حتی با کمک بیش از پنج هزار پلیس، نازی ها نتوانستند در خیابان های فرانکفورت راه پیمایی کنند.
از ماه ها پیش جریان فاشیستی «حزب ملی آلمان» NPD اعلام کرده بود که می خواهد در روز اول ماه مه علیه بانک مرکزی اروپا در شهر فرانکفورت دست به راه پیمایی بزند. از همان روزهای نخست روشن بود که دولت به آنان اجازه خواهد داد. یکی از تاکتیک های دولت آلمان در چنین مواردی، باز گذاشتن راه قانونی برای جریانات فاشیستی است. در این مورد هم همان طور که از سوی نیروهای چپ پیش بینی می شد، شهرداری شهر فرانکفورت از چند هفته قبل تظاهرات NPD راممنوع کرد تا آنان وقت کافی برای شکایت به دادگاه را داشته باشند و باز هم همان طور که پیش بینی می شد، دادگاه به نفع NPD رأی داد. تبلیغات رسانه های گروهی بر این اساس بود که یک گروه کوچک دست راستی می خواهند به خیابان بیایند و عده ای چپ تند رو خشونت طلب قصد دارند علیه آنان تظاهرات کنند و با آنان درگیر شوند. در چنین شرایطی نیروهای ضد فاشیست برای جلوگیری از تظاهرات NPD برنامه ریزی را آغاز کردند. در حلقه های مختلف فعالین فرانکفورت، طرح بلوکه کردن مسیر نازی ها مورد قبول واقع شد. برای گریز از سرکوب پلیس، فعالین چپ با توجه به تجربیات گذشته، با تلفیقی از کار علنی و مخفی و تأکید روی کار مخفی، سازماندهی فعالیت ها را به پیش بردند. در روز ۳۰ آوریل در مرکزی به نام EXZESS مجمع عمومی ای برگزار شد. سالن مملو از مبارزین، نوید بخش شرکت وسیع افراد و نیروها در این تظاهرات بود. از آن جا که قرار بود تظاهرات NPD از ساعت دوازده ظهر آغاز شود، باید برای بلوکه کردن مسیر آنان از ساعتی قبل در خیابان ها حضور داشت.
در برنامه ریزی های اولیه، با توجه به مسیر احتمالی ورود نازی ها به شهر، سه نقطه استراتژیک برای مسدود کردن مسیر انتخاب شد و به منظور تضمین شرکت حداکثر تظاهرگنندگان، گروه های مختلف داوطلب پذیرای مسئولیت شدند. برای آن که هر کسی بتواند صف خود را به راحتی بیابد، صفوف مختلف با پرچم های رنگی مشخص شد. افراد سازماندهی شده در آکسیون های مختلف قرار و مدارشان را نیز با این رنگ ها تنظیم می کردند.
همزمان تصمیم بر این شد که اگر فاشیست ها که در شهر ویسبادن نیز اجازه برگزاری تظاهرات را گرفته بودند، به جای فرانکفورت به آنجا بروند، نیروهای ضد فاشیست نیز برای مقابله با آن ها راهی این شهر شوند.
باری، تصمیم بر این شد که در روز اول ماه مه، فعالین چپ ابتدا در سه نقطه جمع بشوند: در میدان ایستگاه شرقی شهر فرانکفورت، در میدان مقابل قصر یخ و در دفاتر سازمان جوانان سندیکای (DGB). آنان که در این سندیکا جمع می شدند می بایستی قبل از ساعت ده صبح خود را به میدان مقابل ایستگاه شرقی برسانند.
وظیفه آنان که در ایستگاه شرقی جمع می شدند این بود که با حضور خود، جلوی تجمع فاشیست ها را بگیرند. از سوی دیگر دو گروه اصلی شامل اتحاد عمل انترناسیونالیستی (که به همین منظور از نیروهای سیاسی آلمانی، کرد، ترک و... تشکیل شده بود) و «آنتی فا» در مقابل قصر یخ اجتماع کنند. وظیفهء «آنتی فا» بستن ریل راه آهن و جلوگیری از ورود فاشیست ها با قطار بود و «اتحاد عمل انترناسیونالیستی» بایستی مسیر اتوبان به محل تظاهرات را بر روی فاشیست ها ببندد.
رأس ساعت ده صبح، صدها نفر از مقابل قصر یخ در دو مسیر به راه افتادند، پرچم آبی به سوی راه آهن و پرچم صورتی به سوی خروجی اتوبان. هنوز نیم ساعت نگذشته بود که پیک ها اطلاع دادند که ششصد نفر روی ریل های راه آهن نشسته اند و جمع ما که بیش از دویست نفر بود نیز موفق به بستن راه دوم ورودی فاشیست ها شد. همچنین به ما خبر دادند که در مقابل ایستگاه شرقی نیز جمعیت جایی برای فاشیست ها نگذاشته است. از شهر های دیگر نیز تظاهرکنندگان برای همبستگی آمده بودند.
پلیس بارها کوشید به شیوه های مختلف و با پرووکاسیون صف مقاومت را متفرق کند، ضمن آن که به نظر می رسید که قصد ندارند تاوان زیادی را برای از هم پاشیدن صفوف مقاومت متحمل شوند. اخباری که به ما می رسید، حاکی از آن بود که رفقایی که ریل راه آهن را مسدود کرده بودند فشار بیشتری متحمل می شوند.
حدود ساعت ۲ بعد از ظهر خبر رسید که تظاهرات فاشیست ها به علت عدم امکان حضورشان در شهر لغو شده است. کف زدن و هورای جمعیت نشان موفقیت سازماندهی بود. طبق قرار قبلی جمع ما راهی پیوستن به اجتماع مقابل ایستگاه شرقی شد تا همراه با بقیهء فعالین، تظاهرات اول ماه مه را برگزار کند. وقتی به میدان رسیدیم، می دانستیم که رفقای گروه سوم هنوز در روی ریل راه آهن در محاصرهء پلیس مانده اند و پلیس فقط با ثبت مشخصاتشان به آنان اجازهء خروج از حلقهء محاصره را می دهد تا بعداً برای آنان حکم کیفری تعیین کند.
جمع ما مصمم شد برای فشار آوردن به پلیس راهی محلی شود که ریل راه آهن را مسدود کرده بودند. هنوز از کشمکش با پلیس برای باز کردن مسیر چند ثانیه ای نگذشته بود که گاز فلفل بر سر و روی مان پاشیدن گرفت. از آن جا که در مورد یک عمل تعرضی نظر واحدی نبود، جمع ما نیز عقب نشست و در انتظار آزادی بقیه رفقا ماند.
در برنامه ریزی های اولیه، با توجه به مسیر احتمالی ورود نازی ها به شهر، سه نقطه استراتژیک برای مسدود کردن مسیر انتخاب شد و به منظور تضمین شرکت حداکثر تظاهرگنندگان، گروه های مختلف داوطلب پذیرای مسئولیت شدند. برای آن که هر کسی بتواند صف خود را به راحتی بیابد، صفوف مختلف با پرچم های رنگی مشخص شد. افراد سازماندهی شده در آکسیون های مختلف قرار و مدارشان را نیز با این رنگ ها تنظیم می کردند.
همزمان تصمیم بر این شد که اگر فاشیست ها که در شهر ویسبادن نیز اجازه برگزاری تظاهرات را گرفته بودند، به جای فرانکفورت به آنجا بروند، نیروهای ضد فاشیست نیز برای مقابله با آن ها راهی این شهر شوند.
باری، تصمیم بر این شد که در روز اول ماه مه، فعالین چپ ابتدا در سه نقطه جمع بشوند: در میدان ایستگاه شرقی شهر فرانکفورت، در میدان مقابل قصر یخ و در دفاتر سازمان جوانان سندیکای (DGB). آنان که در این سندیکا جمع می شدند می بایستی قبل از ساعت ده صبح خود را به میدان مقابل ایستگاه شرقی برسانند.
وظیفه آنان که در ایستگاه شرقی جمع می شدند این بود که با حضور خود، جلوی تجمع فاشیست ها را بگیرند. از سوی دیگر دو گروه اصلی شامل اتحاد عمل انترناسیونالیستی (که به همین منظور از نیروهای سیاسی آلمانی، کرد، ترک و... تشکیل شده بود) و «آنتی فا» در مقابل قصر یخ اجتماع کنند. وظیفهء «آنتی فا» بستن ریل راه آهن و جلوگیری از ورود فاشیست ها با قطار بود و «اتحاد عمل انترناسیونالیستی» بایستی مسیر اتوبان به محل تظاهرات را بر روی فاشیست ها ببندد.
رأس ساعت ده صبح، صدها نفر از مقابل قصر یخ در دو مسیر به راه افتادند، پرچم آبی به سوی راه آهن و پرچم صورتی به سوی خروجی اتوبان. هنوز نیم ساعت نگذشته بود که پیک ها اطلاع دادند که ششصد نفر روی ریل های راه آهن نشسته اند و جمع ما که بیش از دویست نفر بود نیز موفق به بستن راه دوم ورودی فاشیست ها شد. همچنین به ما خبر دادند که در مقابل ایستگاه شرقی نیز جمعیت جایی برای فاشیست ها نگذاشته است. از شهر های دیگر نیز تظاهرکنندگان برای همبستگی آمده بودند.
پلیس بارها کوشید به شیوه های مختلف و با پرووکاسیون صف مقاومت را متفرق کند، ضمن آن که به نظر می رسید که قصد ندارند تاوان زیادی را برای از هم پاشیدن صفوف مقاومت متحمل شوند. اخباری که به ما می رسید، حاکی از آن بود که رفقایی که ریل راه آهن را مسدود کرده بودند فشار بیشتری متحمل می شوند.
حدود ساعت ۲ بعد از ظهر خبر رسید که تظاهرات فاشیست ها به علت عدم امکان حضورشان در شهر لغو شده است. کف زدن و هورای جمعیت نشان موفقیت سازماندهی بود. طبق قرار قبلی جمع ما راهی پیوستن به اجتماع مقابل ایستگاه شرقی شد تا همراه با بقیهء فعالین، تظاهرات اول ماه مه را برگزار کند. وقتی به میدان رسیدیم، می دانستیم که رفقای گروه سوم هنوز در روی ریل راه آهن در محاصرهء پلیس مانده اند و پلیس فقط با ثبت مشخصاتشان به آنان اجازهء خروج از حلقهء محاصره را می دهد تا بعداً برای آنان حکم کیفری تعیین کند.
جمع ما مصمم شد برای فشار آوردن به پلیس راهی محلی شود که ریل راه آهن را مسدود کرده بودند. هنوز از کشمکش با پلیس برای باز کردن مسیر چند ثانیه ای نگذشته بود که گاز فلفل بر سر و روی مان پاشیدن گرفت. از آن جا که در مورد یک عمل تعرضی نظر واحدی نبود، جمع ما نیز عقب نشست و در انتظار آزادی بقیه رفقا ماند.
باید گفت که بین محاصره شدگان عده ای حاضر به معرفی خود نمی شدند و پلیس ناگزیر بود به زور از مشخصاتشان آگاه شود. در نتیجه تا حدود ساعت پنج بعد از ظهر طول کشید که آنها به ما برسند. و بعد تظاهرات پر انرژی با شرکت بیش از ۲۵۰۰ نفر به سوی مرکز شهر آغاز شد.
در مسیر، باز هم پلیس این جا و آن جا دست به تحریک تظاهرکنندگان زد تا با ایجاد درگیری بتواند ثابت کند که ضد فاشیست ها «خشونت طلب» هستند، ولی چندان موفقیتی نصیبش نشد. در مسیر تظاهرات بلندگو هر از چند دقیقه ماجرای روز را برای عابرین شرح می داد و در مواردی با تشویق مردم نیز همراهی می شد.
اتفاق دیگری که در این روز افتاد این بود که نیروهای فاشیستی که از ورود به فرانکفورت عاجز شده بودند، در راه آهن شهر هانائو متمرکز شدند و به سوی شهر راه افتادند. آنتی فاشیست های هانائو که از ماجرا با خبر شدند، به آکسیون سندیکا (DGB) در این شهر رجوع کردند و جماعت را برای مقابله با فاشیست ها فراخواندند. با کمک آنها فاشیست ها محاصره شدند و دست آخرمجبور شدند با قطار از شهر بیرون بروند.
پیروزی بر نیروهای فاشیست برای بسیاری از جوانان پانزده شانزده ساله که در صفوف چنین آکسیون هایی آبدیده می شوند بسیار روحیه بخش بود.
یکی از تظاهر کنندگان
۲ ماه مه ۲۰۱۳
