در روند صلحى كلى حل خواهد شد؟
* نه با دو مسأله روبروئيم. يكى همبستگى با فلسطينى ها در مورد تجاوزى كه به حقوقشان به عنوان بشر صورت مى گيرد و ديگرى مسئله ديوار. بايد به مبارزه براى نابودى ديوار مستقلا و بموازات تلاش هاى ديگر ادامه داد. بايد مبارزه سياسى را ادامه داد. مبارزه عليه ديوار اهميت بسيارى دارد. بوِيژه با توجه به نظر ديوان داورى بين المللى (دادگاه لاهه) كه ارگان قضائى سازمان ملل متحد است و دال بر اين است كه ديوار غير قانونى است، بايد اين حكم را به اجرا درآورد.
- مطلب ديگرى داريد بيفزاييد ؟

* اگر مناقشه اسرائيل- فلسطين را از نظر تعداد كشته ها (در مقايسه با عراق و افغانستان) بررسى كنيم، منافشه كوچكى است، پايگاهى وجود ندارد، نفت وجود ندارد ولى در عين حال اين مناقشه، كشمكش نمادين بسيار مهمى است كه نه تنها براى جهان عرب و اسلامى اهميت دارد بلكه امروز، سرخ پوستان آمريكاى مركزى يا نقاط ديگر تظاهرات مى كنند در پشتيبانى از فلسطين، در اروپا به حمايت از فلسطين تظاهرات مى كنند. فلسطين مناقشه اى است كه مظهر تمام عيار بى عدالتى در اين منطقه است. نظير آفريقاى جنوبى و ويتنام در گذشته . مسأله اى است نمادين از بسيارى جهات و بويژه كه در برابرش، گفتمان يك بام و دوهواى غرب را داريم . اگر گفته مى شود كه اسرائيل وجود دارد، ولى به هر حال بر بى عدالتى ايجاد شده است با غصب زمين هاى ديگرى و استعمار به معنى سنتى واژه. امروز اين امر نمادين شده است. حل آن اوضاع منطقه را تغيير خواهد داد. وضعى كه پنجاه سال است دچار بن بست است. در جهان عرب، همان حكومت ها راداريم . رؤساى جمهورى داريم كه پسرشان جايگزين شان مى شود يا پادشاهانى كه پسرانشان قدرت را در دست مى گيرند. و همه در نظام هاى مسدود حكومت مى كنند. هيچ منطقه اى مثل جهان عرب مسدود نيست. و اثرات اين ها نقش منفى دارد.
بايد سياست جهانى دنبال راه حلى كلى با دربرگرفتن سوريه و كشورهاى ديگر عربى، چيزى شبيه طرح پادشاه عربستان يا راه جداگانه بگردد. واقعا بهتر است راه حلى كلى يافت. فلسطين است و سوريه، در مورد لبنان اختلاف اساسى وجود ندارد، جز مسئله كوچك مزارع شبعا. بايد همزمان مسئله فلسطين –اسرائيل و سوريه –اسرائيل را حل كرد. علاوه بر آن، براى مردم اسرائيل اهميت دارد كه در مقابل صلح با فلسطين، صلح با كشورهاى ديگر عربى تامين شود. در آن صورت همسايه در حال جنگ وجود نداشته و تضمينى روانى وجود خواهد داشت.
- شما فكر نمى كنيد كه دولت اسرائيل خواهان صلح نيست. حتى بن گوريون مى گفت، كه قرادادهاى آتش بس براى ما كافى است...

* آرى، ولى من ميان دولت هاى اسرائيل و مردم اسرائيل تفاوت قائلم. دولت ها از يك ترس واقعى مردم اسرائيل براى پيشبرد سياست ماجراجويانه خودشان سود مى برند. فكر مى كنم بيشتر مردم اسرائيل تمايل به صلح دارند و اين تمايل را بايد عليه دولت اسرائيل بكار برد.
- با ديوار، دولت اسرائيل، اسرائيلى ها را نيز محبوس كرده است.
* البته، البته!
- بسيار سپاسگزارم
مصاحبه كننده بهروز عارفى - دوم ژوئيه ۲۰۰۹

بايكوت فرآورده هاى اسرائيلى
نمونه هايى از اقدامات مبارزاتى جهانى
عليه رژيم نژادپرست و اشغالگر اسرائيل

پيش از اين ليستى از اين اقدام مردمى و جهانى تهيه شده كه همزمان روى سايت راه كارگر و انديشه و پيكار منتشر شده است.
http://www.rahekargar.de/temp/۲۰۰۹۰۳۱۶-۰۱-temp.htm
http://www.peykarandeesh.org/jonbesh/Akhbare-Boyxott-e-Israel.html

ليست زير ادامهء آن ليست است براى درج در آرش ۱۰۳.

۱۷ مارس ۲۰۰۹ـ شومن معروف كانال يك تلويزيون فرانسه، آرتور، با بى اعتنايى تماشاگران روبرو شد
وى كه به حمايت از اسرائيل معروف است و هرسال براى كمك به ارتش اسرائيل با اجراى «شو» كمك جمع آورى مى كند، بنا به نوشتهء روزنامهء La Voix du Nord (صداى شمال) مورخ ۱۶ مارس ۲۰۰۹ آرتور ديروز نتوانست بيش از ۳۰۰ نفر در سالن Loos-Haubourdin تماشاچى داشته باشد، حال آنكه نمايش هاى او معمولا تا ۱۰۰ هزار نفر را به خود جلب مى كرد. روزنامهء ياد شده نوشته است كه طرفداران بايكوت اسرائيل تراكت هايى در جلوى محل نمايش پخش كرده بودند كه حمايت آرتور را از اسرائيل نشان مى داد.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۲۴

۱۸ مارس ۲۰۰۹ـ نامه به مارتين اوبرى، دبير كل حزب سوسياليست فرانسه و شهردار شهر ليل در اعتراض به همكارى بين شهر ليل و حيفا (اسرائيل)
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۲۵
۲۱ مارس ۲۰۰۹ـ اسرائيل جشن هاى فرهنگى فلسطينى را ممنوع كرد. بازهم براى بايكوت اسرائيل دليل ديگرى مى جوييد؟
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۳۵
۲۱ مارس ۲۰۰۹ـ بر «تى شرت» سربازان اسرائيل عكس اجساد فلسطينى ها نقش بسته است
عكس هايى از اجساد بچه هاى فلسطينى، از مادرانى كه بر گور فرزندان از دست رفته شان مى گريند، از مسجدهايى كه به خاكستر بدل شده «دكور» تى شرت هاى سربازان ارتش اسرائيل است كه يك شركت توليد تى شرت در تل آويو با فروش آنها پول به جيب مى زند.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۳۷
۲۴ مارس ۲۰۰۹ـ شركت اسرائيلى TEVA داروهاى ژنريك توليد مى كند. اسرائيل با بمب هاى فسفرى فلسطينى ها را بمباران كرده است. به داروخانه اى كه اين داروها را عرضه كند مى توانيد بگوييد: TEVA نمى خواهم.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۴۲
۲۵ مارس ۲۰۰۹ـ قرار بود در چارچوب همكارى شهر فرانسوى ليل و شهر حيفا در اسرائيل هىأتى اسرائيلى از ليل ديدن كنند. در پى اعتراض به شهردار ليل (از حزب سوسياليست) اين ديدار لغو شد.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۴۵
۲۶ مارس ۲۰۰۹ـ شركت فرانسوى آلستوم از يك صندوق بازنشستگى سوئدى اخراج شد، زيرا در اشغال سرزمين هاى فلسطينى با اشغالگران همكارى دارد.
كارزار خوددارى از سرمايه گذارى در اسرائيل در اروپا شدت پيدا كرده است. صندوق بازنشستگى سوئدى AP۷ آخرين مؤسسه اى ست كه...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۴۷
۲۷ مارس ۲۰۰۹ ـ ليست تظاهرات فردا ۲۸ مارس در شهرهاى مختلف فرانسه براى پخش تراكت هاى بايكوت.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۵۰
۳۰ مارس ۲۰۰۹ ـ نامهء دو اسرائيلى كه از اقدام بايكوت پشتيبانى كرده اند
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۵۷

۳۰ مارس ۲۰۰۹ ـ آرى، بايكوت اسرائيل كارآيى دارد.
تارنماى اتاق بازرگانى فرانسه ـ اسرائيل در ستون «بايكوت» (آرى!) خود روز سه شنبه تيتر زده است: «اسرائيل، بايكوت و كسب و كار: در سال ۲۰۰۹ صادرات اسرائيل ۱۰ درصد كاهش مى يابد. صادر كنندگان بايد خود را آماده كنند تا با كارزار بين المللى ضد اسرائيلى مقابله كنند».
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۵۹
۳۱ مارس ۲۰۰۹ ـ رم (ايتاليا) بايكوت فرآورده هاى اسرائيلى
بايكوت گسترش مى يابد: كسانى كه در چارچوب فوروم فلسطين مبارزه مى كنند روز شنبه عليه فروشگاه بزرگ زنجيره اى Auchan كه شعبه اى در حومهء شرقى رم دارد دست به آكسيون زدند...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۶۰
۳۱ مارس ۲۰۰۹ ـ مديريت فروشگاه هاى زنجيره اى تقريباً در سراسر فرانسه بايد مسؤوليت خود را بر عهده بگيرند.
در شهرهاى بوردو، مونتروى، ليون... و در بسيارى از نقاط فرانسه مبارزانى كه براى تأمين حقوق فلسطينيان و اجراى عدالت فعاليت مى كنند مديريت فروشگاه هاى بزرگ را به پرسش گرفته اند تا در رابطه با كالاهايى كه از كشورى مى آيد كه ۶۰ سال است مردم فلسطين را از خانه و سرزمين شان طرد مى كند توضيح بخواهند...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۶۱
۱ آوريل ۲۰۰۹ ـ شهر بيل بائو (ايالت باسك اسپانيا): بزرگداشت «روز زمين» (در فلسطين ۳۰ مارس) با شعار بايكوت:
كارگران باسك مدتها است كه در جنبش هميستگى با آرمان فلسطين پيشگام هستند. در زير برخى از آكسيون هايى كه سندكاى LAB در بيل بائو در رابطهبا فراخوان بايكوت انجام داده مى يابيد
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۶۶
۲ آوريل ۲۰۰۹ ـ ويدئوى تظاهرات ۲۸ مارس در پاريس را براى بايكوت ببينيد
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۶۴
۲ آوريل ۲۰۰۹ ـ ويدئوى جديد بايكوت در شهر ميلان ايتاليا: تلاش براى آگاه كردن خريداران يك فروشگاه بزرگ كه خريد كالاهاى اسرائيلى كمك مالى به جنگ با مردم فلسطين است....
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۷۰
۴ آوريل ۲۰۰۹ ـ در دفاع از Hermann Dierkes سنديكاليست آلمانى كه به خاطر حمايت از بايكوت اسرائيل، متهم به يهود ستيزى شده جمعى از مبارزان يهودى تبار با كسانى كه مدعى سخن گفتن به نام تمام يهوديان هستند مخالفت كرده تأكيد نموده اند كه اين كسان از اتهام يهودستيزى سوء استفاده مى كنند تا صداى اعتراض هاى مشروع و محقانه را خفه كنند.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۷۱
۶ آوريل ۲۰۰۹ ـ پژوهشگر اسرائيلى راحله ميزراهى، كارشناس امور فرهنگى خواستار بايكوت اسرائيل و اخراج آن از عضويت يونسكو شده است. يك متن نمونه...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۷۴
۷ آوريل ۲۰۰۹ ـ فروشگاه كورا رميرمون عليه يك مشترى كه طى نامه اى مؤدبانه از او خواسته بود محصولات اسرائيلى در مغازهء خود عرضه نكند به پليس شكايت كرد
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۷۶
۹ آوريل ۲۰۰۹ ـ بايكوت بانك دكسيا Dexia به علت دست داشتن در تأمين مالى مستعمره سازى در سرزمين هاى فلسطينى.
۹ آوريل در حالى كه نمايندگان منتخب شهردارى هاى استان پاريس در پارك فلورال ونسن اجتماع كرده بودند تا تأمين مالى پروژه هاى شهردارى ها را بررسى كنند. از آنجا كه از نمايندگان بانك دكسيا هم براى مشاركت در اين امر دعوت شده بود، فعالان كارزار بايكوت اسرائيل دست به يك آكسيون افشاگرى عليه بانك دكسيا زدند.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۸۲
۱۱ آوريل ۲۰۰۹ ـ نامه اى به مارتين اوبرى، شهردار شهر ليل در شمال فرانسه و خواست الغاء همكارى بين اين شهر و شهر حيفا در اسرائيل. نامه را در زير مى خوانيد...
۱۳ آوريل ۲۰۰۹ ـ روشنفكر اسرائيلى آبراهام يهوشوا كه در خدمت تبليغات جنايتكارانهء اسزائيل قلم مى زند روز ۴ آوريل در شهر تورن ايتاليا سخنرانى داشت. دوستان ما در فوروم فلسطين دست به افشاگرى عليه وى زدند و در نتيجه استقبال از وى به هم خورد (ويدئو را تماشا كنيد). اين مبارزان همچنين خواستار شده اند كه در نمايشگاه كتاب اين شهر در ماه مه، كه مصر به عنوان مهمان ويژه دعوت شده است، عليه همكارى مصر و اسرائيل دست به افشاگرى بزنند.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۹۳
۱۵ آوريل ۲۰۰۹ ـ شركت فرانسوى وئوليا كه براى ساختن يك ترامواى كه بيت المقدس را به مستعمرات اسرائيلى وصل مى كند با اسرائيل همكارى دارد، به خاطر افشاگرى هايى كه عليه آن صورت گرفته يك مناقصهء مهم ۷۵۰ ميليون يورويى را در شهر بوردو (فرانسه) از دست داد و قرارداد با شركت كئوليس بسته شد...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۳۹۹۹
(مقالهء لوموند ۵ ژوئن ۲۰۰۹ را در اين باره در همين شمارهء آرش مى خوانيد)
۱۷ آوريل ۲۰۰۹ ـ
دو روز پيش از تشكيل كنفرانس ضد تبعيض نژادى ملل متحد در سويس، كنفرانس ديگرى برپا مى شود تا معافيت اسرائيل از مجازات در قبال جناياتى كه مرتكب مى شود مورد بررسى قرار گيرد.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۲۶
۲۰ آوريل ۲۰۰۹ ـ ارتش اسرائيل مى خواست در لندن برقصد.
روزنامهء گاردين خبر مى دهد كه برنامهء رقص و آواز ارتش اسرائيل كه قرار بود در لندن برپا شود به دليل اعتراضات فراوانى كه صورت گرفت لغو شد...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۳۹

۲۲ آوريل ۲۰۰۹ ـ رائول ژنار كانديداى انتخابات پارلمان اروپا از «حزب نوين ضد سرمايه دارى» (NPA) در ناحيهء جنوب شرقى پاريس در كارزار انتخاباتى خود موضع خويش را به نفع فلسطين صريحاً بيان كرد. مصاحبه اى را با او در زير ملاحظه مى كنيد...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۴۸
۲۲ آوريل ۲۰۰۹ ـ كنگرهء سنديكاهاى اسكاتلند منعقد در شهر Perth بايكوت اسرائيل، خوددارى از سرمايه گذارى، و مجازات آن را تصويب كرد...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۴۹
۲۵ آوريل ۲۰۰۹ ـ عجيب ولى راست!
شهردار وين ـ اتريش به اتاق تجارت اسرائيل اجازه داده است كه در ساحل دانوب، به مناسبت صدمين سال تل آويو، يك پلاژ به نام «تل آويو بيچ» برپا كند.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۵۱
۸ مه ۲۰۰۹ ـ فروشگاه زنجيره اى كارفور به خاطر ۲۵۰۰ مورد نقض قانون و فريب خريداران كه در شش شعبهء آن در ناحيهء پاريس صورت گرفته دربرابر دادگاه پليس اِورى (Evry) حاضر شد.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۷۸
۹ مه ۲۰۰۹ ـ شركت وئوليا در جستجوى كسى كه مديريت ترامواى قدس را برعهده بگيرد.
در مجمع عمومى سالانهء شركت، رئيس هيئت مديره، هانرى پروگليو براى تعيين مدير آيندهء تراموايى كه بايد قدس را به مستعمرات اسرائيلى وصل كند كاملاٌ در مخمصه قرار داشت...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۸۳
۱۱ مه ۲۰۰۹ ـ بايكوت كالاهاى اسرائيلى در وال دواز (استان پاريس).
در زير مقاله اى از روزنامهء پاريزين مورخ ۱۱ مه را ملاحظه مى كنيد كه گزارشى از افشاگرى و بسيج جهت بايكوت محصولات اسرائيلى را چاپ كرده است.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۹۰
۱۳ مه ۲۰۰۹ ـ نيس، اسرائيل، كنيسه: همدستى با تروريسم دولتى اسرائيل و خَلط مبحث هاى زيانبار
«كريستيان استروزى وكيل مجلس و شهردار نيس و نيز اريك سيوتى وكيل مجلس و رئيس استاندارى آلپ ماريتيم جشن ملى اسرائيل را فردا پنجشنبه ۱۴ مه برگزار مى كنند و كنيسهء بزرگ خيابان دولوا سرود ملى اسرائيل و سپس سرود ملى فرانسه را خواهد نواخت».
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۰۹۲
۱۵ مه ۲۰۰۹ ـ سازمانهاى اسرائيلى كه از نروژ مى خواهند در اسرائيل سرمايه گذارى نكند.
بيست سازمان اسرائيلى از مردم نروژ خواسته اند كه صندوق هاى بازنشستگى ملى نروژ خود را از كليهء شركت هاى اسرائيلى كه در اشغال سرزمين هاى فلسطينى دست دارند كنار بكشند.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۰۰
۱۵ مه ۲۰۰۹ ـ بايكوت اسرائيل پيش مى رود!
در پى كارزارى كه در آمريكا براى بايكوت اسرائيل جريان دارد، شركت موتورولا خود را از اسرائيل رها كرد. مقالهء PAJU «اتحاد فلسطينى و يهودى ـ مونتريال» را در زير بخوانيد...
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۰۲
۱۵ مه ۲۰۰۹ ـ مديريت جشنوارهء فيلم ادينبورگ (انگلستان) وجهى را كه سفارت اسرائيل به عنوان كمك به اين جشنواره كرده بود برگرداند زيرا اعتراضات فراوانى به اين رابطهء ناسالم برپا http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۰۳
۱۵ مه ۲۰۰۹ ـ ششمين كنگرهء ملى سنديكاى سراسرى مديريت مدارس، دانشگاهها و كتابخانه ها ـ فدراسيون سنديكايى متحد (SNASUB-FSU) كه در تمام اين هفته اجلاس داشت، به كار خود پايان داد و پيشنهاد بايكوت اسرائيل را تصويب كرد.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۰۴
۱۵ مه ۲۰۰۹ ـ بانك دكسيا اعلام كرد كه ديگر به مستعمرات اسرائيلى وام نخواهد داد
پس از آنكه دوستان بلژيكى ما، در بروكسل، از بانك فرانسوى ـ بلژيكى دكسيا خواسته بودند دربارهء تأمين مالى شهرك سازى هاى اسرائيلى در سرزمين هاى اشغالى حساب پس بدهد، ديروز دهها نفر از فعالين كارزار بايكوت به «لادفانس»، محلى كه مجمع عمومى سهامداران بانك در آنجا برپا بود، رفتند تا در آنجا دست به اعتراض بزنند... (ويدئو و اطلاعيهء مربوطه را ملاحظه كنيد).
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۰۵
۲۲ مه ۲۰۰۹ ـ دولت هاى عرب همدست اسرائيل!
نه جديد است، نه شگفت انگيز، اما تكان دهنده است كه دولت هاى عرب كه ادعا مى كنند رابطه اى با اسرائيل ندارند، بگذارند الماس فروش اسرائيلى، Leviev، از موقعيت مرفه و كاملاً ممتازى برخوردار باشد:
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۲۱
۲۴ مه ۲۰۰۹ ـ بايكوت محصولات اسرائيلى: وزير كشور [فرانسه] لابى اسرائيل را سرجاى خود نشاند
ميشل آليو مارى پاسخى مفصل و رضايت بخش به اريك رائو و دوستانش در حزب UMP داد. آنها از وى در مجلس ملى خواستند كه عليه شهروندانى كه براى بايكوت كالاهاى اسرائيلى در فروشگاه هاى بزرگ فعاليت مى كنند اقدام نمايد:
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۲۷
۲۵ مه ۲۰۰۹ ـ جورج فرِش قصد دارد يك شركت اسرائيلى صادرات ـ واردات را در Agrexco ايجاد كند.
دوستان ما در شهر مون پوليه (فرانسه) شوراى استاندارى «لانگدوك روسيون» را برحذر داشته اند كه مبادا به يك شركت صادرات ـ واردات اسرائيلى ميوه و سبزيجات در بندر سِت (Sète) پروانهء كار بدهد. استاندارى براى اين شركت تبليغات مى كند كه ۲۰۰ شغل ايجاد خواهد كرد. اما اين شركت «آگركسكو» كيست و چه كاسه اى زير نيم كاسه پنهان است؟
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۳۳
۲۵ مه ۲۰۰۹ ـ بس كنيد! اسرائيل ما را ابداً به خنده نمى اندازد!
همان طور كه همه مى دانند اسرائيل در اروپا ست. به اين دليل است كه ژان ميشل برانكار، مدير «مركز اروپايى هنرهاى تفريحى اروپا» امسال از يك گروه سيرك اسرائيلى دعوت كرده است:
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۳۵
[براى تظاهرات اعتراضى روز ۲۹ مه جلوى تئاتر تعيين شده است]
۲۵ مه ۲۰۰۹ ـ تبليغات براى توريسم اسرائيل دئر متروهاى لندن بايد برچيده شود
كارزار اعتراضى براى برچيدن تبليغات توريستى اسرائيل در متروهاى لندن باعث شده كه مديريت مترو اين تبليعات را حذف كند. فعالين بايكوت با ارسال نامه، با تلفن مراتب اعتراض خود را نشان دادند. در فرانسه هم بايد همين كار كرد. در متروى پاريس تبليغات توريستى براى كشورى صورت مى گيرد كه تروريسم را در گسترده ترين سطح اعمال مى كند:
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۳۷
۲۹ مه ۲۰۰۹ ـ گاردين مقالهء «دكتر امجد برهم» رئيس اتحاديهء فلسطينى استادان شاغل در دانشگاه را چاپ كرده است. نامهء او بر پايهء تصميمى ست كه كنگرهء دانشگاهيان انگليسى در اين هفته گرفته كه اسرائيل بايد مشمول بايكوت شود:
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۴۴
۳۰ مه ۲۰۰۹ ـ هشتمين كنگرهء ناحيه اى سنديكاى ث. ژ. ت. كاركنان آموزش و پرورش شمال فرانسه كه در روزهاى ۲۵ و ۲۶ جلسه داشت به بايكوت اسرائيل در زمينه هاى اقتصادى، دانشگاهى، فرهنگى ورزشى و سرمايه گذارى رأى موافق داد. كنگره از ث. ژ. ت. مى خواهد تا زمانى كه سنديكاى كارگران اسرائيلى (هستدروت) سياست استعمارى اسرائيل را محكوم نكرده رابطهء خود را با آن قطع كند و با سنديكاهاى فلسطينى رابطه برقرار نمايد.
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۴۹
۲ ژوئن ۲۰۰۹ ـ عمر برغوثى: «بايكوت بيش از پيش توجه مردم را به خود جلب مى كند»
عمر برغوثى يكى از بنيانگذاران كارزار بايكوت آكادميك و فرهنگى اسرائيل در يك مصاحبه به سخنانى از اين گونه كه گاه شنيده مى شود: «سياست را نبايد با فرهنگ قاطى كرد» يا «ورزش و سياست با هم ربطى ندارند پاسخ مى گويد:
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۵۰
۳ ژوئن ۲۰۰۹ ـ شركت متروى پاريس دربرابر اعتراضات حساس است.
به اعتراضات با نامه، تلفن ادامه دهيد:
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۵۶
۵ ژوئن ۲۰۰۹ ـ مصاحبه با ليزا تراكى استاد دانشگاه در بيرزيت (فلسطين):«اگر توليدكنندگان گوجه فرنگى اسرائيلى نبايد از بايكوت معاف باشند چرا دانشگاهيان اسرائيلى بايد استثنا بمانند؟
http://www.europalestine.com/spip.php?article۴۱۶۳
كارزار بايكوت عليه رژيم نژادپرست، تروريست و اشغالگر اسرائيل ادامه دارد...

شركت فرانسوى وئوليا
و تاوان مداخله اش در ترامواى اورشليم
كارزار جنبش هاى جانبدار فلسطين براى بايكوت اسرائيل گسترش مى ياب
از لوموند ۵ ژوئن ۲۰۰۹

درحالى كه ساختمان ترامواى بيت المقدس با نصب ريل در خيابان ها ادامه دارد فشار بر دو شركت فرانسوى سازندهء اين خط يعنى آلستوم و وئوليا تشديد شده است. هستند كسانى كه با اين طرح به مخالفت برخاسته اند. ۱۵ آوريل گذشته دادگاه شهرستان نانتر (حومهء پاريس) خود را براى رسيدگى به پروندهء شكايتى كه انجمن همبستگى فرانسه ـ فلسطين (AFPS) به اين دادگاه ارائه كرده صالح اعلام كرد. انجمن مزبور قرارداد ساختن اين ترامواى را «مخالف قانون» دانسته و خواستار لغو آن شده است زيرا هدف از اين خط، وصل كردن مركز بيت المقدس به كلونى هاى يهودى ست كه در محله هاى فلسطينى اشغال شده توسط اسرائيل برپا شده است. انجمن همبستگى فرانسه ـ فلسطين شكايت خود را برپايهء مصوبات چهارمين كنفرانس ژنو تنظيم كرده كه ساختن مستعمرات (شهرك هاى مسكونى) در يك سرزمين اشغال شده را امرى غير قانونى به شمار مى آورد.
آلستوم و وئوليا به ترتيب، تأمين واگون هاى ترامواى و سپس بهره بردارى از آن را بر عهده دارند. وئوليا روى سايت اينترنتى خود ابراز تأسف مى كند كه تشكيلات خودمختار فلسطين مخالفت خود را با اين طرح چهار سال پس از آنكه قرارداد واگذار شده ارائه كرده است. نظر دادگاه اين است كه اسرائيل به عنوان كشورى بيگانه نمى تواند از شموليت حكم دادگاه معاف باشد «زيرا واقعيت اين است كه اسرائيل قدرتى ست كه بخشى از ساحل غربى را كه ترامواى مورد اختلاف از آن مى گذرد در اشغال خود دارد». آلستوم و وئوليا خواستار تجديد نظر شده اند.
اين تصميم دادگاه كه عواقب سنگينى را بالقوه با خود به همراه مى آورد در حالى رخ مى دهد كه جنبش بايكوت آلستوم و وئوليا تحت تأثير ائتلافى از جنبش هاى جانبدار فلسطين گسترش مى يابد. وئوليا كه در ساحل غربى يك خط اتوبوس و جمع آورى آشغال را اداره مى كند ــ كه دو سرمايه گذارى به سود شهرك هاى يهودى ست ــ به صورت هدف سرزنش ها و حملات مبارزان درآمده است. آنها شعار مى دهند «وئوليا را از خط خارج كنيم». در آغاز امسال اين شركت چند مليتى فرانسوى قرارداد آب و نان دارمديريت متروى استكهلم را كه تا آن زمان برعهده داشت و بالغ بر يك ميليارد و ۹۰۰ ميليون يورو مى شد از دست داد. هرچند نمايندگان مجلس (سوئد) اطمينان مى دهند كه تصميم شان ناشى از ملاحظات تجارى ست، اما تأثير گروه فشار NGO ى سوئدى Diakonia حتماً تأثير جدى داشته است.
در نيمهء ماه مارس، شهر ساندويل در انگلستان (با ۳۰۰ هزار جمعيت) نام وئوليا را از مناقصهء جمع آورى آشغال كه مبلغ اش به يك ميليارد و ۶۰۰ ميليونى مى رسيد حذف كرد. يك ماه بعد، شوراى شهردارى مالواى، سومين شهر بزرگ ايرلند توصيه كرد كه قرارداد توزيع آب را كه تا آن زمان در اختيار وئوليا بود تمديد نكنند. بازهم در آوريل گذشته، شعبهء حمل و نقل اين شركت فرانسوى يك بازار ۶۵۰ ميليون يورويى را از دست داد. در تماسى تلفنى كه با يكى از مسؤولين وئوليا گرفته شد، وى تأثير فعاليت طرفداران بايكوت را در اين مورد كم اهميت تلقى كرد و گفت: «در جريان فعاليت يك شركت، امرى عادى ست كه بازارى را از دست بدهد. در بوردو مقامات محلى فقط كوشيده اند با تأمين كنندهء ديگرى معامله كنند.» وى اعتراف كرد كه در «اسكانديناوى و انگلستان، فعاليت طرفداران بايكوت براى ما گران تمام شده است». اين اعتراف براى عمر برغوثى كه يكى از گردانندگان كارزار بايكوت عليه وئوليا است تعجب آور نيست. وى مى گويد: «از آغاز امسال، وئوليا ۷ ميليارد دلار [چهار و نه دهم ميليارد يورو] از بازار بالقوهء خود را از دست داده است. چنين نيست كه مديران وئوليا ناگهان تبديل به مديران بد شده باشند، بلكه بديهى ست كه قضيهء ترامواى بيت المقدس چهرهء اين شركت را لكه دار كرده است.
وئوليا كه مى داند اين استدلال ها چندان بردى ندارد روى تارنماى خود ستونى باز كرده است براى پاسخگويى به انتقادات. مسأله به صورت امرى عاجل درآمده است. برخى مؤسسات مالى به گردونهء كارزار بايكوت پيوسته اند مانند بانك هولندى ASN و صندوق بازنشستگى سوئد AP۷ كه يكى از مهمترين سرمايه گزاران اين كشور است. انجمن هاى جانبدار فلسطين كه به خاطر اين پيروزى هاى نخستين به شور و شوق آمده اند بر گسترهء حملات خود را افزوده اند. شركت مهندسى Egis Rail ليون (فرانسه) هدف بعدى آنها است. عمر برغوثى مى گويد: «كارزار ما با شتابى كه پيش بينى نكرده بوديم گسترش مى يابد. حال كه كشورهاى غربى ترجيح مى دهند چشمان خود را ببندند بر ما، جامعهء مدنى، است كه كارى كنيم كه اسرائيل قوانين بين المللى را رعايت كند». (نويسندهء مقاله: بنيامين بارت)

توضیحات

نوشته شده توسط اتی ين باليبار...

دسته: فلسطین

منتشر شده در 08 دی 1388

موافق ژنو،‮ ‬مخالف ديوار
اتی ين باليبار،‮ ‬آبراهام سگال،‮ ‬ماری نوئل تيبو،‮ ‬پی ير ويدال ناکه و‮ ...‬

يادداشت مترجم‮:‬
جمعيت فرانسوی‮ ‬trop c’est trop‮ ‬‮(‬ديگر از حد گذشته است‮!) ‬که آن را کسانی چون‮ »‬اتی ين باليبار‮« ‬و‮ »‬پی ير ويدال ناکه‮« ‬در دفاع از آرمان فلسطين و در راه برقراری صلحی عادلانه بين اسرائيل و فلسطين تأسيس کرده اند بيانيه ای انتشار داده‮ ‬که در لوموند‮ ‬۲۵‮ ‬فوريه‮ ‬۲۰۰۴‮ ‬چاپ شده است‮. ‬موضوع بيانيه يکی‮ »‬پروژهء توافق صلح ژنو‮« ‬است و ديگری کشيدن ديواری ظاهراً‮ ‬به بهانهء جلوگيری از نفوذ مبارزان فلسطينی به داخل اسرائيل و در واقع برای تصرف هرچه بيشتر زمين ها و زندگی را بر فلسطينی ها هرچه سخت تر کردن تا مجبور به ترک فلسطين شوند*‮. »‬توافق صلح ژنو‮« ‬به ابتکار يوسی بلين‮ ‬(Yossi Beilin)‮ ‬وزير سابق آموزش و پرورش اسرائيل در کابينهء باراک و رهبر يک سازمان دست چپی در اسرائيل از يک طرف و ياسر عبد ربه‮ ‬(Yasser Abd Rabbo)‮ ‬وزير سابق در دولت تشکيلات خودمختار فلسطين از طرف ديگر پيشنهاد شده است‮. ‬اين طرح نه پيشنهادی رسمی،‮ ‬بلکه چنان که اعلام شده از سوی‮ »‬جامعهء مدنی‮« ‬مطرح گرديد‮. ‬دربارهء اين پروژه و کارآيی آن بحث های موافق و مخالف زياد بين خود فلسطينی ها و نيز خود اسرائيلی ها درگرفت‮. ‬دولت شارون البته آن را کاملاً‮ ‬رد کرد ولی دولت فلسطين در عين آنکه تأييد نکرد،‮ ‬اما از نزديک آن را تعقيب کرد و در مراسم اعلام آن در ژنو‮ (‬که به پيشنهاد و کمک دولت سويس صورت گرفت‮) ‬برخی از شخصيت های نزديک به ياسر عرفات حضور داشتند‮.‬
به نظر ما،‮ ‬با توجه به معادلهء نابرابری که قضيهء فلسطين در آن افتاده،‮ ‬فلسطينی ها که محروم از همه چيز در برابر دشمنی برخوردار از همه چيز قرار گرفته اند،‮ ‬چاره ای جز اين ندارند که با شهامت حيرت انگيزشان در مقاومت،‮ ‬از مهم ترين دستآوردهای‮ ‬۵۰‮ ‬سال مبارزهء خود که همانا شخصيت سياسی مستقل شان،‮ ‬متبلور در سازمان آزادی بخش فلسطين،‮ ‬دفاع کنند و نگذارند که سرنوشتشان را آمريکا و اسرائيل که به اصطلاح‮ »‬جامعهء بين الملل‮« ‬خوانده می شوند،‮ ‬در‮ ‬غياب آنان تعيين کنند‮. ‬تا کنون ده ها بار امپرياليست ها خواسته اند آرمان فلسطين را به خاک بسپارند،‮ ‬هيچ يک از صدها قطعنامهء ملل متحد را که به سود فلسطين بوده به اجرا در نياورده اند،‮ ‬و به مرور زمان دارند تمام خاک فلسطين را به نفع اشغالگران می بلعند،‮ ‬رهبر اين ملت و رئيس جمهور آن را دو سال است در خانه اش زندانی کرده اند و آحاد افراد اين ملت ستمديده را در معرض انواع تحقيرهای روزمره قرار می دهند‮ ... ‬با همهء اين ها،‮ ‬امروز به برکت مبارزهء عادلانه و پيگيرانه شان بيش از هر زمان ديگر از سوی نيروهای مبارز و توده های زحمتکش در سراسر جهان حمايت می شوند‮.‬
بيانيه ای که در زير ترجمه اش را می خوانيد يکی از صدها بيانيه ای ست که در حمايت ازمقاومت فلسطين فقط در فرانسه منتشر می شود‮:‬

‮»‬ابتکار ژنو‮« ‬هم با ديوار در تضاد کامل قرار دارد و هم با اقدامات خشونت آميزی که به عمد،‮ ‬پيش از شروع ساختمان ديوار و همزمان با آن صورت گرفته و می گيرد‮: ‬هزاران خانه را در ساحل‮ ‬غربی و نوار‮ ‬غزه ويران کرده اند؛ ده ها هزار درخت زيتون را از ريشه کنده اند؛ صدها نفر را طی عمليات قتل های هدفمند کشته اند و قربانی های‮ »‬جانبی‮« ‬فراوان برجا گذاشته اند؛ جاده هايی را به کلی قطع کرده و روستاهايی را به خفقان کشانده اند‮. ‬بازکردن درهای صلح با کشيدن ديواری که افق را بر همه چيز می بندد در تقابل قرار دارد،‮ ‬همچون تقابل خيال با واقعيت و تقابل اميد با بن بست‮. ‬اما آيا بايد به خاطر اين واقعيت دردناک،‮ »‬ابتکار صلح ژنو‮« ‬را کم اهميت جلوه داد؟
بين دو نفری که مبتکر و امضا کنندهء اين پروژه هستند عدم تقارنِ‮ ‬دوگانه ای وجود دارد‮. ‬ياسر عبد ربه که به تشکيلات خود مختار فلسطين نزديک است خلقی را نمايندگی می کند که زير يوغ‮ ‬اشغال منکوب شده است،‮ ‬حال آنکه يوسی بلين که در جناح چپ حزب کار‮ (‬اپوزيسيون کنونی دولت شارون‮) ‬قرار دارد عضوی ست از جامعهء اسرائيل که طرف مسلط نزاع است‮.‬
نقاط قوت‮ - ‬و هم نقاط ضعف‮ - ‬ابتکار ژنو از اينجا ست که منشأ آن شخصيت های سياسی ای هستند که در قدرت مشارکت ندارند‮. ‬اما اين طرح توافق که به نحوی وسيع مورد حمايت نيروهای صلح طلب و شخصيت های سياسی و اعضای مؤثر در جامعهء مدنی در چند کشور اروپايی قرار گرفته در يک وضعيتِ‮ ‬منجمد شده و به بن بست افتاده شکافی پديد می آورد و در مرکز بحث و کنکاشی قرار می گيرد که حول چشم اندازهای صلح پس از دورهء شارون ـ بوش دور می زند‮. ‬از هم اکنون آنچه در کارزار انتخاباتی‮ ‬رئيس جمهوری آمريکا و نيز آنچه در جامعهء اسرائيل می گذرد امکان اين تصور را فراهم می آورد که به پس از دورهء شارون ـ بوش بينديشيم و اينکه آينده ای از نوع ديگر امکانپذير باشد‮.‬
به نظر ما بايد از ابتکار ژنو،‮ ‬مبانی و ترکيب آن جانبداری کرد،‮ ‬از محتوای آن حمايتی انتقادی نمود و برخی از تعابير مبهم آن را با احتياط پذيرفت و تدقيق نمود‮. ‬حمايت انتقادی ای که به تأييد متن در کليت آن نمی انجامد و در کنار مضامين روشن‮ (‬مثلاً‮ ‬اهداف امضا کنندگان و ساز و کارهای کنترل و مداخله جهت اجرای توافق‮) ‬بر کاستی ها و موارد مبهم انگشت می گذارد‮: ‬از جمله به رسميت شناختن مسؤوليت اسرائيل در فاجعهء فلسطينيان در‮ ‬۱۹۴۸‮ ‬و تضمين برابری حقيقی‮ ‬شهروندان يهودی و عرب اسرائيلی در حقوق شان‮.‬
از اين انتقادات گذشته،‮ ‬ما فکر می کنيم که شايسته است از ديناميسم صلح و گفتگويی که اين پروژهء توافق ترغيب می کند و بر می انگيزد بی دريغ‮ ‬حمايت شود‮. ‬کسانی هستند که به نحوی نمايشی در رسانه های گروهی از اين ابتکار پشتيبانی کردند،‮ ‬در حالی که هرچه می توانستند انجام دادند تا آن را به امری‮ ‬غير ممکن بدل سازند‮. ‬ما چنين موضع گيری های متناقض و پی در پی را جدی نمی گيريم‮.‬
اين متن که مسلماً‮ ‬به حد کمال نيست و بنا بر اين قابل ارتقاء است امروز فرصتی ست برای تأمين آينده‮. ‬اما حال را فراموش نکنيم‮. ‬ما که پشتيبان فلسطينی های تحت اشغال و ستمديده هستيم نمی توانيم اين ديوارِ‮ ‬تبعيض نژادی را بپذيريم که آنان را محبوس می کند و در تنگنا می گذارد و از فضای حياتی‮ ‬قلمرو محصورِ‮ ‬فلسطينی ها هر روز بيش از پيش می کاهد‮. ‬در عين حال ما به وضعيت اسرائيلی ها نيز که زندانی يک منطق نظامی پوچ شده اند می انديشيم،‮ ‬زيرا ديوارهای بلند و موانع الکتريکی نمی توانند از عمليات انتحاری وحشتناک جلوگيری به عمل آورند‮.‬
همانطور که‮ »‬نقشهء راه‮« ‬به سرعت رنگ باخت و پژمرد،‮ ‬اين ديوار‮ - ‬که خود واقعيتی سخت و نشانهء توهمی خطرناک و امنيت پرست است،‮ ‬می تواند‮ »‬توافق ژنو‮« ‬را به فريب و به رؤيايی باطل برای طرفداران شکست خوردهء صلح تبديل کند‮.‬
به علاوه ما فکر می کنيم که ضروری ست طرفِ‮ ‬اسرائيلی‮ ‬توافق رسماً‮ ‬ظلمی را که به ملت فلسطين وارد آمده بپذيرد،‮ ‬و اعلام نمايد که آماده است قطعنامه های سازمان ملل متحد را در بارهء اصلی که حق بازگشت آوارگان را به رسميت می شناسند به اجرا درآورد‮. ‬اينکه اين اصل چگونه پياده شود به مذاکرات صلح آينده تعلق دارد‮.‬
در لحظهء حاضر،‮ ‬ما خواستار آن ايم که يک مداخلهء بين المللی‮ ‬فوری از ساختنِ‮ ‬ديوار جلوگيری به عمل آورد و قسمت هايی را که تا کنون در شرقِ‮ ‬خطِ‮ ‬سبز ساخته شده از ميان بردارد‮. ‬از آنجا که ديوار با پروژهء ابتکاری‮ ‬ژنو در تناقض مطلق قرار دارد و در صحنهء عمل نافی‮ ‬آن است،‮ ‬کليهء کسانی که به خصوص در اروپا از اين پروژهء توافق پشتيبانی می کنند بايد در مخالفت با ساختن ديوار بسيج شوند‮. ‬فشارها و مداخله های عمومی برای متوقف کردنِ‮ ‬اين فاجعه ضروری ست،‮ ‬اما برای آنکه به صلح و آشتی فرصتی داده شود بايد طرفين نزاع که به دو طرف مذاکره برای صلح بدل شده اند به يکديگر اعتماد نمايند‮.‬
نخستين جمله ای که در مقدمهء توافق ژنو آمده اين است که طرفين تأکيد می کنند که‮ »‬مصمم اند به ده ها سال درگيری و نزاع پايان دهند تا در يک همزيستی مسالمت آميز و احترام متقابل و در امنيتی مبتنی بر صلحی عادلانه،‮ ‬پايدار و سراسری بسر برند و به يک آشتی تاريخی دست يابند‮«. ‬اگر شمار کسانی که چنين هدفی دارند به حد کافی باشد،‮ ‬اين امری ست قابل تحقق‮.‬
‮(‬ترجمه برای انديشه و پيکار‮)‬

توضیحات

نوشته شده توسط اتی ين باليبار و مادلن روبريو*

دسته: فلسطین

منتشر شده در 08 دی 1388

دولت اسرائيل،‮ ‬دلگرم از حمايت بی قيد و شرط رئيس جمهوری آمريکا که سياست اش در خاور ميانه در نوعی فرار به جلو نظامی و امپراتوری خلاصه می شود،‮ ‬وارد مرحلهء تازه ای از نقشهء خود گرديده که هدف آن درهم شکستنِ‮ ‬مقاومت فلسطين و نابود کردنِ‮ ‬هرگونه فرآيند صلح است و سرانجام آن تشکيل‮ ‬اسرائيل بزرگ؛ اسرائيلی که دربرگيرندهء نسبت کمابيش مهمی از اعرابِ‮ ‬دست نشانده و فرمانبر و بانتوستان های فلسطينی باشد‮. ‬دولت اسرائيل آشکارا حقوق بين المللی و افکار ملت های همسايه را به چالش گرفته است،‮ ‬و با اين باور که نيرويی جاودانه در اختيار دارد،‮ ‬در پراکندنِ‮ ‬تخم کينه و گستردنِ‮ ‬ويرانی و تحقير هيچ ترديدی به خود راه نمی دهد‮. ‬حال آن که در برابرش،‮ ‬تنها نيرويی که وجود دارد تشکيلات خودمختار فلسطين است که تمام قدرت را خود از او سلب کرده و به عبارت ديگر جامعه ای که آن را به فقر مبتلا کرده،‮ ‬اموالش را‮ ‬غصب نموده و آن را تک تک و اتميزه کرده است،‮ ‬اما از آنجا که اين جامعه هنوز زنده است باران ضربات را هرچه بيشتر بر او می بارد و او را به انجام عملياتی که از نوميدی بر می خيزد می کشاند‮.‬
در چنين وضعی از اپوزيسيون دمکرات آمريکا که کانديدای رياست جمهوری اش،‮ ‬در اوج گزافه گويی های انتخاباتی،‮ ‬صريحاً‮ ‬پشتيبانی خود را از سياست دولت بوش اعلام می دارد،‮ ‬چه انتظاری می توان داشت؟ بيم آن می رود که هيچ‮. ‬ظاهراً‮ ‬از چپ اسرائيل هم که‮ - ‬به استثنای گروه های کوچک شجاع‮ - ‬سياست مستعمراتی اسرائيل رادنباله روی و تأييد کرده است نمی توان هيچ انتظاری داشت‮.‬
از دولت های عرب هم شايد نتوان چندان انتظاری داشت،‮ ‬چرا که بيش از هر زمان ديگر،‮ ‬از يک سو بين افکار عمومی ملت های خود که از آن وحشت دارند و تضادهای ملی و ايدئولوژيک و منافع ديپلماتيک و مالی که می خواهند برای خود تدارک ببينند،‮ ‬و از سوی ديگر،‮ ‬وابستگی شان به حمايت آمريکا دست و پا می زنند‮. ‬در عوض،‮ ‬می توان روی شبکه های تروريستی حساب کرد که به منظور بهره برداری از موقعيت وبه وخامت کشاندنِ‮ ‬آن هرچه از دستشان بر می آيد می کنند‮.‬
شک نيست که ملل متحد قدرتی ندارد جز قدرت دولت هايی که عضو آن هستند و اغلب آنان هنوز تصميم ندارند وتوی آمريکا در شورای امنيت را همچون مانعی از پيش پا بردارند و دست کم اجرای قطعنامه های خود را محترم بشمارند‮. ‬با وجود اين،‮ ‬واقعيت اين است که ملل متحد پس از پذيرش حملهء آمريکا به عراق که بدون اجازهء بين المللی صورت گرفت و عدم تقارن مطلق و سياست يک بام و دو هوايی که در اجرای تصميمات شان وجود دارد،‮ ‬هيچ مفری برای خود باقی نگذارده اند‮. ‬اگر ملل متحد مجدداً‮ ‬حق فلسطينی ها را در تعيين سرنوشت خويش تأکيد نکند و بالاخره پس از انتظار طولانی،‮ ‬قتل های هدفمند،‮ ‬کشيدن ديوار و الحاق عملی‮ ‬ساحل‮ ‬غربی به اسرائيل را به نحوی مؤثر محکوم نکند و بر ضرورت خروج کامل اسرائيل از سرزمين های اشغالی و بر اجرای طرح حمايت از مردم فلسطين پای نفشارد،‮ ‬هرگونه فرصتی برای اعادهء حيثيت به اين نهادِ‮ ‬بين المللی به احتمال قريب به يقين از دست خواهد رفت‮.‬
ملت های اروپايی همچنان تاوان‮ ‬غفلت زدگی و شانه خالی کردن خود از بار مسؤوليت و وجدان را می پردازند‮. ‬آن ها پس از آنکه به درجات متفاوت،‮ ‬در نابودی يهوديان در جريان جنگ دوم جهانی شرکت ورزيدند و مستعمره کردن فلسطين را‮ »‬ناديده انگاشتند‮«‬،‮ ‬امروز‮ - ‬به رغم ادعای به رسميت شناختنِ‮ ‬حق موجوديت و حاکميت خلق فلسطين‮ - ‬خود را آماده می کنند که اين خلق را قربانی کنند،‮ ‬چون به درستی نمی توانند بين يهود ستيزی و انتقاد از سياست اسرائيل فرق بگذارند،‮ ‬چون نمی خواهند روابط خود را با جهان عرب و اسلام بازسازی کنند و فضائی اروپا ـ مديترانه ای بر پايه های عدالت و برابری بنا کنند،‮ ‬چون قادر نيستند در برابرِ‮ ‬هژمونی نظامی و باجگيری‮ ‬اقتصادی ايالات متحده مقاومت کنند‮. ‬چون در چارچوب اتحاديهء اروپا جويای چيزی جز منافع صنفی و بوروکراتيک خود نيستند و برای ابداع سياستی جهانی که در خدمت حق و عدالت باشد نمی کوشند‮.‬
باری،‮ ‬فاجعه بسيار نزديک است‮. ‬خلق لگدمال شدهء فلسطين بهای آن را پرداخته و خواهد پرداخت‮. ‬عواقب سوء اين امر به گونه ای پايان ناپذير در عرصهء روابط بين المللی و امنيت همگانی و وجدان بشری احساس می گردد‮. ‬اما اين را نمی شود ناشی از نبودِ‮ ‬هشدارها و دلايل و شواهد و اعلام خطرها دانست‮. ‬ما به نوبهء خود ازاين خسته نخواهيم شد که هشدار دهيم و قبل از هرچيز از دولت فرانسه که صاحب قدرت است و خود را کشوری مديترانه ای می داند و عضو شورای امنيت است می خواهيم که هرچه در امکان دارد به کار گيرد و مانع از آن شود که جنايت به هدف خود برسد‮.‬

از لوموند‮ ‬۲۸‮ ‬آوريل‮ ‬۲۰۰۴،‮ ‬ترجمه برای انديشه و پيکار

‮----------------------------‬
*‮ ‬اتی ين باليبار(Etienne Balibar)،‮ ‬فيلسوف و استاد دانشگاه و صاحب تأليفات فراوان در مسائل تئوريک مارکسيستی و عموماً‮ ‬چپ‮. ‬برخی مقالات او را روی اين سايت می يابيد‮.‬
خانم مادلن روبريو (Madeleine Rebérioux)،‮ ‬مورخ و رئيس انجمن‮ »‬ديگر از حد گذشته است‮!« ‬(Trop c’est trop)‮ ‬که برای پشتيبانی از حقوق مردم فلسطين تأسيس شده است‮.‬

توضیحات

نوشته شده توسط Super User

دسته: فلسطین

منتشر شده در 08 دی 1388

 

اخبار كشتار مستمر مردم فلسطین‮ (‬در آخرین حملهء‭ ‬رفح‮ ۶۱ ‮ ‬نفر‮) ‬و تخریب خانه ها‮ (‬۱۷۵۰‮ ‬خانه كاملاً‮ ‬ویران‮) ‬و نابودی همهء مظاهر زندگی در این سرزمین‮ (‬از جمله‮ ‬۴‮ ‬هزار هكتار زمین كشاورزی‮)‬،‮ ‬فریاد وجدان های بیدار را در سراسرِ‮ ‬جهان بلند كرده است‮. ‬سازمان عفو بین المللی،‮ ‬مؤسسات حقوق بشر،‮ ‬وجدان های آزاده در خودِ‮ ‬اسرائیل،‮ ‬از جمله سربازان و افسران نافرمان‮ (‬كه تعدادشان حدود‮ ‬۱۶۰۰‮ ‬نفر است‮)‬،‮ ‬توده های خشمگین تظاهر كننده در سراسرِ‮ ‬كشورها همه از جنایات جنگی و ضد بشری سخن می گویند‮. ‬دیگر به بركت ادامهء مقاومت،‮ ‬طلسمها شكسته است و حتی یوسف لاپید،‮ ‬وزیر دادگستری دولت شارون،‮ ‬هم از دیدنِ‮ ‬عكس ویرانه های رفح به یاد جنایات نازی ها می افتد‮.‬
اسرائیل با پشتیبانىِ‮ ‬بی قید و شرطِ‮ ‬آمریكا،‮ ‬پس از‮ ‬۳۷‮ ‬سال اشغالِ‮ ‬ساحل‮ ‬غربی و‮ ‬غزه و بیت المقدس شرقی و زیرپا گذاردن كلیهء قطعنامه های ملل متحد راجع به فلسطین،‮ ‬حتی آنها كه خودش امضا كرده‮ (‬قطعنامهء‮ ‬۱۹۴‮: ‬حق بازگشت آوارگان‮)‬،‮ ‬هیچ حدی را در طرد ملت و نابودی میهن فلسطینی ها رعایت نمی كند و همهء جهانیان را به سخره می گیرد‮. ‬فلسطینی ها در راه صلح با دشمنِ‮ ‬اشغالگر شان حاضر شده اند از‮ ‬۷۸‮ ‬درصد از فلسطین تاریخی به نفع صلح صرف نظر كنند و دولت اسرائیل را در آنجا به رسمیت بشناسند تا در‮ ‬۲۲‮ ‬درصد باقی مانده كه در سال‮ ‬۱۹۶۷‮ ‬اشغال شده دولتی برای خود برپا كنند و بتوانند مثل هر ملت و انسان دیگری از حقی،‮ ‬حیثیتی و احترامی برخوردار باشند؛ اما اسرائیل با كشیدن دیواری‮ ‬۶۰۰‮ ‬كیلومتری نصف همین قسمت را نیز می بلعد و هر لحظه به بهانه ای به نابودی هر طرح صلح می پردازد‮. ‬مدافعان تجاوزِ‮ ‬اسرائیل كه خود را‮ »‬جامعهء بین المللی‮« ‬می خوانند بین اشغالگر و اشغال شده علامت تساوی می گذارند و مقاومت دربرابر اشغال و تروریسم دولتی را تروریسم می نامند تا اشغال را توجیه كنند و هر انتقادی از سیاست تجاوزكارانهء شارون را یهودستیزی لقب می دهند تا فریاد اعتراض را در گلوها خفه كنند‮. ‬آن ها بین طرفی كه مسلح به پیشرفته ترین سلاح های كشتار جمعی ست و طرف دیگر كه جز پرتاب سنگ و قربانی كردنِ‮ ‬خویش وسیله ای برای مقاومت مشروع و قانونی خود ندارد،‮ ‬بین اسرائیل كه یكی از دو قدرت تعیین كنندهء جهان است و فلسطین كه رئیس منتخب اش،‮ ‬یاسر عرفات،‮ ‬دو سال است در محاصره و زندان بسر می برد،‮ ‬فرقی قائل نیستند و بوش همچنان از حق اسرائیل برای دفاع از خود سخن می گوید‮. ‬اگر یك دهمِ‮ ‬آنچه را كه اسرائیل تا كنون مرتكب شده كشور دیگری در دنیا كرده بود چه بسا بارها خاكش را به توبره كشیده بودند،‮ ‬اما این‮ »‬جامعهء بین المللی‮«‬،‮ ‬این شریك جرم اسرائیل،‮ ‬در حرف،‮ ‬جنایات اسرائیل را محكوم می كند ولی در عمل،‮ ‬به اشكال گوناگون از آن حمایت می نماید‮. ‬اتحادیهء اروپا شریكِ‮ ‬اولِ‮ ‬تجارت و قراردادهای دوجانبهء اسرائیل است‮. ‬برخلاف توصیهء پارلمان اروپا دائر بر تعلیق روابط دوجانبهء اروپا با این كشور،‮ ‬شورای اتحادیه در آوریل گذشته این روابط را نه تنها معلق نكرد،‮ ‬بلكه تمدید نمود‮. ‬این حمایت همه جانبه و شراكت در جرم از سوی‮ »‬جامعهء بین المللی‮« ‬باعث شده كه اسرائیل در معافیت كامل از هر كیفری،‮ ‬به انكار حقوق فلسطینی ها بپردازد و سیاست نژادپرستانهء خود را تا حد طرد و‮ »‬اعدام یك ملت‮« ‬در قرن بیست و یكم خودسرانه به پیش برد‮. ‬اسرائیل باید مانند آفریقای جنوبی بایكوت شود‮.‬
ما ایرانیان مخالف رژیم جمهوری اسلامی كه به خاطرِ‮ ‬پایبندی مان به اصول دموكراسی و آزادی و عدالت اجتماعی ناگزیر به تبعید یا اقامت در خارج شده ایم،‮ ‬اوضاع تأسف بار كنونی،‮ ‬به ویژه در فلسطین و عراق،‮ ‬را با نگرانىِ‮ ‬تمام دنبال می كنیم‮. ‬خودبینىِ‮ ‬كورِ‮ ‬زمامداران آمریكا و اسرائیل و همدستان گوناگون شان كه توحش را به جای تمدن نشانده اند،‮ ‬آیندهء بشریت را تهدید می كند‮. ‬نابودی فلسطین نه تنها فاجعهء نابودی یك ملت بلكه تهدید به نابودی كل بشریت است‮. ‬ما نیز از برآمد این موج‮ »‬توحش مدرن‮« ‬فریاد بر می آوریم‮. ‬سكوت چیزی جز شركت در این جرم نیست‮. ‬ما جنایات آمریكا و اسرائیل از جمله اشغال فلسطین و عراق را محكوم كرده،‮ ‬به مقاومت مردم این دو كشور ارج می نهیم‮.‬
ملت فلسطین را هزار بار دفن كرده اند ولی او هرگز نمرده است‮. ‬گویی به نمایندگی از دیگر ملت ها نیز هست كه با استعمار و امپریالیسم و اشغال می رزمد‮. ‬مصاف بین فلسطین و اسرائیل ما را به یاد جمهوری اسپانیا می اندازد و ضرورت وجود بریگادهای انترناسیونال كه به یاری آن شتافتند‮. ‬هرگونه حمایت از حق طلبی مردم فلسطین و عراق دربرابر تهاجم ارتجاع و توحش وظیفه ای انسانی و سیاسی ست‮.‬
۲۷‮ ‬مه‮ ‬۲۰۰۴
امضاءها‮:‬‮ ‬روزبه آبادان،‮ ‬رضا آبادی،‮ ‬یوسف آبخون،‮ ‬هادی آبكناری،‮ ‬سعید آرمان،‮ ‬علی آزاد،‮ ‬محمود آزاد،‮ ‬پیران آزاد،‮ ‬سارا آزاد،‮ ‬محمد آزادگر،‮ ‬حمید آزادی،‮ ‬نعمت آزرم،‮ ‬حمید آشنا،‮ ‬روناك آشناگر،‮ ‬سالار آشناگر،‮ ‬ابراهیم آوخ،‮ ‬خسرو آهنگر،‮ ‬شكوفه ابراهیم زاده،‮ ‬باقر ابراهیم زاده،‮ ‬جعفر ابراهیم زاده،‮ ‬ناهید ابراهیم زاده،‮ ‬شیلان ابراهیمی،‮ ‬ابراهیم ابراهیمی،‮ ‬منصور احمد نژاد،‮ ‬رضا احمدی،‮ ‬ارسطو احمدی،‮ ‬هلمت احمدیان،‮ ‬حسین اخوان توحیدی،‮ ‬ناصر اخوان،‮ ‬داریوش ارجمندی،‮ ‬همایون اردلان،‮ ‬بهروز ارژنگ،‮ ‬زهره ارشادی،‮ ‬فروغ‮ ‬اسدپور،‮ ‬جواد اسكویی،‮ ‬علی اشرفی،‮ ‬پروین اشرفی،‮ ‬امیر اصغری نیا،‮ ‬وحید اصغری حصاركی،‮ ‬محمد علی اصفهانی،‮ ‬یاور اعتماد،‮ ‬اكبر اغراقی،‮ ‬منصور افروخته،‮ ‬سعید افشار،‮ ‬مرتضی افشاری،‮ ‬منصور افشاری،‮ ‬عادل الله مرادی،‮ ‬آرش امجدی،‮ ‬بهروز امیدی لاهیجانی،‮ ‬جعفر امین زاده،‮ ‬سلیمان امین زاده،‮ ‬رشید امین زاده،‮ ‬علی امینی،‮ ‬صادق امینیان،‮ ‬صدرالله اندواری،‮ ‬هوشنگ انصاری،‮ ‬سیامك انصاری،‮ ‬رسول انصاری،‮ ‬شعله ایرانی،‮ ‬اصغر ایزدی،‮ ‬مسعود بابازاده،‮ ‬مهرداد بابالویی،‮ ‬پوران بازرگان،‮ ‬رضا باستانی،‮ ‬جواد براك،‮ ‬ارژنگ بامشاد،‮ ‬مسعود بحرینی،‮ ‬منیره برادران،‮ ‬شهاب برهان،‮ ‬فرهاد بشارت،‮ ‬مرضیه بقایی،‮ ‬پتی بلوچ،‮ ‬رخشنده بلوری،‮ ‬نرگس بهار،‮ ‬سوسن بهار،‮ ‬پانته آ بهرامی،‮ ‬شهناز بیات،‮ ‬سهیلا بیك زاده،‮ ‬یونس پارسا بناب،‮ ‬رضا پایا،‮ ‬ناصر پایدار،‮ ‬حمید پورقاسمی،‮ ‬مصطفی پورسنگری،‮ ‬احمد پوری،‮ ‬حسن پویا،‮ ‬فرامرز پویا،‮ ‬یوسف پویا،‮ ‬مینا پویا،‮ ‬علی پیشگاه،‮ ‬ز‮. ‬تأثریان،‮ ‬فریبا ثابت،‮ ‬فریده ثابتی،‮ ‬تراب ثالث،‮ ‬مجید تمجیدی،‮ ‬حسین توسلی،‮ ‬علی توكلی،‮ ‬نصرت تیمور زاده،‮ ‬فرزاد جاسمی،‮ ‬علی جالینوسی،‮ ‬میهن جزنی،‮ ‬ناهید جعفرپور،‮ ‬پگاه جعفری،‮ ‬مهری جعفری،‮ ‬علی جلال،‮ ‬عیسی جمشیدی،‮ ‬جواد جوادی،‮ ‬بیژن جوادیان پور،‮ ‬حسین جوادزاده،‮ ‬مهناز جوان خوشدل،‮ ‬سیامك جهانبخش،‮ ‬جلال جهانی،‮ ‬عثمان جهانی،‮ ‬حیدر جهانگیری،‮ ‬رامین جوان،‮ ‬امیر جواهری لنگرودی،‮ ‬هادی جواهری لنگرودی،‮ ‬جواد جواهری،‮ ‬پرویز جواهری،‮ ‬ناصر جوهری،‮ ‬سهیلا جیگاره ای،‮ ‬نرگس جیلانی،‮ ‬اصغر جیلو،‮ ‬رضا چیت ساز،‮ ‬علی اصغر حاج سید جوادی،‮ ‬كریم حاجی رسولی،‮ ‬مهناز حاجی فرج،‮ ‬صدیقه حایری‮ (‬مادر سلاحی ها‮)‬،‮ ‬امید حبیب نیا،‮ ‬رضا حبیبی،‮ ‬حسن حسام،‮ ‬امیر حسن پور،‮ ‬آوین حسن پور،‮ ‬آشتی حسینی،‮ ‬گلاویژ حسینی،‮ ‬رخشنده حسین پور،‮ ‬لاله حسین پور،‮ ‬محمد حسیبی،‮ ‬زین العابدین حقانی،‮ ‬تراب حق شناس،‮ ‬مینو حمیلی،‮ ‬ایرج حیدری،‮ ‬عثمان حیدری،‮ ‬شهین حیدری،‮ ‬اردشیر حیدری،‮ ‬اقبال خاتمی،‮ ‬محمد رضا خادمی،‮ ‬محمد خاكی،‮ ‬اكبر خباز،‮ ‬هژار خزری،‮ ‬منصور خالدی،‮ ‬صادق خرم،‮ ‬شمسی خرمی،‮ ‬دانش خسروشاهی،‮ ‬رامش خسروشاهی،‮ ‬رؤیا خسروشاهی،‮ ‬رامین خسروشاهی،‮ ‬آرش خسروشاهی،‮ ‬آزاده خسروشاهی،‮ ‬یدالله خسروشاهی،‮ ‬احمد خورشیدی،‮ ‬بیژن خوزستانی،‮ ‬غلام خیابانی،‮ ‬شهریار دادور،‮ ‬حمید دادیزاده،‮ ‬یوسف دانش،‮ ‬موسی دانشفر،‮ ‬یحیی داوان داری،‮ ‬اصغر داوری،‮ ‬بهروز داوری،‮ ‬آفاق داوودی،‮ ‬خسرو داوودی،‮ ‬فریبرز داوودی،‮ ‬علی دماوندی،‮ ‬شهین دهقانی،‮ ‬منصور دیانت،‮ ‬سوران ذكی،‮ ‬فیروزه راد،‮ ‬منوچهر رادین،‮ ‬فریده رازی،‮ ‬بهرام رحمانی،‮ ‬ایوب رحمانی،‮ ‬ابراهیم رحمانیان،‮ ‬خالد رحیمی،‮ ‬اسماعیل رزازی،‮ ‬بیژن رستگار،‮ ‬گلاویژ رستمی،‮ ‬ماریا رشیدی،‮ ‬عیسی رضائی،‮ ‬فرهمند ركنی‮ (‬اخوی‮)‬،‮ ‬محمود رستگار،‮ ‬فاطمه رمضانی،‮ ‬عثمان رمضانی،‮ ‬كاوه رمضانی،‮ ‬رفعت رنجبران،‮ ‬نجف روحی،‮ ‬گلنار روحی،‮ ‬تقی روزبه،‮ ‬حبیب ریاحی،‮ ‬تقی ریاحی،‮ ‬بهرنگ ریاحی،‮ ‬نیكولا ریاحی،‮ ‬پروین ریاحی،‮ ‬پروانه ریاحی،‮ ‬حسین زارع،‮ ‬آریز زراعی،‮ ‬عباس زرندی،‮ ‬محسن زرگر،‮ ‬جلیل زنجانی،‮ ‬سبحان سالاری شهربابكی،‮ ‬سعید سالك،‮ ‬سعید سامانی،‮ ‬حبیب ساعی،‮ ‬مهدی سامع،‮ ‬مجید سپاسی،‮ ‬رضا سپیدرودی،‮ ‬زهره ستوده،‮ ‬شهزاد سرمدی،‮ ‬نیما سعدآبادی،‮ ‬صفر سعد،‮ ‬حسین سعدی،‮ ‬علی سعیدی،‮ ‬فاطمه سعیدی‮ (‬مادر شایگان‮)‬،‮ ‬بیژن سعیدپور،‮ ‬مهری سلاحی،‮ ‬پروانه سلطانی،‮ ‬منصور سلطانی،‮ ‬منوچهر سلطانیان،‮ ‬هدایت سلطان زاده،‮ ‬اسعد سلیمی،‮ ‬نیاز سلیمی،‮ ‬علی اكبر سوری،‮ ‬آلبرت سهرابیان،‮ ‬بهمن سیاوشان،‮ ‬بهروز سیمایی،‮ ‬نصرالله شادمهر،‮ ‬محمد رضا شالگونی،‮ ‬جلال شالگونی،‮ ‬علی اكبر شالگونی،‮ ‬مزدك شالگونی،‮ ‬آلان شاملو،‮ ‬داود شاه نشین،‮ ‬سعید شجاعی،‮ ‬حسین شراحی،‮ ‬فرشید شكری،‮ ‬پروین شكوری،‮ ‬پروین شكوهی،‮ ‬آزاده شكوهی،‮ ‬شهاب شكوهی،‮ ‬پرویز شكیبا،‮ ‬داود شمسایی،‮ ‬احمد شندره،‮ ‬ح‮. ‬شهرام،‮ ‬ژیلا شهسواری،‮ ‬آذر شیبانی،‮ ‬محسن شیخ لی،‮ ‬علی رضا شیرمباركی،‮ ‬عیسی صفا،‮ ‬هاشم صداقت،‮ ‬داوود صدقی،‮ ‬مسعود صدیقی،‮ ‬بدری صفوی،‮ ‬بیتا صفری،‮ ‬نادر صمدی،‮ ‬مهدی ضمیری،‮ ‬هوشمند ضیائی،‮ ‬رضا طالبی،‮ ‬مجتبی طالقانی،‮ ‬بابك طاهری،‮ ‬علی طاهری،‮ ‬میترا طاهری،‮ ‬ناصر طاهری،‮ ‬بهروز عارفی،‮ ‬عباس عاقلی زاده،‮ ‬شمسی عباسی،‮ ‬جمیله عبداللهی،‮ ‬علی عبدی،‮ ‬جواد عرفانی،‮ ‬رحیم عزیزپور،‮ ‬حسن عزیزی،‮ ‬حمید عطائی،‮ ‬آرزو عظیمی،‮ ‬آرمان عظیمی،‮ ‬اردشیر عظیمی،‮ ‬توفیق عظیمی،‮ ‬مسعود عظیمی،‮ ‬رضا علامه زاده،هردوك علی،‮ ‬بابك عماد،‮ ‬مجتبی عمیدی فرد،‮ ‬محسن‮ ‬غبرایی لنگرودی،‮ ‬حسین‮ ‬غبرایی لنگرودی،‮ ‬احمد‮ ‬غلامیان،‮ ‬سحر‮ ‬غمیان،‮ ‬علی فتحی،‮ ‬ستار فتحی،‮ ‬كاظم فخاران،‮ ‬سودابه فراز،‮ ‬بهروز فراهانی،‮ ‬علی فرجی،‮ ‬م‮. ‬ع‮. ‬فرزانه،‮ ‬علی فرقانی،‮ ‬شكر فلاح،‮ ‬هادی فهیمی فر،‮ ‬علی فیاض،‮ ‬سیامك فیضی،‮ ‬رسول قادری،‮ ‬پروانه قاسمی،‮ ‬سروژ قازاریان،‮ ‬جواد قاسم زاده،‮ ‬حسین قاضی،‮ ‬محسن قبادی،‮ ‬محمد قدری،‮ ‬بهرام قدیمی،‮ ‬منصور قربانی،‮ ‬پرویز قلیچ خانی،‮ ‬فرخ قهرمانی،‮ ‬پدرام قهرمانی،‮ ‬اسماعیل قهرمانی،‮ ‬جمیله كاتب فر،‮ ‬جمشید كارگر،‮ ‬سلیمان كاشانی،‮ ‬بهزاد كاظمی،‮ ‬حسن كاكاوندی،‮ ‬مرتضی كاویان،‮ ‬مسعود حجت كراییان،‮ ‬مجید كرباسی،‮ ‬كاوه كرد،‮ ‬نرگس كرمانشاهی،‮ ‬حیدر كریم،‮ ‬مینا كریم،‮ ‬صالح كریمی،‮ ‬هوشنگ كشاورز صدر،‮ ‬آرش كمانگر،‮ ‬اختر كمانگر،‮ ‬محمد كمالی،‮ ‬مهین كوشا،‮ ‬محسن كیا،‮ ‬صالح كیفی،‮ ‬اعظم كی ور،‮ ‬علی رضا كی ور،‮ ‬ناصر كی ور،‮ ‬روبن ماكاریان،‮ ‬مهدی كوهستانی،‮ ‬مهدی كیا،‮ ‬علی گلباغی،‮ ‬مناف گزنی،‮ ‬مناف گنجی،‮ ‬منصور گودرزی،‮ ‬پیام لطفی،‮ ‬داوود مانی،‮ ‬حشمت محسنی،‮ ‬گلاویژ محمد زاده،‮ ‬پویا محمدی،‮ ‬سارا محمود،‮ ‬گلاویژ محمودزاده،‮ ‬نجم الدین محمود زاده،‮ ‬مرتضی محیط،‮ ‬المیرا مرادی،‮ ‬مهدی مرادپور،‮ ‬شیرین مرادی،‮ ‬ب‮. ‬مرحله،‮ ‬عرفان مروتجو،‮ ‬احمد مزارعی،‮ ‬زمان مسعودی،‮ ‬عباس مسعودی،‮ ‬زهرا مسعودی،‮ ‬حسین مشرف،‮ ‬محبوبه مشكین،‮ ‬نجم الدین محمودزاده،‮ ‬یعقوب مشتاق،‮ ‬عباس مشكینی،‮ ‬رضا مقدم،‮ ‬سیما مقدم،‮ ‬شهاب الدین مقدم،‮ ‬پروانه مقدم،‮ ‬فرزاد مكوَندی،‮ ‬محسن ملائی،‮ ‬كمال ملك،‮ ‬هرمز ملك،‮ ‬كریم منیری،‮ ‬خلیفه موسوی،‮ ‬نجمه موسوی،‮ ‬حمید موسوی اصل،‮ ‬عباس مومن زاده،‮ ‬نوید مؤمن زاده،‮ ‬مرضیه مؤمن زاده،‮ ‬سودابهء مهاجر،‮ ‬تراب مهرابی گیلانی،‮ ‬اردشیر مهرداد،‮ ‬سیامك مؤید زاده،‮ ‬گیتی میری،‮ ‬یاسمین میظر،‮ ‬سهیلا ناجی،‮ ‬مصطفی ناصر،‮ ‬رحمان نجات،‮ ‬جواد نجابت،‮ ‬جمیله ندایی،‮ ‬حمیلا نیسكیلی،‮ ‬حسین نظری،‮ ‬مجتبی نظری،‮ ‬كوكب نظری،‮ ‬مسعود نظری،‮ ‬پوران نظمی،‮ ‬آیدا نعمتی،‮ ‬شهین نوائی،‮ ‬احمد نوین،‮ ‬حسین نقی پور،‮ ‬حمید نوبری،‮ ‬نادر نوری زاده،‮ ‬صمد نوید،‮ ‬سهیلا نیك نژاد،‮ ‬احمد نیكو بین،‮ ‬ش‮. ‬والامنش،‮ ‬ادیب وطن دوست،‮ ‬خلیل ورمزیاری،‮ ‬سیامك وطن آبادی،‮ ‬تقی هاشمی نژاد،‮ ‬بیژن هدایت،‮ ‬ویدا هوشیار،‮ ‬نادر وفائی،‮ ‬روزبه وین،‮ ‬كامران هاشمی،‮ ‬سهیلا هرجبی،‮ ‬بابك یحیوی،‮ ‬بابك یزدی،‮ ‬فرزین یكتا‮.‬
‮براى تماس‮:
‬این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید