شتاب در نوشتن و تحريف تاريخ
بهروز جليليان
behrouzan@gmail.com
"درسازمان پيکار نيز ترور و ترور شخصيت رواج داشت. قتل فجيع
"شريف واقفی" و ترور نافرجام "صمديه لباف" نمونه
اند. جزييات قتل "محمد يقينی" که گفته شده است در شکنجه
و قتل رفيق ديگرسازمانی اش (حميد) دست داشته است، و يا قتل "علی
ميرزا جعفر الله" و "جواد سعيدی" که ادعا شده است
که به دست يا دستور تقی شهرام انجام شده هنوز ناروشن اند."
اين چند خطی است که آقای مسعود نقره کار در مقاله خود با عنوان-
با ياد منوچهر هليل رودی درس هايی از ترور و ترور شخصيت "درون
تشکيلاتی"، در جنبش چپ ايران- در سايت اخبار روز در آدينه ٨
دی ۱٣٨۵ - ۲۹ دسامبر ۲۰۰۶، منتشر کرده که البته بيشترين مطلب آن
در رابطه با عنوان مقاله به سازمان چريک های فدايی خلق ايران و منسوبين
به آن قرار دارد. آقای نقره کار پزشک می باشند و با مسائل علمی و
تحقيق سر و کار داشته اند و همچنين تا به حال چندين کتاب و از جمله
مجموعه تحقيقی "بخشی از تاريخ جنبش روشنفکری ايران" را
نيز منتشر کرده اند، در همين چند خط نشان از کم آگاهی و بی اهميتی
برای تحقيق دقيق و به سرانجام رساندن يک اثر را نشان می دهند. برای
چند خط بالا به دو منبع – الف: تراب حق شناس، آرش (پاريس) شماره
۷۹ آبان ماه سال ۱٣٨۰ و ب: "تقی شهرام تيرباران شد"، ايرانشهر،
شماره ۱٨ (دوره دوم) سوم مرداد ماه سال ۱٣۵۹- اشاره می کنند، که
هر دو کم ارتباط با متن می باشند.
در "سازمان پيکار در راه آزادی طبقه کارگر"، که در آذر
ماه ۱۳۵۷، با اين نام اعلام موجوديت کرد، هيچ کدام از ترور ها و
قتل های عنوان شده، روی نداده بود. اساسا يکی ازدلايل موجوديت سازمان
پيکار همانگونه که در اطلاعيه مهر ۱۳۵۷، و همچنين کتاب، "تحليلی
بر تغيير و تحولات درون سازمان مجاهدين خلق ايران ۵۴-۱۳۵۲، در فروردين
ماه ۱۳۵۸ منتشر شد، بر رد و انتقاد بر آن قتل ها و ترور های درون
سازمانی بود. برای اولين بار که هيچ کدام از سازمان های سياسی ايران
در آن زمان بدان گونه عمل نکرده بودند، سازمان مجاهدين خلق ايران
(بخش منشعب) که کمی بعد تر اکثريت آنان به "سازمان پيکار در
راه آزادی طبقه کارگر" تغيير نام داد و اعلام موجوديت کرد،
به افشای نام افرادی پرداخت که در درون سازمان و بدستور رهبری وقت
آن به قتل رسيدند. در اين اطلاعيه، به انتقاد از اين عمل ها پرداخته
و از اين افراد اعاده حيثيت کردند. اگر اين اطلاعيه رسمی هيچگاه
منتشر نمی شد، کمتر کسی می توانست به صحت آنها گواهی دهد. در بخشی
از اين اعلاميه که به مورد قتل ها پرداخته چنين آمده است:
"در بارهء اعدامها: در ارتباط با نگرش غير طبقاتی و غير مارکسيستی
ما به نيروهای مذهبی و هم چنين گرايشات سلطه طلبانه و چپ روانه سازمان،
عده ای از رفقای سازمانی که در جريان تحول ايدئولوژيک، حاضر به پذيرش
مارکسيسم نشده و در صدد تشکل گروهی خويش بودند، از سوی رهبری، بعنوان
خائن و توطئه گر، اعدام شدند. ما ضمن اينکه «اعدام» را بمثابه يک
سياست و شيوه عمومی، در برخورد با تضادهای درون سازمانی و اختلافات
ايدئولوژيک، محکوم می کنيم، اعدام اين رفقا را توسط رهبری سازمان،
اقدامی ضد انقلابی ارزيابی کرده و آنرا توطئه گرانه و تروريستی ميدانيم.
بدين ترتيب، اطلاق «خائن» و «توطئه گر» و «اپورتونيست» را به رفقای
شهيد «مجيد شريف واقفی»، «مرتضی صمديه لباف» و «محمد يقينی» نادرست
دانسته و آنها را جزو شهدای انقلابی، محسوب ميداريم.
لازم بتذکر است که، دو تن ديگر بنامهای «علی ميرزا جعفر علاف» و
«جواد سعيدی» در سازمان اعدام شده اند. اعدام آنها در اين رابطه
بوده است که آنها در صدد آن بودند که خود را به رژيم معرفی نموده
و نتيجتاً اطلاعات خويش را در اختيار او قرار دهند. گو اينکه تزلزل،
وادادگی و سقوط خود اين افراد، نقش درجه اول را در دست کشيدن آنها
از مبارزه و تسليم به دشمن داشته است و با وجودی که اطلاعات آنها
می توانسته ضربات مشخصی بر سازمان وارد نمايد، در عين حال اين اعدامها
نيز جدای از مسائل، تضادها و تناقضات سازمانی مشی چريکی و ديدگاههای
آن نسبت به ادامه کاری و تحکيم تشکيلاتی آن نبوده و از ملزومات اين
مشی محسوب می شوند. در همين رابطه، ما انتقاد به اين موارد اعدام
را بخصوص در رابطه مستقيم با مشی چريکی و ملزومات آن قابل توضيح
ميدانيم."
در اين چند خط که آقای نويسنده، به صرف سياه کردن کاغذ بدان پرداخته،
چندين اشتباه ديگر نيز وجود دارد، که موجب تاسف از ناآگاهی چنين
محققينی با اين همه بی مسئوليتی است. يکی از افراد کشته شده، در
متن آقای نقره کار، "علی ميرزا جعفر الله"، آورده شده
است، که نام درست آن، "علی ميرزا جعفر علاف" است که وی
برادر همسر محمد تقی شهرام، شهيد "فاطمه ميرزا جعفر علاف"
بود. علت ترور وی بريدن از مبارزه و تهديد به تحويل خود به ساواک
عنوان شد، برادر وی اصغر ميرزا جعفر علاف، خود را به پليس معرفی
کرد و در بهار ۱۳۵۷ در يک شو تلويزيونی به ستايش رژيم شاه و بد گويی
از سازمان مجاهدين خلق پرداخت، و حتی رژيم جمهوری اسلامی از وی به
عنوان شاهد در بی دادگاه "محمد تقی شهرام" در تابستان
۱۳۵۹، استفاده کرد. "جواد سعيدی" که نام کامل وی "جواد
سعيدی يزدی" بود نيز در پاييز سال ۱۳۵۲، و در دورانی که سازمان
مجاهدين هنوز مسلمان بود و تغيير ايدئولوژی به مارکسيسم در سال ۱۳۵۴،
نداده بود، به قتل رسيد. وی با تصميم شهدا رضا رضايی، مجيد شريف
واقفی و بهرام آرام که مرکزيت سازمان را در آن زمان تشکيل می دادند
به مرگ محکوم شده بود. علت اين تصميم نيز تهديد جواد سعيدی به تحويل
خود به پليس اعلام شده است و حتی سازمان مجاهدين خلق ايران در پس
از انقلاب هم بنا بر درخواست خانواده وی حاضر به اعاده حيثيت از
وی نشدند.
قتل، شهيد محمد يقينی، متاسفانه نه بخاطر دلاليل بالا، بلکه صرفا
بديل رقابت تشکيلاتی بود. شهيد محمد يقينی پس از تغيير ايدئولوژی
سازمان مجاهدين خلق ايران به مارکسيسم، همچنان در اين سازمان به
فعاليت پرداخت. در پاييز سال ۱۳۵۵، پس از اينکه سازمان به يک تخلف
تشکيلاتی از سوی وی پی برد، و همچنين مخالفت های وی با رهبری سلطه
طلب سازمان، در پی چند جلسه مرکزيت به مرگ محکوم شد و توسط "حسين
سياه کلاه" در خانه تکنيکی سازمان در شرق تهران انجام شد. حسين
سياه کلاه با نام مستعار کاظم در اواخر همين سال به اتفاق دو نفر
ديگر از سازمان گريختند.
بايستی توجه داشت که تمام اين اطلاعات، با جزييات کمتر در نوشته
های رسمی "سازمان مجاهدين خلق ايران (م.ل)"، و همچنين
سازمان پيکار در راه آزادی طبقه کارگر آمده و به هيچ وجه آن گونه
که آقای مسعود نقره کار نوشته "هنوز نا روشن" نيست. سازمان
پيکار همواره مخالف سکتاريسم و جزميت تشکيلاتی بوده و هميشه مشوق
مبارزه ايدئولوژيک بود. بخاطر پايداری بر اين اصل، در بحران درونی
در سال ۱۳۶۰ و در پی مبارزه ايدئولوژيک و همچنين ضربات رژيم به خاموشی
گراييد. متاسفانه آقای نويسنده به خود زحمت نداده که در اسناد و
مدارکی که در اروپا و آمريکا موجود است، جستجو و مطالعه کند. اعلاميه
مهر ۱۳۵۷، در سايت " انديشه و پيکار" وجود دارد و خواندن
آن وقت چندانی نمی برد. اميدوارم آقای نقره کار و ساير محققين محترم
در بازگويی تاريخ، صادقانه و با شجاعت به آن بپردازند و نسل جوان
را رهنمون دنيايی بهتر و زيباتر گردند. ياد همه شهيدان و مبارزان
آزادی و سوسياليسم گرامی باد.
پانويس:
۱- بخشی از تاريخ جنبش روشنفکری ايران، (دوره‌ی ٥ جلدی)، مسعود نقره‌کار
،سوئد: نشر باران،
۲- نبرد و مسئله انشعاب، سازمان پيکار در راه آزادی طبقه کارگر،
تير ماه ۱۳۵۹، ص ۱۱۱.
۳- http://www.peykarandeesh.org/PeykarArchive/etelaiyeh-1357.html
۴- اين کتاب بزودی در سايت " پيکار و انديشه"، باز انتشار
می يابد.
۵- اطلاعيهء بخش مارکسيستی ـ لنينيستی سازمان مجاهدين خلق ايران،
مهرماه ۱۳۵۷، همچنين به پاينويس دوم مراجعه کنيد.
۶- روزنامه اطلاعات، پنجشنبه ۷، ارديبهشت، ۱۳۵۷، شماره ۱۵۵۹۵، ص
يک و ۲۵.
۷- روزنامه کيهان، دوشنبه ۳۰ تيرماه ۱۳۵۹،
